Ιθάκη

Δε μπορώ να μη γράψω. Δε μπορώ να μη γράψω. Δε μπορώ να μη γράψω, τέλος.
Τόσα πολλά σε τόσες λίγες μέρες, δύσκολο για ένα τόσο αυτιστικό και συντηρητικό άτομο να προσαρμοστεί στα νέα δεδομένα τόσο γρήγορα. Μα τι timing είναι αυτό;

Τι θέλουμε τελικά; Αυτό που θέλουμε βρίσκεται μέσα μας νομίζω . Όσο κι αν το αρνούμαστε ξέρουμε τι ακριβώς είναι αυτό που ψάχνουμε, τι ακριβώς είναι αυτό που θα μας κάνει ευτυχισμένους. Κάποιες φορές, όμως, αυτό που θέλουμε δεν μπορούμε να το έχουμε, άμεσα τουλάχιστον. Άλλες πάλι αυτό που θέλουμε είναι αδύνατον (ή μήπως όχι;). Τι κάνεις τότε; Βρίσκεις κάτι άλλο, κάτι που μοιάζει σ’αυτό που θες, ένα κακέκτυπο της ευτυχίας σου. Και; Μένεις και συμβιβάζεσαι με τα λιγότερα, γιατί αυτό θα σε κάνει προσωρινά να νιώσεις καλύτερα ή συνεχίζεις την αναζήτηση του «ιδανικού σου»;
Μη συμβιβάζεσαι γαμώτο! Σε κανέναν μας δεν αξίζουν οι συμβιβασμοί. Συνέχισε να προσπαθείς να φτάσεις στην Ιθάκη σου ακόμα κι αν χρειαστεί μια αιωνιότητα… Είμαστε περίεργα όντα οι άνθρωποι με συναισθήματα κι αυθόρμητες αντιδράσεις που μας προδίδουν. Όταν φτάσεις «εκεί» θα δεις τη λάμψη στα μάτια σου, το φως στο πρόσωπό σου και θα ξέρεις πως έκανες καλά που περίμενες….

m o i

Ναι είναι σαφές πλέον… Επιτέλους κατάλαβα γιατί δεν μπορώ με τίποτα να ενταχθώ στον περίεργο κόσμο των «μεγάλων». Έχω δύο βασικά προβλήματα :
1)Δεν μπορώ να κρατήσω κακία. Μπορεί να θυμώσω, να φωνάξω, να φύγω, να κλάψω, να βρίσω, να αρνηθώ όταν μ’απογοητεύουν, όμως είναι μόνο θυμός και στεναχώρια. Μόλις περάσουν 2-3 μέρες και ηρεμήσω το ξεχνάω. Άντε, στην περίπτωση που κάποιος ξεπεράσει τα όριά μου, να το θυμάμαι και να εκνευρίζομαι για μερικούς μήνες ακόμα… Μετά θ’αδιαφορώ απλά.

2)Είμαι απελπιστικά αφελής. Μπορεί να μου πεις ότι ο σκύλος σου μιλάει και να σου απαντήσω: αλήθεια;;; Ειδικά όταν είμαι αφηρημένη, χαμένη στον κόσμο μου (δηλαδή σχεδόν πάντα) το επίπεδο αφέλειας αυξάνεται κατακόρυφα!

Μου λένε κατά καιρούς πώς πρέπει, λέει, να γίνω πιο καχύποπτη ίσως και πιο εκδικητική… Εγώ όμως συνεχίζω τα ίδια, ξεροκέφαλο ον! Πειράζει που δεν θέλω να χάσω την εμπιστοσύνη μου στους ανθρώπους; Πειράζει που αρνούμαι να μαυρίζω την ψυχή μου με κακία;
Ίσως βέβαια το τίμημα της αφέλειας να είναι η εκμετάλλευση. Αντέχω(ακόμα :Ρ)…

θάλασσα μου

Η θάλασσά μου… Αυτή είναι πάντα εκεί για μένα. Πάντα με καταλαβαίνει, χωρίς να ρωτάει τίποτα, χωρίς να με πιέζει, χωρίς να με στεναχωρεί… Μπορεί να με ακούει για ώρες χωρίς να μιλώ… Μπορεί να με αγκαλιάζει, να πνίγει τα δάκρυά μου, να μεταφέρει τη χαρά μου στο πέλαγο… Αυτή με δέχεται έτσι όπως είμαι με τα καλά και τα στραβά μου. Η θάλασσά μου έχει την ικανότητα να με ηρεμεί, παίρνει μακριά ό,τι με πλήγωσε, τα κύματά της παρασύρουν τυχόν προβληματισμούς κι ανησυχίες. Ο παφλασμός της είναι το καταφύγιό μου, πάντα εκεί, μόνο για μένα…

Κάθομαι με τις ώρες στα βραχάκια και κοιτάζω μακριά. Όσο κι αν προσπαθώ δεν μπορώ να δω μέχρι πού φτάνει το νερό, το γαλάζιο μοιάζει απέραντο. Δίπλα σ’αυτή την απεραντοσύνη κάθε πρόβλημα μοιάζει πεπερασμένο και ασήμαντο… Το σούρουπο κοιτάζω τα φώτα, παλεύω να δω μέχρι που φτάνει ο δρόμος. Πάντα υπάρχει ένας δρόμος που πιστεύεις πως σε οδηγεί εκεί που θες κι ας κάνεις λάθος.

Ξεχνιέμαι, ο αέναος κύκλος του νερού με ηρεμεί, νιώθω ασφάλεια, τίποτα δεν τελειώνει φωνάζουν τα κύματα που διαρκώς φεύγουν μακριά για να γυρίσουν ξανά στην ακτή. Νύχτωσε εε; Αστέρια φωτίζουν τον ουρανό και αντικατοπτρίζονται στα μαύρα νερά. Πρέπει να γυρίσω, όσο κι αν το αρνούμαι, πρέπει να γυρίσω πάλι στην πραγματικότητά μου. Τόσο ευτυχισμένη ήμουν δίπλα στο νερό που ξέχασα και το κρύο!
Στα αγαπημένα μου λιμανάκια.

Η μεγαλύτερη ικανοποίηση για μένα είναι να βλέπω την ευτυχία ζωγραφισμένη στα πρόσωπα των αγαπημένων μου. Η μεγαλύτερη επιβράβευση είναι να τους βλέπω να χαμογελούν και κάνω τα πάντα για να το πετύχω…Είναι κάποιοι άνθρωποι, όμως, που δεν αξίζουν την αγάπη, ούτε τη δική σου ούτε και κανενός άλλου. Κάποιοι άνθρωποι που παγώνουν τα συναισθήματά τους, επιτρέπουν στην ψυχρότητα να τους κυριεύει. Είναι εκείνοι που φοβούνται ν’αγαπήσουν και ν’αγαπηθούν. ( και δεν μιλάω για φλερτ και έρωτες, αλλά για αληθινό ενδιαφέρον για τον άλλο) Ο εγωκεντρισμός φοβάται τα δυνατά συναισθήματα, αφού για ν’αγαπήσεις πραγματικά πρέπει να υπερβείς το εγώ σου.

Παρασύρθηκα, φτάνει… Καλή χρονιά σε όλους με υγεία, ευτυχία και ανθρώπους που νοιάζονται.