Αν απλώσεις το χέρι σου θα με πιάσεις

Μεγαλώνεις...Χμμ γίνεσαι είκοσι...Όμως νιώθεις ακόμα παιδί...
Πώς καταλαβαίνεις ότι μεγάλωσες ε;
Όταν ακούς τον μπαμπά σου να μονολογεί "Η Τζωρτζίνα γίνεται είκοσι".

Όλα ίδια και συνάμα διαφορετικά.
Είναι το ίδιο κοριτσάκι που καθόταν στα πόδια του μπαμπά στη βεράντα και χαιρετούσε τους περαστικούς.
Είναι το ίδιο κοριτσάκι που ήθελε να βαφτίσει την αδερφή της.
Είναι το ίδιο κοριτσάκι που τραγουδούσε αυτοσχέδιες ελληνο-ιταλικές μείξεις στους τουρίστες, σε κάποιο λεωφορείο στην Ιταλία.

Αυτό το κοριτσάκι που έπαιζε με τις κατσαρόλες drums. Αυτή η κοπέλα που πάντα θα θέλει να μάθει drums.
Αυτό το κοριτσάκι με τα ξανθά μπουκλάκια σε μια φωτογραφία στο δωμάτιο της μαμάς και του μπαμπά. Αυτή η κοπέλα που θέλει τα μαλλιά της JLo στο I'm into you.
Αυτό το κοριτσάκι με το γάργαρο γέλιο και την κελαρυστή φωνή που ξεσήκωνε τον κόσμο. Αυτή η κοπέλα με τη χαρακτηριστίκή τρισριχτή φωνή και το δυνατό γέλιο.
Αυτό το κοριτσάκι που έτρεχε κι έμπαινε στη θάλασσα πριν μάθει κολύμπι, αυτό που τρελαινόταν για βουτιές,αυτό που μάζευε κοχύλια από τον βυθό. Αυτή η κοπέλα που έχει σαν καταφύγιο τη θάλασσα, που μια βόλτα στα λιμανάκια και ο παφλασμός των κυμάτων μπορούν να την κάνουν να ξεχάσει τα πάντα.

Αυτό το κορίτσι που δεν είχε άγχος στο σχολείο. Αυτή η κοπέλα που έχει άγχος στο πανεπιστήμιο!
Αυτό το κορίτσι που πάντα ήταν πιο ώριμο και απ'τους συνομιλήκους του.Αυτή η κοπέλα που όσο περνάει ο καιρός γίνεται όλο και πιο ανώριμη και παιχνιδιάρα.
Αυτό το κορίτσι που ήταν σοβαρό και δεν μιλούσε πολύ. Αυτή η κοπέλα που γίνεται όλο και πιο τρελή, όλο και πιο αυθόρμητη, που πολλές φορές μιλαέι ασταμάτητα!
Αυτό το κορίτσι που πάντα σκεφτόταν "τι θα πουν οι άλλοι". Αυτή η κοπέλα που αδιαφόρει για τον "παράξενο κόσμο των μεγάλων"...
Αυτό το κορίτσι που σταμάτησε το πιάνο στα τρία χρόνια, γιατί βαριόταν. Αυτή η κοπέλα που θέλει να ξαναρχίσει πιάνο, που ακούει κομμάτια στο πιάνο για να ηρεμήσει, για να σκεφτεί, για να κοιμηθεί.

Αυτή η κοπέλα που έχει κολλήσει με τα τραγούδια του Moulin rouge ξανά, που αρκεί μια μικρή γλυκιά κίνηση(όπως μια αγκαλιά, ένα χαμόγελο, ένα ευχαριστώ, μια ηχογράφηση στο πιάνο,μια τούρτα έκπληξη) για να της φτιάξει τη μέρα.
Αυτή η ονειροπαρμένη κοπέλα που μ'ένα πεταχτό φιλί στα χείλη αποσυντονίζεται, αυτή που κοκκινίζει και σκύβει το κεφάλι-ακόμα και τώρα- όταν ντρέπεται.
Αυτή η κοπέλα που έχει το δικό της αστέρι. Είναι ένα και μονάδικο, στο ίδιο σημείο, κάθε βράδυ. Διαβάζω στον κήπο, κουράζομαι, στρέφω το κεφάλι στον ουρανό και τ'αντικρύζω. Στέκεται πάντα εκεί, μόνο για μένα, φωτίζοντας τον ουρανό μου.
Αυτή η απρόσεκτη κοπέλα που σκοντάφτει παντού, που γεμίζει μελανιές σε δευτερόλεπτα, που κλειδώνεται έξω απ'το σπίτι και μπαίνει απ' τα παράθυρα.
Αυτή η κοπέλα που όταν διαβάζει ξεχνάει να φάει, που όσες μέρες κι αν της δώσεις πότε δεν θα είναι αρκετές ώστε να κάνει την τέλεια προετοιμασία.
Αυτή η ρομαντική κοπέλα που (ακόμα!) πιστεύει σε πρίγκιπες και παραμύθια,που λατρεύει το φως των κεριών και τα λευκά τριαντάφυλλα, που μετράει τ'άστρα και που κανει ευχή όταν δει κάποιο να πέφτει.
Αυτή η κοπέλα που αγαπά τ'αεροπλάνα και τα ταξίδια, που θέλει να μάθει γαλλικά και να ζήσει μερικά χρόνια στο Παρίσι.
Αυτή η κοπέλα που λατρεύει τη θέα του ηλιοβασιλέματος,τις νυχτερινές βόλτες με τ'αυτοκίνητο και την πανσέληνο.
Αυτή η κοπέλα που αρνείται πεισματικά να βάλει αντιηλιακό ακόμα κι όταν καίγεται και γίνεται κατακόκκινη...Πάντα τόσο ξεροκέφαλη!
Αυτή η κοπέλα που σκορπίζει το γέλιο με τις χαζομάρες της, που λατρεύει να γελά και να βλέπει και τους άλλους να γελούν. Εκείνη που λατρεύει την ευτυχία ζωγραφισμένη στα πρόσωπα των ανθρώπων.
Αυτή η κοπέλα που φοβάται τα διλήμματα και τις δύσκολες(ή μήπως εύκολες;) αποφάσεις.

