Τρίτη 30 Νοεμβρίου 2010

Μυστηριώδης η χώρα των δακρύων

«εγώ δεν έχω στόμα κι όμως σου μιλώ…
εγώ δεν έχω μάτια κι όμως σε κοιτάζω…
εγώ δεν έχω αυτιά κι όμως σε ακούω…
εγώ δεν έχω κεφάλι κι όμως σε σκέφτομαι σαν να ήσουν η τελευταία μου σκέψη…
εμένα μου κόψαν το κεφάλι, αλλά εγώ ζω..μονάχα για σένα...

αλλά εσύ που έχεις λόγια να μου πεις έλα και άγγιξέ με μ αυτά…
εσύ που έχεις μάτια κάνε με τον κρυφό τους πόθο…
εσένα που η ψυχή σου έμεινε για πάντα στην επιφάνεια μιας θάλασσας, χάρισέ την σε εμένα…
χάρισέ μου τη ζωή σου για να ζήσω…
κι όταν θα περπατάμε στο δάσος και στον ουρανό η σκιά της γης θα κρύβει το φεγγάρι γίνε η πανσέληνος της ψυχής μου…»

Αυτά τα λόγια έγραψε ένας φίλος αρκετό καιρό πριν, ζητώ συγγνώμη που τα “καπηλεύομαι”, αλλά με άγγιξαν τόσο πολύ όταν τα διάβασα. Ένιωσα να ταυτίζομαι, την ίδια ταύτιση που φαντάζομαι πως θα αισθανθεί οποιοσδήποτε έχει ερωτευτεί βαθιά(και διαθέτει έστω και ίχνη ρομαντισμού…).

Αλήθεια τι είναι έρωτας; Είναι να είσαι έτοιμος να προσφέρεις τα πάντα στον άλλο, χωρίς ανταλλάγματα… Είναι να μην μπορείς να φανταστείς τη ζωή σου χωρίς τον άνθρωπο που ερωτεύτηκες… Είναι να κάνεις μεγαλοπρεπή σχέδια για το μέλλον… Είναι να πετάς στα σύννεφα… Είναι να πιστεύεις πως αυτό που νιώθεις θα μείνει αναλλοίωτο αιώνια… Είναι να είσαι πρόθυμος να κάνεις ακόμα και τις μεγαλύτερες θυσίες για να είστε μαζί… Είναι να μυθοποιείς τον άλλο… Είναι να συγχωρείς τα πάντα, ενοχοποιώντας τον εαυτό σου… Είναι παραμύθι με δυο πρωταγωνιστές μονάχα… Ο έρωτας δεν έχει λογική, είναι όνειρο.

Τι συμβαίνει όμως όταν η πραγματικότητα δε γίνεται όνειρο; Μυστηριώδης η χώρα των δακρύων… Η απόρριψη πονάει και πονάει πολύ. Στην αρχή είναι ο πληγωμένος εγωισμός, έπειτα η αφελής ονειροπόληση, η ντροπή που νιώθεις για όσα είπες μα κυρίως για όσα τόλμησες να ονειρευτείς, η απογοήτευση για όσα δεν κατάφερες να πεις. Αργότερα όταν χαθούν και οι τελευταίες σου ελπίδες, επιστρέφει η λογική για να θυμίσει πόσο ανόητος ήσουν. Εσύ που θα έδινες τα πάντα, εσύ που μόνη σου ικανοποίηση θα ήταν η ευτυχία στα μάτια του άλλου , ποιου όμως;; Αυτού που δεν είχε καταλάβει πώς ένιωθες, αυτού που είχε καταλάβει και αδιαφορούσε ή ακόμα χειρότερα σε περιέπαιζε, αυτού που δεν ήξερε πώς ακριβώς ένιωθε ή τι ακριβώς ήθελε από σένα. Πάντα ,όμως, εκεί όσο κι αν η λογική παλεύει για να επικρατήσει στέκει το συναίσθημα. Να σου θυμίζει τι ήθελες, σε τι έλπιζες , να δίνει ξανά ζωή στην ουτοπία σου για λίγες στιγμές μόνο.

