Δύσκολα puzzles

Περίεργος ο κόσμος και δεν τον καταλαβαίνω…
Ή μήπως είμαι περίεργη εγώ;
Όταν όλα είναι σε τάξη, όταν όλα κυλούν φυσιολογικά, αρκεί μια σπίθα…
Είναι παράλογοι οι φόβοι; Αβάσιμες οι υποψίες;

Όταν όλα συνδυάζονται μονομιάς, όταν όλα τα κομμάτια ταιριάζουν και το πάζλ μοιάζει να λύνεται…
Πάντα αγαπούσα τα πάζλ, μα τώρα μένω άφωνη μπρος στα ταιριασμένα κομμάτια. Όχι δεν μου αρέσει το πάζλ μου. Όχι θα το χαλάσω, θ’ αλλάξω τα κομμάτια, θ’ αλλάξω την εικόνα…

Ανθρώπινες σχέσεις σαν πάζλ.
Σχέσεις φιλικές, ερωτικές, συγγενικές συχνά τόσο μπερδεμένες. Πρόσωπα σαν εικόνες, λόγια, σκέψεις, συμπεριφορές, συναισθήματα όλα κομμάτια. Πολλά κομμάτια μπερδεμένα σαν κουβάρι. Κουβάρι γιατί δεν εκφράζουμε όσα πιστεύουμε, γιατί δεν κινούμαστε αυθόρμητα, γιατί δεν δείχνουμε τα πραγματικά μας συναισθήματα, γιατί εγκλωβιζόμαστε στα ψέματά μας, γιατί πληγώνουμε όσους αγαπάμε, γιατί δεν ξέρουμε τι θέλουμε ή θέλουμε τα πάντα, γιατί είμαστε εγωιστές, γιατί άβυσσος η ανθρώπινη ψυχή… Πολλοί εναλλακτικοί τρόποι για να συναρμολογήσεις το κουβάρι, όμως ο σωστός είναι μοναδικός.

Ώρες ατέρμονης σκέψης, αναζήτησης χαμένων ή κρυμμένων κομματιών, υποθετικών συναρμολογήσεων μέχρι να βρεις τη λύση. Μέχρι να συναρμολογήσεις την αλήθεια. Έπειτα στέκεσαι μπρος στο έργο σου κι αναρωτιέσαι, άξιζε τόσος χρόνος και τόση προσπάθεια γι’ αυτό το πάζλ;

Μάλιστα, εγκαινιάζω το μπλογκ για το 2011 με μια τοιούτω τρόπω ασυνάρτητη ανάρτηση. Οι σκέψεις σαν puzzle φταίνε..
Καλή μας χρονιά!!!