«Πρέπει να είσαι έτοιμος να καείς στην ίδια σου τη φλόγα: πώς να ξαναγεννηθείς, αν δε γίνεις πρώτα στάχτη;» Τάδε έφη Ζαρατούστρα
Κάθε τέλος, μια αρχή δε λένε; Εντάξει και πες ότι το τέλος το καταλαβαίνεις εύκολα, είτε συμβαίνει κι είναι αναπόφευκτο είτε το θέτεις μόνος σου, με την αρχή όμως τι γίνεται; Ποιος ορίζει το νέο ξεκίνημα; Μάλλον κανείς…
Έκλαψες, φώναξες, γκρίνιαξες, μούτρωσες, κλείστηκες στον εαυτό σου , είπες back to black, ήρθε το τέλος του ρομαντισμού και μπλα μπλα μπλα… Παραδέχτηκες πως κουράστηκες, έθεσες τα όριά σου κι έβαλες τέλος σ’ ό,τι σε βασάνιζε, ωραία! Κάθισες και περίμενες… Τι περίμενες αλήθεια; Μα να περάσει η μπόρα, να καταλαγιάσουν ο θυμός κι ο πόνος, να βρεις τη δύναμη να συνεχίσεις ,ωραία! Πέρασαν μέρες, μήνες ήρθε η λύτρωση που με μανία αποζητούσες, επιτέλους κάθαρση. Διορθώθηκαν λάθη του παρελθόντος, ξεπεράστηκαν αδυναμίες, τέθηκαν νέοι στόχοι, λήφθηκαν «βαρύγδουπες» αποφάσεις. Όλα είναι σε τάξη τώρα το νιώθεις πως είσαι έτοιμος να προχωρήσεις, να κάνεις το επόμενο βήμα. Είσαι έτοιμος για την αρχή που τόσο πολύ περίμενες.
Οπλισμένος με όνειρα κι ελπίδες για τη νέα αρχή σου βρίσκεσαι να περιμένεις ξανά. Μα πού είναι πλέον αυτό το νέο ξεκίνημα, μήπως κάνεις κάτι λάθος; Ναι! Το λάθος είναι που προσπαθείς συνέχεια να βάλεις ετικέτες. Μάθε απλά να ζεις, μην περιμένεις κάποια καινούρια σωτήρια αρχή, τίποτα δεν είναι εύκολο, τίποτα δεν σου χαρίζεται χωρίς αγώνα… Μάθε να παλεύεις για αυτό που θες, μάθε να διεκδικείς, να φτάνεις ακόμα και στ’άκρα, καμιά φορά ίσως χρειάζεται και θάρρος και θράσος για την ευτυχία σου.
Κι αν περιμένοντας τη νέα σου αρχή χαθείς; Κι αν απλά σπαταλάς χρόνο μένοντας αδρανής; Ζήσε μονάχα… Όσο μπορείς περισσότερο, κάθε στιγμή. Εντάξει διανύουμε ζοφερές εποχές, μένοντας σε μια χώρα που μεγάλωσε τα παιδιά της για να τα διώξει, αλλά μην παραιτείσαι . Συνέχισε να ελπίζεις και να αγωνίζεσαι, αντιμετώπισε τις δυσκολίες με χαμόγελο, σταμάτα τη μεμψιμοιρία και σκούπισε τα δάκρυα. Κι αν η αρχή σου δεν είναι όπως την περίμενες μην απογοητεύεσαι. Κύκλος είναι, ατέρμονος, αρχή-τέλος-αρχή-τέλος και ξανά... Αρκεί να’χεις θέληση να ζήσεις…
Κάποτε μου είπε ένας φίλος: «Χτίσε το μέλλον σου πάνω στην ευτυχία σου κι όχι το αντίστροφο» Τώρα καταλαβαίνω πόσο δίκιο είχε…
Ps: Αμελάκι μ’αρέσει το παιχνίδι που ξεκίνησες, δέχομαι την πρόκληση! Ανάμενε την επόμενη ανάρτηση. Επέστρεψα όπως το ζήτησες , για μένα…
Πέμπτη 27 Οκτωβρίου 2011
Κυριακή 9 Οκτωβρίου 2011
40 days οf summer
19 Ιουλίου. . .τελειώνει επιτέλους η εξεταστική! Μια εξεταστική που κύλησε χωρίς ιδιαίτερο άγχος (ευτυχώς!), με αρκετή κούραση και λίγες ώρες ύπνου, με πολλή ζέστη και ακόμα περισσότερους καφέδες! Άλλη μια εξεταστική με τις κάμπιες (ή μήπως ακρίδες) στ’ αγαπημένα Starbucks.