Τα βαθιά συναισθήματα αργούν να σβήσουν(αν σβήσουν ποτέ), αργούν ν’αλλοιωθούν ή ν΄αντιστραφουν και μέχρι τότε σε βασανίζουν. Το μαρτύριο κρατά ώσπου να ξαναγεννηθεί στην ψυχή σου ο έρωτας, καινούριος, δυνατός, αιφνιδιαστικός έρχεται για να σε συναρπάσει πάλι, να σε παρασύρει στο τρελό του ταξίδι για άλλη μια φορά… Περίμενε ν’ αρχίσει το ταξίδι, γιατί σίγουρα αξίζει η διαδρομή. Ακόμα κι αν ποτέ δεν φτάσεις στον προορισμό σου η κοινή πορεία θα μένει πάντα χαραγμένη στην ψυχή σου.

Έλπιζε μέχρι να δεις τη λάμψη στα μάτια σου, το φως στο χαμόγελό σου, την ευτυχία στο πρόσωπό σου, τον ήλιο στη ζωή σου… Περίμενε… Ως πότε όμως;

Αφιερωμένο σ΄έναν φίλο και μια φίλη που έχουν πονέσει πολύ, αλλά ξέρουν να περιμένουν...

Πέμπτη 25 Νοεμβρίου 2010

Η σιωπή είναι συγκατάβαση

Σήμερα με 30 ψήφους διαφορά το ένα έκτο περίπου των φοιτητών της σχολής αποφάσισαν επταήμερη κατάληψη ως μέσο διαμαρτυρίας στην κυβερνητική πολιτική και στα νομοσχέδια προς ψήφιση του Υπουργείου Παιδείας.Απογοητεύτηκα σήμερα, προβληματίστηκα πολύ.

Ποιος είναι χειρότερος; Αρχίζω ν΄απορώ… Τουλάχιστον οι αριστεροί, οι αγωνιστές, οι επαναστάτες ,οι τραμπούκοι, οι κολλημένοι, οι απολίτιστοι ή όπως αλλιώς θέλει να τους αποκαλέσει κανείς έχουν μια άποψη από την αρχή ως το τέλος και τη στηρίζουν με όλες τους τις δυνάμεις. Έχουν τα πιστεύω τους, τη θέση τους (άσχετα με το αν διαφωνώ ή όχι μ΄αυτήν) και την κρατούν μέχρι τελικής πτώσεως… Οι άλλοι όμως φοιτητές, οι ανεξάρτητοι; Τι συμβαίνει μ΄αυτούς; Πού είναι όταν πρέπει ν΄αποφασίσουν για την πορεία της σχολής τους; Μοιάζουν αδιάφοροι, ολοκληρωτικά απαθείς.

Αυτή η αδράνεια, η αποχή με απογοητεύει ίσως ακόμα με τρομάζει… Φωνάζουμε μετά από κάθε Γενική Συνέλευση ή μετά από κάθε εκτεταμένη κατάληψη “η μειοψηφία αποφάσισε”, ”η χούντα των αριστερών κλείνει τη σχολή ”,”χάνουμε τόσα μαθήματα, εργαστήρια” και πάντα μένουμε με την απορία: μα αφού το διάχυτο κλίμα ήταν κατά της κατάληψης πώς έκλεισε η σχολή; Η απάντηση είναι απλή και την ξέρουμε πολύ καλά… Η αδιαφορία μας είναι αυτή που κλείνει τη σχολή, η απουσία μας είναι που μετασχηματίζεται σε παντοδύναμο όπλο στα χέρια της μειοψηφίας που της δίνει τη δυνατότητα να λαμβάνει αποφάσεις.

Γιατί όμως τέτοια αποχή από τις συνελεύσεις; Συνήθως ακούς πως φταίει η πολύ μεγάλη διάρκεια της διαδικασίας, ο χαμένος χρόνος διαβάσματος ή ξεκούρασης, ο χαμένος καφές και η χαμένη απογευματινή βόλτα, η ασφυκτική ατμόσφαιρα στο αμφιθέατρο(που στις συνελεύσεις περισσότερο με τεκέ μοιάζει), οι φωνές, οι λογομαχίες(ενδεχομένως και το ξύλο), τα υβριστικά συνθήματα, τα ερεθισμένα απ΄τον καπνό μάτια, ο πονοκέφαλος που σίγουρα αποκομίζεις φεύγοντας… Εντάξει δεν διαφωνώ, το υπάρχον κλίμα στις συνελεύσεις είναι απαράδεκτο και μας υποβιβάζει σαν νοήμονες ανθρώπους, ωστόσο όλα αυτά είναι μονάχα οι αφορμές για να απέχουμε, οι αληθοφανείς δικαιολογίες. Έπειτα λέμε σιγά μωρέ θα πάνε οι άλλοι για μένα ή σκεφτόμαστε τι μας συμφέρει…

