Θέλω τα πάντα και πάνω απ’όλα να μην έχω υποχρεώσεις! Ποιος δεν το θέλησε άλλωστε; Βέβαια ακόμα κι όταν πραγματικά δεν έχω τίποτα να κάνω βαριέμαι και γκρινιάζω, αλλά αυτό είναι άλλο θέμα. Δε νιώθεις καλά, όλα κυλούν φυσιολογικά, φαινομενικά όλα είναι μια χαρά, «alles in Ordnung», όμως κάτι σ’ενοχλεί, κάτι σε σταναχωρεί. Δεν μπορείς να προσδιορίσεις την αιτία της θλίψης σου, το μόνο που ξέρεις όμως (και που δεν μπορείς πλέον να αγνοήσεις) είναι η ύπαρξή της. Προβληματίζεσαι μα δε βρίσκεις την αιτία, έχεις μόνο την πραγματικότητα. Τα πρέπει της καθημερινότητας σου συγκρούονται με τα πολλά και μερικές φορές ουτοπικά θέλω σου, άμαχος πληθυσμός του πολέμου ο ψυχισμός σου. Αφού λοιπόν η αιτία της κατήφειας και της γκρίνιας σου είναι πολλά και τίποτα και αφού κάτι απροσδιόριστο δε μπορεί εύκολα να θεραπευτεί αποφασίζεις να κάνεις ο,τιδήποτε σε κάνει ευτυχισμένο. Παραμέρισε για λίγο καιρό μονάχα τα πρέπει που σε πνίγουν, βρες ξανά τον (χαζο)χαρούμενο εαυτό σου κι έπειτα συνέχισε με συμπορευόμενα και συμφιλιωμένα πρέπει&θέλω…
Πνιγόμουν (σε μια κουταλιά νερό) την περασμένη εβδομάδα και δεν μπορούσα να προσδιορίσω τι μ’ενοχλεί ,αποφάσισα λοιπόν να κάνω ό,τι μου προσφέρει χαρά… Ήπια καφέ (πολύ καφέ όπως παλιά, καταστρέφοντας συνάμα μια καταδικασμένη προσπάθεια αποτοξίνωσης), ψώνισα ένα σκουφάκι (κι ας έχω άλλα δέκα), σταμάτησα να διαβάζω για 2 μέρες και φυσικά έφυγα. Πάντα στα δύσκολα φεύγω… Φοβάμαι τα δύσκολα, με τρομάζουν τ’αδιέξοδα. Παράλληλα λατρεύω τα ταξίδια, πιστεύω ακράδαντα στην τρομερή αναζωογονητική τους δύναμη. Καθισμένη για ώρες στο τραίνο κοιτάω απ’ το παράθυρο, το τοπίο μεταβάλλεται γρήγορα όπως και οι σκέψεις μου, που τρέχουν.
Ξέχασα για λίγο τα πάντα, χάθηκα μες στις καινούριες παραστάσεις, ενσωματώθηκα σ’έναν αλλιώτικο κόσμο για να μπορέσω να επιστρέψω στο δικό μου. Κι επέστρεψα, ανανεωμένη…