20 Ιουλίου. . . το καλοκαίρι είναι πλέον γεγονός, ακόμα και γι’αυτούς που άργησαν πολύ να το καταλάβουν. Ατελείωτες ώρες στα μαγαζιά, ολοήμερες έξοδοι σε καφετέριες, εστιατόρια, κινηματογράφους, βραδινά μπάνια στη θάλασσα και ατελείωτες ώρες ύπνου φυσικά.
23-30 Ιουλίου. . .πριν το καταλάβουμε, πριν γευτούμε αρκετό «καλοκαίρι», πριν προλάβει σχεδόν να τελειώσει η αντίστροφη μέτρηση της Α. το ταξίδι ξεκινούσε. 7 χαρούμενα προσωπάκια , σακίδια και βαλίτσες (φορτωμένα με ρούχα για ένα μήνα!), αντηλιακά και καπέλα κατέφθασαν στο λιμάνι. Το πλοίο σάλπαρε… το νησί μας υποδέχτηκε, ακριβώς όπως το θυμόμουν. Ο μεγάλος μύλος στο λιμάνι, τα λευκά σοκάκια της Νάουσας, ο νεαρόκοσμος που κατέκλυζε τα bar και τα club, η γραφική Παροικιά, το ηλιοβασίλεμα και τα μαγευτικά χρώματά του, οι απέραντες παραλίες, η χρυσαφί άμμος. . .Μετά από 7 μέρες (και νύχτες στο Παλέρμο!) γεμάτες βουτιές, ρακέτες, φωτογραφίες, βόλτες, σφηνάκια, λουκουμάδες, πειράγματα, βραβεία, tichu. . . μέρες γεμάτες γέλιο, φάνηκε το πλοίο της επιστροφής στο λιμάνι της Πάρου.
Αύγουστος. . .10 ημέρες στην εξωτική Βουλιαγμένη, Βάρκιζα και Λαγονήσι. Βουτιές στην πισίνα, ατελείωτη ηλιοθεραπεία, παγωτά, κάτι σαν cliff-diving (αρκετό, όμως για να ξυπνήσει τη λανθάνουσα υψοφοβία μου!), πολλές ταινίες σε θερινά και σε laptop’s στα σπίτια κι άλλες νύχτες στο Παλέρμο κι ένα ξημέρωμα με games και καινούριους tichu-players.
Home sweet home… ποτάκια στο αγαπημένο στέκι, καφές το μεσημεράκι, ζεστό φαγητό της μαμάς, παιχνίδια με τη Β. και τη «Μάκι», ατελείωτες συζητήσεις και βόλτες με τη Gelly, tichu και αστειάκια με τον Α. & τον Γ. όπως παλιά!18-21… οι κάμπιες μου στη Σπάρτη… Ξενάγηση στο Μυστρά και αναρριχήσεις για υψοφοβικούς, βόλτες με το «πόνυ», ποτάκια στο Ρετρό, συζητήσεις και γέλια στο μπαλκόνι, κρασάκι και κουβεντούλα ως το ξημέρωμα.
26-29…Σύρος!Λίγες οικογενειακές μέρες σ’ένα όμορφο νησί. Βόλτες στη γραφική Ερμούπολη, άπειρες βουτιές με τη Β. στην πισίνα, μπάνιο σε παραλίες με κρύα(!) νερά, ηλιοθεραπεία, harry potter(για εκατοστή φορά) πριν τον ύπνο, νυσταγμένα προσωπάκια στο πρωινό, ένα πλοίο που δε δείχνει House στις τηλεοράσεις (παρά τις παρακλήσεις μου) και πάλι πίσω.
Καθώς περπατούσα στο λιμάνι κοίταξα τον ήλιο που έδυε στη θάλασσα. Ήξερα πως το καλοκαίρι μου είχε τελειώσει, όσο κι αν ήθελα να το αρνηθώ. Συνέχιζα να περπατώ ενώ ένα περίεργο συναίσθημα γεννιόταν μέσα μου. Ήταν θλίψη, στην ανάμνηση όσων πέρασαν, αλλά κι ενθουσιασμός για το φθινόπωρο που ερχόταν. Ένας διακαής πόθος για καινούρια αρχή μ’ είχε κυριεύσει.