Κοιτάμε όμως βραχυπρόθεσμα! “Αχ ναι να κλείσει η σχολή για λίγες μέρες, βαρέθηκα να ξυπνάω κάθε πρωί, κουράστηκα, θέλω να κοιμηθώ ”,”Ας κλείσει η σχολή για λίγο να καθίσω σπίτι να διαβάσω”, “Ναι ναι να κλείσει να πάω εκδρομή στον κολλητό μου στην Πάτρα, να κάνουμε συνεχόμενα διακοπές ως τα Χριστούγεννα”… Μα είναι δυνατόν άτομα της ηλικίας μας, μορφωμένα, έξυπνα να σκέφτονται έτσι; Ποιος δε βαρέθηκε να ξυπνάει στις 6 κάθε μέρα σχεδόν και να κάνει ενδεχομένως ολόκληρο ταξίδι για να φτάσει στη σχολή; Σε ποιον δεν θα άρεσαν οι παρατεταμένες διακοπές, οι εκδρομές και το διάβασμα χωρίς άγχος; Ωστόσο αυτές οι «πολυτέλειες» έχουν και συνέπειες. Την ύλη που μένει συνεχώς πίσω, τις αναπληρώσεις που θα μας κατακλύσουν όταν ανοίξει η σχολή (γιατί κάποια στιγμή θα συμβεί κι αυτό) ή ίσως τα εργαστήρια που δεν θα αναπληρωθούν καθόλου λόγω πίεσης χρόνου, τις χαμένες από αμφιθεάτρου παραδόσεις, το εξάμηνο που κινδυνεύει να χαθεί, μα κυρίως την περεταίρω υποβάθμιση της σχολής μας. Όλοι παραπονιόμαστε για την χαμηλή ποιότητα σπουδών, για την έλλειψη οργάνωσης, για τη χαώδη κατάσταση των ελληνικών πανεπιστημίων, ενώ παράλληλα με την παθητική στάση μας επιτείνουμε την αθλιότητα και βυθίζουμε την ανώτατη εκπαίδευση περισσότερο στο σκοτάδι.

Κάποιοι άλλοι λένε πως οι αποφάσεις είναι ειλημμένες κι ως μεμονωμένα άτομα δεν μπορούν ν΄αλλάξουν τίποτα. Διαφωνώ κάθετα. Κάθε ψήφος μετράει και σίγουρα πάντα θα υπάρχει κάποιος που σκέφτεται όπως εσύ. Γιατί να μην εκφράσεις την άποψή σου, ακόμα κι αν δεν είναι η επικρατούσα, γιατί να σιωπήσεις; Η σιωπή είναι συγκατάβαση. Μεμονωμένα άτομα με κοινές ιδέες με κοινό όραμα σχηματίζουν ομάδες ομοϊδεατών, τέτοιες ομάδες σχηματίζουν συλλόγους, κινήματα λαμβάνουν αποφάσεις και μπορούν ν΄ανατρέψουν τα δεδομένα, να κάνουν θαύματα…

Η απουσία, η αδράνεια, η αδιαφορία, η απαξίωση του δικαιώματος μας να συμμετέχουμε στις συλλογικές αποφάσεις μόνο σε βάρος μας αποβαίνουν, γι΄αυτό ας σκεφτούμε λιγάκι πιο σοβαρά τη συμμετοχή μας στην επόμενη συνέλευση, ας πάρουμε επιτέλους το μέλλον της σχολής στα χέρια μας!

Παρασκευή 19 Νοεμβρίου 2010

Επαναστάτες με χαλασμένη πυξίδα...

