Τετάρτη 23 Φεβρουαρίου 2011

Μετρώ ώρες...

Το συγκεκριμένο τραγούδι γιατί:

1)είναι του αγαπημένου Σάκη
2)μου φτιάχνει το κέφι όποτε το ακούω (ακόμα και σήμερα μετά από τόσο διάβασμα και πριν από άλλο τόσο που με περιμένει)
3)μου θυμίζει ένα πολύ όμορφο πρωινό με ήλιο, δίπλα στην αγαπημένη μου θάλασσα, μάζι μ'ένα αγαπημένο πρόσωπο. . .

Κυριακή 20 Φεβρουαρίου 2011

Παράλογες απαιτήσεις

Η προηγούμενη ανάρτηση τελειώνει με μια ερώτηση. Αυτή η ανάρτηση αρχίζει με μια απάντηση.

Ναι ζητάω πολλά, πάρα πολλά… Κάθε μέρα μάλιστα γίνονται όλο και περισσότερα… Ζητάω ή καλύτερα απαιτώ από τον εαυτό μου να είναι τέλειος, να διαβάζει σ’ εντατικούς ρυθμούς, να θυμάται και την παραμικρή λεπτομέρεια, παράλληλα να βγαίνει έξω, να γελάει με τους φίλους, να μπαίνει fb και να χαζεύει και ταυτόχρονα να τηρεί επακριβώς το πρόγραμμα που μου έχω επιβάλλει. Αυτό το τόσο αυστηρό πρόγραμμα, αυτές οι σελίδες που με κυνηγούν, αυτοί οι αριθμοί που γίνονται έμμονη, αυτή η αυτοπρόκλητη καταπίεση με πνίγουν…

Συνειδητοποίησα, όμως, επιτέλους πως δεν είμαι υπεράνθρωπος, δεν έχω το δικαίωμα ν’ απαιτώ από τον εαυτό μου θαύματα, ούτε να με υποβιβάζω και να βυθίζομαι σ’ ένα παράλογο σκοτάδι κάθε φορά που δεν μπορώ να τα πραγματώσω. Έχω ό,τι χρειάζομαι για να χτίσω το μέλλον μου, κρύβω τη δύναμη, όπως και όλοι μας άλλωστε, να αγωνιστώ και να πετύχω τους στόχους μου(λίγη αυτοπεποίθηση χρειάζεται), μα έχω και να ζήσω…

Αξίζει να εξαντλήσω όλη μου την ψυχή στο ταξίδι και ακόμα κι αν φτάσω στον προορισμό μου να’ χω λησμονήσει τη διαδρομή;

Αξίζει να θυσιάζω τις στιγμές της ζωής μου στο βωμό ενός ανεξήγητου άγχους, ενός αβάσιμου φόβου;

Η απάντηση και στα δύο ερωτήματα είναι όχι… Ελπίζω πως το κατάλαβα πλέον.

Α. σ’ ευχαριστώ που υπάρχεις, που είσαι δίπλα μου, που χωρίς να το σκεφτείς είπες θα έρθεις ή να έρθω εγώ τώρα, που γελάμε με βλακείες, που μοιραζόμαστε μυστικά, σκέψεις, ανησυχίες, που μπορώ να σου τηλεφωνήσω κλαίγοντας και να ξέρω πως θα με βοηθήσεις, που με συμπληρώνεις, που μου δίνεις δύναμη…

Γ. σ’ ευχαριστώ που είσαι στη ζωή μου, που με νοιάζεσαι, που θυμώνεις με τις ανοησίες μου κι έπειτα το ξεχνάς, που με ρωτάς αυστηρά τι έφαγες σήμερα, που πίνουμε τον ίδιο λατρεμένο καφέ, που γελάμε δυνατά χωρίς συγκεκριμένο λόγο, που μου δίνεις θάρρος, που πιστεύεις σε μένα, που μπορώ να σ’ εμπιστευτώ, που συζητάμε για τα πάντα, που διαβάζουμε μαζί με τις ώρες, που με προσέχεις…

Σας ευχαριστώ που είμαι ο εαυτός μου(ο γκρινιάρης, ο περίεργος, ο χαζοχαρούμενος, ο αθώος και ο πονηρός, ο χαδιάρης, ο στριμμένος) όταν είμαστε μαζί και που με ανέχεστε… Τα γράφω εδώ μάλλον γιατί ντρέπομαι να σας τα πω από κοντά, θα με πιάσουν τα γέλια ή τα κλάματα. Αφού ξέρετε πόσο μανιοκαταθλιπτικό είμαι!!! Σας αγαπώ πολύ…