20 Ιουλίου. . . το καλοκαίρι είναι πλέον γεγονός, ακόμα και γι’αυτούς που άργησαν πολύ να το καταλάβουν. Ατελείωτες ώρες στα μαγαζιά, ολοήμερες έξοδοι σε καφετέριες, εστιατόρια, κινηματογράφους, βραδινά μπάνια στη θάλασσα και ατελείωτες ώρες ύπνου φυσικά.
23-30 Ιουλίου. . .πριν το καταλάβουμε, πριν γευτούμε αρκετό «καλοκαίρι», πριν προλάβει σχεδόν να τελειώσει η αντίστροφη μέτρηση της Α. το ταξίδι ξεκινούσε. 7 χαρούμενα προσωπάκια , σακίδια και βαλίτσες (φορτωμένα με ρούχα για ένα μήνα!), αντηλιακά και καπέλα κατέφθασαν στο λιμάνι. Το πλοίο σάλπαρε… το νησί μας υποδέχτηκε, ακριβώς όπως το θυμόμουν. Ο μεγάλος μύλος στο λιμάνι, τα λευκά σοκάκια της Νάουσας, ο νεαρόκοσμος που κατέκλυζε τα bar και τα club, η γραφική Παροικιά, το ηλιοβασίλεμα και τα μαγευτικά χρώματά του, οι απέραντες παραλίες, η χρυσαφί άμμος. . .Μετά από 7 μέρες (και νύχτες στο Παλέρμο!) γεμάτες βουτιές, ρακέτες, φωτογραφίες, βόλτες, σφηνάκια, λουκουμάδες, πειράγματα, βραβεία, tichu. . . μέρες γεμάτες γέλιο, φάνηκε το πλοίο της επιστροφής στο λιμάνι της Πάρου.
Αύγουστος. . .10 ημέρες στην εξωτική Βουλιαγμένη, Βάρκιζα και Λαγονήσι. Βουτιές στην πισίνα, ατελείωτη ηλιοθεραπεία, παγωτά, κάτι σαν cliff-diving (αρκετό, όμως για να ξυπνήσει τη λανθάνουσα υψοφοβία μου!), πολλές ταινίες σε θερινά και σε laptop’s στα σπίτια κι άλλες νύχτες στο Παλέρμο κι ένα ξημέρωμα με games και καινούριους tichu-players.
Home sweet home… ποτάκια στο αγαπημένο στέκι, καφές το μεσημεράκι, ζεστό φαγητό της μαμάς, παιχνίδια με τη Β. και τη «Μάκι», ατελείωτες συζητήσεις και βόλτες με τη Gelly, tichu και αστειάκια με τον Α. & τον Γ. όπως παλιά!18-21… οι κάμπιες μου στη Σπάρτη… Ξενάγηση στο Μυστρά και αναρριχήσεις για υψοφοβικούς, βόλτες με το «πόνυ», ποτάκια στο Ρετρό, συζητήσεις και γέλια στο μπαλκόνι, κρασάκι και κουβεντούλα ως το ξημέρωμα.
26-29…Σύρος!Λίγες οικογενειακές μέρες σ’ένα όμορφο νησί. Βόλτες στη γραφική Ερμούπολη, άπειρες βουτιές με τη Β. στην πισίνα, μπάνιο σε παραλίες με κρύα(!) νερά, ηλιοθεραπεία, harry potter(για εκατοστή φορά) πριν τον ύπνο, νυσταγμένα προσωπάκια στο πρωινό, ένα πλοίο που δε δείχνει House στις τηλεοράσεις (παρά τις παρακλήσεις μου) και πάλι πίσω.
Καθώς περπατούσα στο λιμάνι κοίταξα τον ήλιο που έδυε στη θάλασσα. Ήξερα πως το καλοκαίρι μου είχε τελειώσει, όσο κι αν ήθελα να το αρνηθώ. Συνέχιζα να περπατώ ενώ ένα περίεργο συναίσθημα γεννιόταν μέσα μου. Ήταν θλίψη, στην ανάμνηση όσων πέρασαν, αλλά κι ενθουσιασμός για το φθινόπωρο που ερχόταν. Ένας διακαής πόθος για καινούρια αρχή μ’ είχε κυριεύσει.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)