17 Νοέμβρη εχτές, η επέτειος του Πολυτεχνείου. Μέρα που αποπνέει αισιοδοξία και ελπίδα, καθώς καταδεικνύει πως τα ιδανικά βλαστάνουν ακόμα και σε ζοφερές περιόδους, πως η γενναιότητα, η εξέγερση και ο δίκαιος αγώνας μπορούν πραγματικά ν΄ αλλάξουν τον κόσμο. Ξημερώματα Σαββάτου 17ης Νοεμβρίου του 1973 φοιτητές του Πολυτεχνείου και της Νομικής αλλά και απλοί πολίτες έγραψαν ιστορία με την εξέγερσή τους ,που αποτέλεσε σημείο καμπής για τη χούντα του ΄67, εξασφαλίζοντας συνάμμα το δημοκρατικό μέλλον της χώρας μας.

“Εδώ Πολυτεχνείο! Εδώ Πολυτεχνείο! Σας μιλά ο Ραδιοφωνικός Σταθμός των ελεύθερων αγωνιζόμενων φοιτητών, των ελεύθερων αγωνιζόμενων Ελλήνων! Κάτω η χούντα, κάτω ο Παπαδόπουλος, έξω οι Αμερικάνοι, κάτω ο φασισμός, η χούντα θα πέσει από το λαό. Λαέ κατέβα στο πεζοδρόμιο έλα να μας συμπαρασταθείς τη λευτεριά σου για να δεις. Ο αγώνας είναι παλλαϊκός, αντιδικτατορικός, αντιχουντικός, αγώνας! Αυτό τον αγώνα μόνο εσύ μπορείς να τον κάνεις!” είναι κάποια από τα συνθήματα που αφύπνισαν το λαό και δημιούργησαν σοβαρούς τριγμούς στα σαθρά θεμέλια της δικτατορίας. Ο ηρωισμός, η τόλμη, η πίστη σε υψηλά ιδανικά, η συνειδητοποίηση , η σθεναρή αντίσταση στη χειραγώγηση, το αγωνιστικό φρόνημα, το όραμα σε συνδυασμό με την επαναστατικότητα που διακρίνει τα νιάτα κατάφεραν το ακατόρθωτο. Το επαναστατικό κάλεσμα βρήκε ανταπόκριση, η θυσία των φοιτητών υποδαύλισε την οργή των πολιτών και σήμανε την αρχή του τέλους για το φασισμό.

Αναπόφευκτα στο μυαλό μου γίνεται μια σύγκριση. Σύγκριση της εξέγερσης του τότε και των πρωταγωνιστών της και της σύγχρονής γενιάς των αυτοαποκαλούμενων επαναστατών. Επαναστάτες της αφισοκόλλησης, του φραπέ, των αμέτρητων φυλλαδίων(μελλοντικές σαΐτες), της αοριστολογίας, της αποστήθισης του ποιήματος, του προσωπικού συμφέροντος, του μηδενισμού, της “μαύρης ” αντίδρασης, της βίας, του βανδαλισμού, του τρόμου… Τέτοιοι επαναστάτες της δεκάρας είτε γιατί κάνουν ετεροχρονισμένα την εφηβική τους επανάσταση, είτε γιατί αλήθεια πιστεύουν πως έτσι μπορούν να θίξουν τα “κακώς κείμενα”, είτε γιατί παγιδεύτηκαν στη σαγήνη της επανάστασης που τους υποσχέθηκαν κατακλύζουν τις σχολές, τις πορείες, τους δρόμους, τα πολιτικά κόμματα χρησιμοποιώντας ως όπλο τον πειθαναγκασμό και δημιουργώντας νέα έρμαια. Βέβαια υπάρχουν πάντα και οι φωτεινές εξαιρέσεις ανάμεσά τους, αυτοί που ειλικρινά πιστεύουν στην εξάλειψη των μελανών σημείων, σ΄ έναν δικαιότερο κόσμο και πασχίζουν για την επίτευξή του.

