Κυριακή 27 Μαρτίου 2011

Η ίδια ονειροπαρμένη "εκείνη"

Κοίτα την στέκει περήφανη στο μπαλκόνι του δωματίου της ,πανέμορφη με το διάπλατο χαμόγελό της, τα μαλλιά της να χρυσίζουν στον ήλιο, το πρόσωπό της να λάμπει από ευτυχία,. Θαυμάζει τον πανέμορφο κήπο του κάστρου, το βλέμμα της χάνεται στο ατελείωτο πράσινο, οι σκέψεις της πετούν κάπου ψηλά στα σύννεφα, όπως κι αυτή.

Πρόσεχε, την προειδοποιούσε συνέχεια η νεράιδα της, μην πετάς πολύ ψηλά γιατί μπορεί να προσγειωθείς απότομα και να χτυπήσεις. Πρόσεχε μην εμπιστεύεσαι όσους σε πλήγωσαν μια φορά , γιατί το πιθανότερο είναι πως θα το ξανακάνουν. Πρόσεχε μην είσαι αφελής, σταμάτα να κάνεις όνειρα, σταμάτα να χτίζεις παλάτια στην άμμο…

Εκείνη όμως δεν άκουγε… Μάλιστα νευρίαζε πολλές φορές με τη νεράιδα, πίστευε πως ήθελε το κακό της. Όχι σκεφτόταν, αυτή τη φορά είναι αλλιώς, τα σχέδια μου δεν είναι ουτοπικά, το παλάτι μου έχει γερά θεμέλια, τα όνειρά μου θα γίνουν σύντομα πραγματικότητα. Έτσι, συνέχιζε να πετάει, ολοένα και πιο ψηλά.

Τώρα πια είχε φτάσει σχεδόν, πετούσε τόσο ψηλά και ήταν τόσο κοντά σ’ αυτό που τόσο πολύ επιθυμούσε, ήταν τόσο κοντά στ’ όνειρό της. Να, μπορούσε ν’ απλώσει το χέρι της και να τ’αγγίξει… Το χαμόγελο ,όμως, σβήστηκε απότομα, μια κραυγή αντήχησε στο κάστρο κι η πριγκίπισσα άρχισε να πέφτει … Δυστυχώς, όσο πιο ψηλά πετάς, τόσο πιο χαμηλά πέφτεις.

Κοίτα την ξανά, τώρα κουρνιάζει στα μαξιλάρια του κρεβατιού της, κλεισμένη στο κάστρο, νιώθει ασφάλεια μακριά από τους δαίμονές της, το πρόσωπό της είναι ωχρό κι η λάμψη του έχει χαθεί. Ωστόσο, μια αλλιώτικη λάμψη διακρίνεται στα μάτια της, είναι θυμός; Περίεργο για εκείνη, πάντα τόσο γαλήνια, τόσο ήρεμη, σπάνια άφηνε τον θυμό να θολώνει τη σκέψη της, την οργή να μαυρίζει την ψυχή της… Μπορεί, απλά να βαρέθηκε τα δάκρυα. Το μόνο που ακούει πια είναι μια φωνή να ουρλιάζει μέσα της "φύγε".



Έχω αναρωτηθεί ξανά στο παρελθόν: εντάξει τα καλύτερα έρχονται εκεί που δεν τα περιμένεις, γιατί ,όμως, όταν περιμένεις τα καλύτερα εκείνη ακριβώς τη στιγμή είναι που σου συμβαίνουν τα χειρότερα;

Αν δεν ελπίζαμε, δεν θα απογοητευόμασταν, δεν θα πονούσαμε;

Αλλά αν δεν ελπίζαμε , θα συνεχίζαμε να ζούμε;

Παρασκευή 25 Μαρτίου 2011

it's just the same old me

No matter what I say or do
the message isn't getting through
and you are listening to the sound
of my breaking heart. . .