Η ίδια κοπέλα που αναρωτιέται συνέχεια αν είναι πολύ μικρή και πολύ ρομαντική για τον σκληρό κόσμο των "μεγάλων".

Μια τελείως εγωκεντρική ανάρτηση σαν δώρο για τα γενέθλιά μου.

Κάποιον να σου κρατάει το χέρι

Κοιμάσαι… Ονειρεύεσαι…
Κάποιος σε παρατηρεί. Άλλοτε σχηματίζεται ένα χαμόγελο στο πρόσωπό σου θαρρείς κι είσαι άγγελος… Άλλοτε πάλι το πρόσωπο παγώνει, τα μάτια κινούνται γρήγορα, ένας πνιχτός ήχος ακούγεται θαρρείς και σε βασανίζουν…

Συνεχίζεις να κοιμάσαι… Αγνοείς το φως που μπαίνει απ’ το μισάνοιχτο παράθυρο, ακόμα κι όταν αυτό γίνει πολύ έντονο πεταρίζεις ενοχλημένα τα βλέφαρα, μα συνεχίζεις να κοιμάσαι. Δεν πρέπει, βλέπεις, να τελειώσει τ’όνειρο.

Συνεχίζεις να κοιμάσαι… Αγνοείς τα πουλιά που κελαηδούν γλυκά, αγνοείς το θόρυβο της πόλης που έχει ξυπνήσει εδώ και ώρα. Ακόμα κι όταν οι ήχοι δυναμώσουν, διαταράσσοντας την αρμονία σου γυρνάς πλευρό, μα συνεχίζεις να κοιμάσαι. Δεν πρέπει, βλέπεις, να τελειώσει τ’ όνειρο.

Κάποιος μπήκε στο δωμάτιο. Ακούς τα βήματα από μακριά, προσπαθούν να σε βγάλουν από την ονειροχώρα σου, μα εσύ εξακολουθείς ν’αρνείσαι πεισματικά. Τότε, σου τραβά βίαια τα σκεπάσματα. Το σώμα σου τραντάζεται, δειλά δειλά ανοίγεις τα μάτια, προσπαθείς να συνειδητοποιήσεις πού βρίσκεσαι… Όλα ίδια, όπως τ’άφησες πριν κοιμηθείς, συνάμα όμως τόσο διαφορετικά. Προσπαθείς να καταλάβεις πόσο καιρό κοιμάσαι, πόσο καιρό κατάφερες να κρατήσεις τ’ όνειρο ζωντανό. Δεν μπορείς, όμως, είναι αδύνατο να θυμηθείς… Ακόμα και τ’όνειρο έχει αρχίσει να ξεθωριάζει, να σβήνει…

Μέχρι να βγεις απ’το δωμάτιο το μόνο που θυμάσαι είναι «κάποιον να σου κρατάει το χέρι». Ευτυχώς δεν κλείδωσες πριν κοιμηθείς…

Προτεραιότητες

Ναι ο καθένας έχει προτεραιότητες. Σε διαφορετικές περιόδους της ζωής μας έχουμε και διαφορετικές προτεραιότητες. Αυτές οι προτεραίοτητες, όμως, έχουν τη δύναμη να διαμορφώνουν τη ζωή μας, να συνθέτουν με τον καιρό το εγώ μας. Οι επιλογές καθορίζονται από τις επιθύμιες, οι επιθυμίες από τις προτεραιότητες. Αναρωτιέμαι τις τελευταίες μέρες αν είναι δυνατόν ν’αλλάξεις προτεραιότητες ξαφνικά και να τα καταφέρεις να πετύχεις αυτό που θες. Έχεις μεγαλώσει πια, πλησιάζεις τα 20 σου χρόνια και από τότε που θυμάσαι τον εαυτό σου έχεις τις ίδιες, απόλυτα συγκεκριμένες προτεραιότητες, και ναι, τα καταφέρνεις τέλεια όταν το παλεύεις.Τι γίνεται όμως όταν θες κάτι εκτός προτεραιοτήτων; Εκεί τα κάνεις θάλασσα…Μάλιστα, σαν να παίζεις εκτός έδρας! Αποφασίζεις, λοιπόν, ν’αλλάξεις προτεραιότητες, σκέφτεσαι πως αν συμβαδίσουν με τα θέλω σου θα τα καταφέρεις.

Πόσο εφικτό είναι ν’αλλάξεις προτεραιότητες; Θα είσαι ευτυχισμένος τότε; Μήπως ακόμα και τότε σε τρώει το σαράκι των παλιών προτεραιοτήτων; Προβληματίζομαι… Άραγε θα’σαι καλός στον καινούριο σου ρόλο, αν δεν έχεις κάνει καμία πρόβα; Θα φανεί στο χειροκρότημα. . .

Live your life with your arms wide open
Today is where your book begins
The rest is still unwritten