Αναρωτιέμαι μήπως οι επαναστάτες του σήμερα έχουν αποπροσανατολιστεί. Φοβάμαι πως ο τρόπος αντίδρασης είναι λανθασμένος κι ως εκ τούτου δεν καρποφορεί. Πιστεύω πως αν όλοι απελευθερωνόμασταν από μικροκομματικά στεγανά, ιδεοληψίες, συμφέροντα, αν δεχόμασταν τον αντίλογο, αν επαναπροσδιορίζαμε τη στάση μας, αν συνειδητοποιούσαμε πως το μέτωπο είναι κοινό, πως τα δικαιώματα όλων μας πλήττονται, αν η αντίδραση ήταν μαζική και οργανωμένη στην κατάφωρη αδικία, τότε θα πραγματώναμε θαύματα. Η ελεύθερη σκέψη, η παρρησία, η επιμονή, η αγωνιστικότητα, η διεκδίκηση, το ψυχικό σθένος, η λογική, το όραμα, η δημιουργικότητα και η σύμφυτη επαναστατικότητα αποτελούν τα “πινέλα” στα χέρια των νέων ώστε να δημιουργήσουν τον “πίνακα” του αύριο.

Τετάρτη 17 Νοεμβρίου 2010

Άστρο φωτεινό

38 ημέρες…Φαίνομαι τόσο ενθουσιασμένη για τα Χριστούγεννα που έρχονται.Πάντα ήταν η αγαπημένη μου γιορτή !Γιορτή χαράς, ψυχικής αγαλλίασης, αγάπης…Τα Χριστούγεννα στο μυαλό μου ήταν πάντα συνυφασμένα με την οικογένεια, με το μεγάλο δέντρο, με τις ευχές στον Άγιο Βασίλη, με το πρωτοχρονιάτικο φλουρί, με το τσουχτερό κρύο,με τα κάλαντα, με τα δώρα, με την ελπίδα στο βλέμμα των ανθρώπων για καλύτερες ημέρες… Για μένα η γιορτή αυτή συμβολίζει τη φροντίδα, την οικογενειακή θαλπωρή, την αλληλεγγύη, την προσφορά,την αγάπη… Μέρες που προσφέρονται για να τις περάσεις με τους αγαπημένους σου που ίσως τους έχεις παραμελήσει ή που ίσως σε έχουν παραμελήσει. Μέρες σαν ηλιαχτίδες, χαρίζουν ελπίδα ακόμα και στους πιο απαισιόδοξους. Μέρες παρηγοριάς και ψυχικής γαλήνης.

Οι γιορτινές μέρες νομίζω πως μ΄αρέσουν τόσο πολύ και για άλλον ένα λόγο. Μάλλον γιατί τότε οποιοσδήποτε προγραμματισμός καταργείται. Αυτοί οι χρονικοί περιορισμοί, οι κανόνες που μας επιβάλλονται και επιβάλλουμε στον εαυτό μας, αυτά τα γιγαντιαία “πρέπει” που μας καταδυναστεύουν σβήνουν όπως ένα κεράκι στο δυνατό άνεμο. Αλήθεια πιστεύω ακράδαντα πως τέτοιες περιόδους απαλλαγμένοι από τα “δεσμά” μας γινόμαστε ξανά παιδιά, βρίσκουμε ξανά ευαίσθητα κομμάτια που η σκληρότητα των καιρών μας έκανε να απεμπολήσουμε, πιο αθώοι, πιο αυθόρμητοι και πιο τρελοί ίσως, νομίζω πως τέτοιες μέρες είμαστε περισσότερο άνθρωποι και περισσότερο ευτυχισμένοι.

Μέρες για να θυμηθείς, αλλά και για να ξεχάσεις. Με θυμάμαι καθισμένη στο χαλί μπροστά από το τζάκι, με μια κούπα ζεστό γάλα στα χέρια κι ένα βιβλίο σε τυχαία σελίδα ακουμπισμένο στα πόδια μου. Με το βλέμμα να κολλημένο στις φλόγες, με τον ήχο της βροχής να μαστιγώνει τα παράθυρα ο χρόνος έμοιαζε παγωμένος. Καμία έννοια, καμία σκέψη να με βασανίζει, μονάχα αναμνήσεις, εικόνες να κατακλύζουν το μυαλό μου, να με μεταφέρουν σε μια άλλη διάσταση… Ζούσα το παραμύθι μου απολαμβάνοντας τη ζεστασιά της φωτιάς…