I really want you to want me
but I really don't know if you can do that
I know you want to do what's right
but I know it's so hard for you to do that . . .

oldies again

Παρασκευή 18 Μαρτίου 2011

Άνθρωποι, περίεργα πλάσματα

Αλήθεια τι ζητάμε; Πότε νιώθουμε πραγματικά ικανοποιημένοι(αν νιώθουμε έτσι ποτέ); Γιατί ελπίζουμε; Σε τι ελπίζουμε;

Άλλοτε ζητάμε πολλά, άλλοτε πάλι λίγα, πολύ λίγα. Μπορεί να θέλουμε τα πάντα ή και τίποτα. Μπορεί να ζητάμε το ακατόρθωτο ή και το αυτονόητο . Μπορεί να θέλω ένα σπίτι με πισίνα δίπλα στη θάλασσα, έναν τεράστιο κήπο, ένα ταξίδι, μια ολοήμερη εξόρμηση στα μαγαζιά, ένα πιάνο στο σπίτι, ένα σκυλάκι και παράλληλα μια ζεστή αγκαλιά κι ένα χαμόγελο να αρκούν για να με κάνουν ευτυχισμένη.

Τα θέλω μας πολλά, ουτοπικά και μη ποικίλουν. Όμως πότε αισθανόμαστε ικανοποιημένοι; Νομίζω ποτέ… Όσα κι αν πετύχουμε πάντα θέλουμε κι άλλα, πάντοτε ζητάμε πιο πολλά, πάντα θέτουμε τον πήχη ψηλότερα. Το ανικανοποίητο της ανθρώπινης φύσης λένε. . .αποτέλεσμα του έμφυτου εγωισμού, αλλά και δύναμη δημιουργίας κι εξέλιξης για μένα.

Ελπίδα... Γιατί ελπίζουμε;Μέρες τώρα με βασανίζει αυτή η ερώτηση. Ελπίζουμε για να συνεχίσουμε να ζούμε, γιατί μια απελπισμένη ψυχή χάνει το νόημα της ύπαρξης, γιατί χωρίς ελπίδα δεν υπάρχει μέλλον, καταργούνται οι δυνατότητες προόδου. Αυτά θα μπορούσε να υποστηρίξει ο αισιόδοξος. Ελπίζουμε γιατί είμαστε ανόητοι, γιατί συνεχίζουμε να προσμένουμε σε κάτι που έχει λήξει οριστικά, γιατί είμαστε βλακωδώς επίμονοι ή αφελείς, γιατί είμαστε φύσει ονειροπόλοι. Αυτά θα μπορούσε να υποστηρίξει ο απαισιόδοξος. Ίσως πάλι σε κάποιες περιπτώσεις να ελπίζουμε γιατί οι άλλοι μας δίνουν το δικαίωμα, προσφέρουν τροφή στις ελπίδες μας, τις πολλαπλασιάζουν κι έπειτα μας απογοητεύουν. Κάποιες φορές οι άνθρωποι χαρίζουν ελπίδες για να τις γκρεμίσουν ύστερα. Σα να χτίζεις μ’ επιμονή και επιμέλεια έναν πύργο που πρόκειται εσύ ο ίδιος να διαλύσεις. Άνθρωποι, περίεργα πλάσματα… Ίσως απλά δεν ξέρουμε τι θέλουμε, ίσως απλά δεν ξέρουμε πώς νιώθουμε, ίσως απλά αποφεύγουμε να παραδεχτούμε την αλήθεια, ίσως απλά φοβόμαστε να βγάλουμε τη μάσκα και ν’ αντικρύσουμε κατάματα τον εαυτό μας, ίσως απλά μας αρέσει το κρυφτό… Πάντα κάνουμε τα απλά περίπλοκα, άνθρωποι, περίεργα πλάσματα...

Αυτό γιατί θυμήθηκα τα παλιά αγαπημένα και γιατί το λατρεύω...
I know you well, I know your smell, I've been addicted to you. Goodbye my lover, goodbye my friend, you have been the one, you have been the one for me. . .I'm a dreamer, but when I wake you can't break my spirit, it's my dreams you take.

Πάντως είναι ωραίο να πετάς στα σύννεφα αγκαλιά με τις ελπίδες σου, αρκεί να μην πέσεις απότομα και να μην πετούσες πολύ ψηλά.

Ps: Κι είμαστε ακόμα ζωντανοί, στη σχολή, σαν rock συγκρότημα… Η μαραθώνια εξεταστική έλαβε τέλος, οι ζωές μας μπορούν να συνεχιστούν επιτέλους ;)