Επαναστάτες με χαλασμένη πυξίδα...

17 Νοέμβρη εχτές, η επέτειος του Πολυτεχνείου. Μέρα που αποπνέει αισιοδοξία και ελπίδα, καθώς καταδεικνύει πως τα ιδανικά βλαστάνουν ακόμα και σε ζοφερές περιόδους, πως η γενναιότητα, η εξέγερση και ο δίκαιος αγώνας μπορούν πραγματικά ν΄ αλλάξουν τον κόσμο. Ξημερώματα Σαββάτου 17ης Νοεμβρίου του 1973 φοιτητές του Πολυτεχνείου και της Νομικής αλλά και απλοί πολίτες έγραψαν ιστορία με την εξέγερσή τους ,που αποτέλεσε σημείο καμπής για τη χούντα του ΄67, εξασφαλίζοντας συνάμμα το δημοκρατικό μέλλον της χώρας μας.

“Εδώ Πολυτεχνείο! Εδώ Πολυτεχνείο! Σας μιλά ο Ραδιοφωνικός Σταθμός των ελεύθερων αγωνιζόμενων φοιτητών, των ελεύθερων αγωνιζόμενων Ελλήνων! Κάτω η χούντα, κάτω ο Παπαδόπουλος, έξω οι Αμερικάνοι, κάτω ο φασισμός, η χούντα θα πέσει από το λαό. Λαέ κατέβα στο πεζοδρόμιο έλα να μας συμπαρασταθείς τη λευτεριά σου για να δεις. Ο αγώνας είναι παλλαϊκός, αντιδικτατορικός, αντιχουντικός, αγώνας! Αυτό τον αγώνα μόνο εσύ μπορείς να τον κάνεις!” είναι κάποια από τα συνθήματα που αφύπνισαν το λαό και δημιούργησαν σοβαρούς τριγμούς στα σαθρά θεμέλια της δικτατορίας. Ο ηρωισμός, η τόλμη, η πίστη σε υψηλά ιδανικά, η συνειδητοποίηση , η σθεναρή αντίσταση στη χειραγώγηση, το αγωνιστικό φρόνημα, το όραμα σε συνδυασμό με την επαναστατικότητα που διακρίνει τα νιάτα κατάφεραν το ακατόρθωτο. Το επαναστατικό κάλεσμα βρήκε ανταπόκριση, η θυσία των φοιτητών υποδαύλισε την οργή των πολιτών και σήμανε την αρχή του τέλους για το φασισμό.

Αναπόφευκτα στο μυαλό μου γίνεται μια σύγκριση. Σύγκριση της εξέγερσης του τότε και των πρωταγωνιστών της και της σύγχρονής γενιάς των αυτοαποκαλούμενων επαναστατών. Επαναστάτες της αφισοκόλλησης, του φραπέ, των αμέτρητων φυλλαδίων(μελλοντικές σαΐτες), της αοριστολογίας, της αποστήθισης του ποιήματος, του προσωπικού συμφέροντος, του μηδενισμού, της “μαύρης ” αντίδρασης, της βίας, του βανδαλισμού, του τρόμου… Τέτοιοι επαναστάτες της δεκάρας είτε γιατί κάνουν ετεροχρονισμένα την εφηβική τους επανάσταση, είτε γιατί αλήθεια πιστεύουν πως έτσι μπορούν να θίξουν τα “κακώς κείμενα”, είτε γιατί παγιδεύτηκαν στη σαγήνη της επανάστασης που τους υποσχέθηκαν κατακλύζουν τις σχολές, τις πορείες, τους δρόμους, τα πολιτικά κόμματα χρησιμοποιώντας ως όπλο τον πειθαναγκασμό και δημιουργώντας νέα έρμαια. Βέβαια υπάρχουν πάντα και οι φωτεινές εξαιρέσεις ανάμεσά τους, αυτοί που ειλικρινά πιστεύουν στην εξάλειψη των μελανών σημείων, σ΄ έναν δικαιότερο κόσμο και πασχίζουν για την επίτευξή του.

Αναρωτιέμαι μήπως οι επαναστάτες του σήμερα έχουν αποπροσανατολιστεί. Φοβάμαι πως ο τρόπος αντίδρασης είναι λανθασμένος κι ως εκ τούτου δεν καρποφορεί. Πιστεύω πως αν όλοι απελευθερωνόμασταν από μικροκομματικά στεγανά, ιδεοληψίες, συμφέροντα, αν δεχόμασταν τον αντίλογο, αν επαναπροσδιορίζαμε τη στάση μας, αν συνειδητοποιούσαμε πως το μέτωπο είναι κοινό, πως τα δικαιώματα όλων μας πλήττονται, αν η αντίδραση ήταν μαζική και οργανωμένη στην κατάφωρη αδικία, τότε θα πραγματώναμε θαύματα. Η ελεύθερη σκέψη, η παρρησία, η επιμονή, η αγωνιστικότητα, η διεκδίκηση, το ψυχικό σθένος, η λογική, το όραμα, η δημιουργικότητα και η σύμφυτη επαναστατικότητα αποτελούν τα “πινέλα” στα χέρια των νέων ώστε να δημιουργήσουν τον “πίνακα” του αύριο.