Και φυσικά τα δώρα!!Αναπόσπαστο κομμάτι των Χριστουγέννων είναι η ανταλλαγή δώρων, αυτά τα πακέτα μικρά ή μεγάλα με το πολύχρωμο περιτύλιγμα, τις κορδέλες και τους αγαπημένους μου φιόγγους. Κάτω από το δέντρο ή μέσα σε μεγάλες κάλτσες που κρέμονται στο τζάκι ή στις πόρτες στέκουν περιμένοντας να τα ανοίξεις. Είναι υπέροχο να ξέρεις πως υπάρχει κάποιο για σένα, καθώς έτσι ξέρεις πως υπάρχει κάποιος που σε νοιάζεται και σ΄αγαπά. Είναι υπέροχο να ξέρεις πως έχεις κάνει δώρα στους άλλους, γιατί τότε ξέρεις να μοιράζεσαι και ν΄αγαπάς. Δεν έχει σημασία η τιμή ή το περιτύλιγμα αλλά η αγάπη με την οποία διάλεξες ή έφτιαξες το δώρο, ο χρόνος που αφιέρωσες για να το σκεφτείς και να το βρεις,η ικανοποίηση που νιώθεις βλέποντας τη χαρά στο πρόσωπο του αποδέκτη.

Μακάρι να γινόμασταν παιδιά πιο πολλές φορές το χρόνο. Μακάρι να σπάζαμε τις “αλυσίδες” των προγραμμάτων και να ελευθερωνόμασταν από το άγχος πιο συχνά. Μακάρι ν΄αφιερώναμε λίγο περισσότερο χρόνο στα αγαπημένα μας πρόσωπα και στον εαυτό μας κάθε μέρα. Μακάρι να χαρίζαμε πιο πολλά δώρα, καθώς αρκετές φορές τα πιο σπουδαία δώρα δεν είναι αυτά μέσα σε τσάντες ή κουτάκια, αλλά μια τρυφερή αγκαλιά, ένα γλυκό φιλί, μια αληθινή συγγνώμη, ένα πλατύ χαμόγελο…

Τα Χριστούγεννα μοιάζουν μ΄αστέρια που κάθε χρόνο είναι διαφορετικά, πάντα όμως τόσο λαμπερά. Οι μέρες αυτές είναι φωτεινές.

Κυριακή 14 Νοεμβρίου 2010

Ουράνιο τόξο

Κυριακή σήμερα και μ΄έχει πιάσει μια μελαγχολία ανεξήγητη...Ίσως να φταίει η μέρα,αφού πρέπει να παραδεχτώ πως ποτέ δεν μου άρεσαν οι Κυριακές.Στα παιδικά μου χρόνια γιατί την επόμενη είχα σχολείο,στα λυκειακά γιατί είχε περάσει η ιεροτελεστία της σαββατιάτικης εξόδου και στα φοιτητικά γιατί δεν είμαι στο καθιερωμένο κυριακάτικο τραπέζι μαζί με την οικογένειά μου.Σαν μέρα όμως έχει και τα θετικά της σου δίνει χρόνο να ξεκουραστείς,να θυμηθείς, να στοχαστείς...

Εδώ και ώρα γυρνάει μια ανάμνηση στο μυαλό μου, δεν ξέρω γιατί, πώς το θυμήθηκα αλλά μοιάζει να μ΄έχει στοιχειώσει.Μάλλον επειδή τότε για να περισώσω όσα ψυχικά αποθέματα είχα, για να με τραβήξω από το βούρκο της αυτολύπησης είχα προσπαθήσει ν΄αρνηθώ την πραγματικότητα.Μηχανισμό άμυνας το ονομάζουν οι ψυχολόγοι...Τα είχα καταφέρει πολύ καλά ομολογουμένως, όμως για να ξορκίσεις ολοκληρωτικά τους δαίμονές πρέπει ν΄ανοίξεις την πόρτα του κάστρου σου και με θάρρος να σταθείς απέναντι στους μεγαλύτερους φόβους σου, γιατί αν δεν γνωρίσεις τον βασανιστή σου πώς θα βρεις τα τρωτά του σημεία για να τον διαλύσεις;;Σήμερα λοιπον ήρθε η ώρα,ένα χρόνο σχεδόν αργότερα θ΄ανοίξω τις πόρτες,θα κοιτάξω κατάματα ό,τι με πλήγωσε και θα το απομακρύνω οριστικά απ΄τη ζωή μου.