Σάββατο 12 Φεβρουαρίου 2011

Ρομαντική διάθεση

Απλώς επέστρεφα σπίτι από μια συνηθισμένη βραδιά για παγωτό και tichu. Οδηγούσα όταν είδα μια λάμψη δεξιά. Ο αντικατοπτρισμός του φεγγαριού στο μεταλλικό της ζώνης. Γύρισα το κεφάλι μου και κοίταξα φευγαλέα έξω από το παράθυρο. Σαγηνευτική και τόσο επιβλητική η θαμπή ημισέληνος διακρινόταν στο νυχτερινό ουρανό. Τότε σκέφτηκα το φεγγάρι, το αιώνιο σύμβολο των ερωτευμένων… Στέκει εκεί ψηλά, αγέρωχο, πανέμορφο. Κρύβει μια γοητεία ανεξήγητη, μια μαγεία. Τόσο φωτεινό και συνάμα τόσο μυστηριώδες. Άλλοτε μόνο του, άλλοτε συνοδευόμενο από εκατομμύρια άστρα, όποια στιγμή κι αν σηκώσεις τα μάτια θα το αντικρίσεις, όπου κι αν είσαι, αρκεί να κοιτάξεις. . .

Θέλω μια βόλτα στη θάλασσα κάτω απ’ το φεγγάρι και μια ζεστή αγκαλιά… Χωρίς άγχος, δίχως να σκέφτομαι τίποτα, θέλω να παγώσω το χρόνο για λίγες στιγμές μονάχα.
Ζητώ πολλά;

Παρασκευή 11 Φεβρουαρίου 2011

2 όψεις

Πόσες όψεις μπορεί να έχει ένα γεγονός; Νομίζω πολλές, πάρα πολλές, μάλλον τόσες όσοι και οι άνθρωποι που το βίωσαν. Αποκτά δε ακόμα περισσότερες από την παρεμβολή τρίτων που το διαδίδουν. Μα πώς είναι δυνατόν το ίδιο περιστατικό, η ίδια συνομιλία να περιγράφεται τόσο διαφορετικά από εκάστοτε πρωταγωνιστή; Επιτέλους ποια είναι η αλήθεια;

Η αλήθεια βρίσκεται πάντα κάπου στη μέση…

Κάθε γεγονός στη ζωή μας έχει δυο όψεις, την πραγματική και την ευκταία. Πραγματική όψη είναι το ίδιο το συμβάν, το δεδομένο, ενώ ευκταία όψη είναι ο τρόπος με τον οποίο ο πρωταγωνιστής αντιλαμβάνεται το γεγονός. Νομίζω πως συχνά ο τρόπος ερμηνείας των όσων μας συμβαίνουν είναι πλήρως υποκειμενικός και σχετίζεται άμεσα με όσα θα θέλαμε να μας συμβούν, με όσα ελπίζαμε και ευχόμασταν. Μια μικρή παραλλαγή των λέξεων, των κινήσεων, μια τροποποίηση της σειράς των πεπραγμένων, μυριάδες υποθέσεις για τα κίνητρα και τις αντιδράσεις των υπολοίπων πρωταγωνιστών μπορούν να διαφοροποιήσουν σε μεγάλο βαθμό τον τρόπο με τον οποίο το άτομο βίωσε, κατανόησε και περιέγραψε αυτό που του συνέβη.

Άλλοτε αλλοιώνουμε σε μεγάλο ποσοστό τον τρόπο με τον οποίο βιώνουμε και αντιλαμβανόμαστε ένα επώδυνο περιστατικό, έτσι ώστε να μειώσουμε τις αρνητικές του συνέπειες στον ψυχισμό μας. Μάλλον λειτουργεί σαν μηχανισμός άμυνας του εγώ… Τέτοιος μηχανισμός είναι και η διαγραφή επώδυνων περιστατικών από τη μνήμη. Το άτομο συμπεριφέρεται ακριβώς όπως και πριν από το δυσάρεστο γεγονός, απόλυτα φυσιολογικά, βυθίζοντας ό,τι συνέβη στη λήθη. Κάποιες φορές πιστεύουμε πως αν προσποιηθούμε ότι κάτι δεν έγινε ποτέ, όντως δεν έγινε. Δημιουργείται έτσι ένας φαύλος κύκλος παραποίησης των γεγονότων, παγιδεύουμε τους ίδιους μας τους εαυτούς σ’ ένα παράλληλο σύμπαν και επιλέγουμε να πιστέψουμε στην παράλληλη αλήθεια του.

Εγκλωβισμένοι στην αλήθεια μας, προστατεύουμε τον εαυτό μας και μόνο. Πάντα τόσο εγωιστές. . .