Chiiiil

Γκρίνια, γκρίνια και γκρίνια. Μούτρα, μούτρα και μούτρα. Άγχος, άγχος και άγχος. Λες κι ο κόσμος έχει πάρει φωτιά τις τελευταίες μέρες. Λες και όλα τα χαμογέλα γύρισαν ανάποδα, πάνω που το δικό μου επέστρεψε στο πρόσωπό μου! Αδικία ή ατυχία ή κακό timing… Ποιος νοιάζεται όμως; Πάτα pause και «άραξε». Πάντα υπάρχουν μικρές όμορφες στιγμές που σε κάνουν χαρούμενο. Απλά πρόσεξέ τες, εκεί είναι. Πρώτη φορά μετά από πολύ καιρό δε με νοιάζει το μετά, δε με νοιάζει τι θα πει ο τάδε και ο φίλος του, δε με νοιάζει αν σε πείραξε το ένα και το άλλο, δε με νοιάζει αν έχεις νεύρα με/χωρίς λόγο, ξύδι. Απλά κάνω ό,τι μου αρέσει και είναι τέλειο. Τελικά έχει πλάκα να γίνεσαι λίγο πιο «άντρας» μερικές φορές. Ίσως αυτή η λογική της υπερανάλυσης να’ναι το μεγαλύτερο ελάττωμα του γυναικείου πληθυσμού. Αν το σκοτίζουμε πολύ νομίζω πως χάνουμε το νόημα. Ναι, η υπερανάλυση είναι ο μεγαλύτερος βασανιστής των γυναικών, μας παγιδεύει όλο και περισσότερο στο λαβύρινθο των ίδιων μας των σεναρίων. Δέσμιοι των φόβων της εικονικής μας πραγματικότητας. Να δω γι’αυτές τις εμμονές πότε θα τα καταφέρω να γράψω ένα κείμενο της προκοπής…

ps: 3 frappuccino γιατί έτσι μου αρέσει και ένα στομάχι που πονάει γιατί είμαι βλαμμένη!!

αιώρα βλέπεις Ε. ; αιώρα λοιπόν!!

Αγαπητό μου εγώ

«Κάθε προσφορά είναι αυτοπροσφορά, κάθε αγάπη είναι αγάπη του εαυτού μας. Στην πραγματικότητα δεν αγαπάμε τους άλλους, αλλά τα ευχάριστα συναισθήματα που μας προκαλούν» Irvin Yalom

Την εν λόγω φράση διάβασα πρόσφατα και προβληματίστηκα αρκετά. Αρχικά εκνευρίστηκα, ενίσταμαι φώναζα σιωπηλά. Αποκλείεται!! Εγώ αγαπάω τους άλλους, εγώ μπορώ να θυσιαστώ για να τους κάνω ευτυχισμένους!! Μα ξέρω κι εκείνους τους άλλους που μ’ αγαπούν βαθιά και θα έκαναν το ίδιο για μένα. Μα τι μηδενισμός είναι αυτός; Έκπληκτη, λοιπόν, ξαναδιάβασα την παράγραφο ολόκληρη, προσπαθώντας να βρω τι δεν κατάλαβα, σίγουρα θα’ χα κάνει κάπου λάθος. Πάλι το ίδιο ανόητο νόημα όμως…. Αποφάσισα τότε να κάνω για λίγο το συνήγορο του διαβόλου.

Άρχισα να σκέφτομαι ανάποδα, αφού δεν μπορούσα με τίποτα να δεχτώ την πρόταση. Πότε μισώ κάποιον; Μα όταν με κάνει να κλαίω συνέχεια, μονολόγησα αυθόρμητα. Ουπς!  Στην πραγματικότητα δηλαδή, μισώ το κενό στο βλέμμα μου, τη θλίψη στο πρόσωπό μου, τα δάκρυα στα μάτια μου και μετά εκείνον τον κάποιο που μου τα προκάλεσε. Μήπως, άραγε ισχύει και το αντίθετο, άρχισα ν’ αναρωτιέμαι. Προσπάθησα να σκεφτώ κάποιον που αγαπώ πολύ και γιατί. Συνέχεια, όμως, έπεφτα στην παγίδα να σκέφτομαι τα αισθήματα που μου προκαλεί και αυτό με οδηγεί στο να τον λατρεύω. Άρχισα ν’ αμφιβάλλω για τον ίδιο μου τον εαυτό, πώς θα μπορούσα να ‘μαι σίγουρη και για τους άλλους;

Αλήθεια, αγαπάμε κανέναν ως οντότητα, απλά γιατί υπάρχει; Αλήθεια, αγαπάμε κανέναν περισσότερο από τον εαυτό μας; Αγαπάμε μέχρι την αυτοθυσία;

 Στον αντίποδα έχω αρχίσει να σκέφτομαι μήπως δεν πρέπει ν’ αγαπάμε κανέναν πιο πολύ από την  ίδια μας την ύπαρξη. Καμιά φορά η απεριόριστη αγάπη, η «λατρεία» κάποιου άλλου μας κάνει ν’ απεμπολούμε την αγάπη για τον εαυτό μας.  Εσύ, τα θέλω σου, οι ανάγκες σου έρχονται σε δεύτερη μοίρα, εσύ πρέπει να κάνεις ό,τι είναι δυνατό για να είναι το αντικείμενο της λατρείας σου ευτυχισμένο. Θα αντλείς ικανοποίηση και χαρά όταν βλέπεις το πρόσωπό του να λάμπει. Η ευτυχία του θα γίνει η ευτυχία σου. Μήπως , όμως, τότε καταπιέζεσαι άθελά σου; Κάποια στιγμή οι θαμμένες επιθυμίες σου, οι καταπατημένες ανάγκες σου, το ξεχασμένο εγώ σου θα εκραγούν. Ενδεχομένως τότε όλη αυτή η αγάπη να μετατραπεί σε μίσος. Δυο πλευρές του ίδιου νομίσματος δε λένε;

 Αγάπα τον εαυτό σου πρώτα και περισσότερο απ’ όλους. Αυτός θα ΄ναι ο μεγαλύτερος σου σύμμαχος πάντοτε. Αγάπα τους άλλους όσο σ’ αγαπούν κι αυτοί, προσέφερε τους όσα σου προσφέρουν, γιατί νομίζω πως δεν υπάρχει χειρότερο συναίσθημα από το να μετανιώνεις για ‘κείνους που ευεργέτησες.

Τώρα πώς προέκυψαν όλα αυτά δεν ξέρω. Εγώ για τις εμμονές ήθελα να γράψω!