Ήταν από εκείνες τις στιγμές που τα λόγια δεν αρμόζουν, στιγμές παγερής σιωπής, στιγμές που βλέπεις το παραμύθι σου να θολώνει και να σκορπίζεται σαν σκόνη στον άνεμο, στιγμές που η ψυχή σου θρυμματίζεται όπως το κύμα στα βράχια...Θυμάμαι είπα "δεν είναι δυνατόν,δεν μπορεί",ακούγοντας παράλληλα τα κομμάτια μου να πέφτουν.Ήθελα μόνο μια αγκαλιά για να κουρνιάσω,να μην ακούω, να μη βλέπω τίποτα ή δυνατόν να μην αισθάνομαι κιόλας, ήθελα μόνο να κλάψω για να λυτρωθώ.Όχι δεν ήταν η κοροϊδία που με πλήγωνε τόσο, ούτε τα ψέματα, ούτε οι κάλπικες υποσχέσεις, ούτε το κρυφτό τόσων μηνών, αλλά τα συντρίμμια του ονείρου μου που κείτονταν στα πόδια μου.Ήταν η ανάμνηση του παραμυθιού που ζούσα τόσο καιρό που με τσάκιζε.Κατηγορούσα τον εαυτό μου που αγνοούσε τα σημάδια, κώφευε στις προειδοποιήσεις και στις συμβουλές φίλων και συγγενών, συγχωρούσε τα πάντα και αλλοίωνε την πραγματικότητα ώστε να συμβαδίσει με το παραμύθι μου. Με θεωρούσα υπαίτια που έχτισα το κάστρο μου σε σαθρά θεμέλια, που θέλησα να ζήσω το όνειρο μου αλλά με τους λάθος όρους.

Μαζί μ΄αυτές τις ευθύνες που μου καταλόγιζα συμπορεύονταν και θαμμένες ανασφάλειές, γεννώντας αναιτιολόγητους φόβους και υποδαυλίζοντας την οργή για τον θύτη μου.Τα συναισθήματα μου αντιστράφηκαν πολύ γρήγορα, λένε άλλωστε πως η αγάπη και το μίσος είναι όψεις του ίδιου νομίσματος.Αηδία φλόγιζε το στήθος μου, ζητούσα εκδίκηση απεγνωσμένα.Τις νύχτες δάκρυα χαράκωναν τα μάγουλά μου,ηχηρά "γιατί" σαν ουρλιαχτά με βασάνιζαν , ενώ η απελπισία με περικύκλωνε...Έτσι πέρασαν μέρες, ώσπου η ελπίδα αναγεννήθηκε και μαζί της το χαμόγελο στο προσωπό μου.Φαίνεται πως η νεράιδα μου με λυπήθηκε κι έστειλε έναν απ΄αυτούς τους ανθρώπους που φέρνουν φως στη ζωή μας όταν βουλιάζουμε στο σκοτάδι.Ο χρόνος γιάτρεψε τις πληγές και η ιστορία ξεχάστηκε...

Πριν από λίγες μέρες το παρελθόν μου προσπάθησε να παίξει ξανά μαζί μου, να σβήσει ξανά τον ήλιο μου. Μάταια όμως!Έμαθα(ή τουλάχιστον παλέυω) πια να χτίζω τα όνειρά μου σε στέρεες βάσεις, να επιλέγω ανθρώπους αληθινούς, ανθρώπους με συναισθήματα που υπολογίζουν τους άλλους, που ξέρουν ν΄αγαπούν.Τώρα πια η σκηνή της ανάμνησης δεν μου προκαλεί πόνο,απλά μένει αδιάφορη, τώρα πια αποδεσμεύτηκα από ανόητους φόβους, η οργή και το μίσος δεν μαυρίζουν την ψυχή μου πλέον...Τώρα πια ξέρω πως η ελπίδα δεν πρέπει να πεθαίνει ποτέ, γιατί μετά από κάθε μπόρα βγαίνει ουράνιο τόξο!

Σάββατο 13 Νοεμβρίου 2010

Κωδικός: χαμόγελο

Έχω τόσα να πω κι όμως σωπαίνω...Έχω τόσα να κάνω κι όμως βυθίζομαι στην απραξία...Έχω τόσα να δείξω κι όμως μοιάζω αδιάφορη...Έχω τόσα συναισθήματα να προσφέρω κι όμως νικά η αυτοσυγκράτηση...Γιατί;Αυτή η ερώτηση με βασανίζει εδώ και μέρες!

Τον τελευταίο μήνα μοιάζουν όλα να έχουν αντιστραφεί,λες και μια "κακιά μάγισσα" κατάφερε να εισβάλει στο παραμύθι μου και να προκαλέσει χάος.Από τις μικρότερες αναποδιές,μέχρι συναισθηματικές κατακρημνίσεις,τσακισμένους εγωισμούς, ατυχήματα, νοσοκομεία, τσακωμούς...
Άγχος, φόβος, σύγχυση και ως επακόλουθο νέυρα αποτελούν το χαρακτηριστικό των ημερών αυτών. Το
χαμόγελο στα χείλη όλων ενώ πασχίζει να εκφραστεί, λίγες φορές τα καταφέρνει και ακόμα και τότε σύντομα σβήνει.Γιατί βουλιάζουμε στην απογοήτευση;

Αναρωτιέμαι τελικά μήπως εμείς οι ίδιοι προκαλούμε τον πόνο στον εαυτό μας, μήπως εμείς είμαστε οι δημιουργοί των μεγαλύτερων προβλημάτων μας.Η σημασία που δίνουμε στα γεγονότα,ο τρόπος με τον οποίο τα ερμηνεύουμε,αλληλένδετος με τον τρόπο αντίδρασης μας σ΄αυτά, σχετίζονται με τις συνέπειές τους στον ψυχισμό μας.Αν αντιμετωπίζαμε με ψυχραιμία τις μικροατυχίες,με νηφαλιότητα και ελπίδα τα σοβαρότερα ζητήματα,αν αφιερώναμε λίγο χρόνο για να διαλογιστούμε,αν αναγνωρίζαμε τα λάθη μας,αν καταλογίζαμε όσες ευθύνες χρειάζεται στον εαυτό μας,αν ζητούσαμε με ειλικρίνεια συγγνώμη,αν παραμερίζαμε τον εγωισμό μας και νοιαζόμασταν και για τους άλλους, ίσως τότε να χαμογελούσαμε πιο συχνά.Χρησιμοποίησα δυο λέξεις που δηλώνουν τη δυσκολία του εγχειρήματος αυτού ΑΝ και ΙΣΩΣ.

Μήπως λοιπόν κρατάμε την ευτυχία μας στα χέρια μας και απλά δεν το έχουμε καταλάβει;Μήπως το κλειδί του παραδείσου κρύβεται στην τσέπη μας;Κάποιες φορές οι επιλογές μας, η αξία που δίνουμε σε ανθρώπους και καταστάσεις είναι αυτές που πληγώνουν περισσότερο.Κάποιες φορές η έλλειψη επικοινωνίας με τον ίδιο μας τον εαυτό είναι υπεύθυνη για την αυτολύπηση.Κάποιες φορές ανασφάλειες και δαίμονες του παρελθόντος εκφράζονται σαν απωθημένα ξεπερνώντας τους ηθικούς φραγμούς του Υπερεγώ και ρυθμίζοντας τη συμπεριφορά μας.Κάποιες φορές η περιχαρράκωση στον εαυτό μας προκαλεί την απομόνωσή μας,γιατί το να αφεθείς στην ασφάλεια του κάστρου σου για πάντα σημαίνει μοναξιά.Κάποιες φορές το θύμα και ο θύτης ταυτίζονται.

Κάπου διάβασα πως αν θέλεις ν΄αλλάξεις τους άλλους πρέπει πρώτα ν΄αλλάξεις εσύ...Μάθε πρώτα να χαρίζεις,να υποχωρείς,να προσπαθείς, να νοιάζεσαι,να σκέφτεσαι,να αισθάνεσαι ,να συγχωρείς,να ανοίγεσαι,να ακούς,να εκτιμάς.Τότε μόνο θα λάβεις,θα κερδίσεις,θα τα καταφέρεις,θα έχεις ανθρώπους δίπλα σου που θα σε νοιάζονται και θα σε συγχωρούν,θα σ΄εκτιμούν και θα σε σέβονται. Μάθε ν΄αγαπάς και θα σε αγαπήσουν, μάθε να χαμογελάς αλήθινά και η ζωή σου θα γεμίσει χαμόγελα!