Hawaiian breeze

Τι πιο γλυκό από λίγα λουλούδια στερεωμένα στην πόρτα του αυτοκινήτου σου.

Τι πιο όμορφο από μια βραδιά στον κοντινότερο κινηματογράφο, σε μια αδιάφορη ταινία μ’ εκείνους που αγαπάς και σ’ αγαπούν.

Τι πιο χαζοχαρούμενο από το να γελάς δυνατά μ’ ένα ανόητο αστείο.

Τι πιο διασκεδαστικό απ’ το να λικνίζεσαι σε χαβανέζικους ρυθμούς.

Τι πιο αστείο από κανελόνια που κολυμπούν σε μια λίμνη σάλτσας μέσα στο ταψί.

Τι πιο συναρπαστικό απ’ τη ζωή;

Big beach Maui Hawaii

Ιθάκη

Δε μπορώ να μη γράψω. Δε μπορώ να μη γράψω. Δε μπορώ να μη γράψω, τέλος.
Τόσα πολλά σε τόσες λίγες μέρες, δύσκολο για ένα τόσο αυτιστικό και συντηρητικό άτομο να προσαρμοστεί στα νέα δεδομένα τόσο γρήγορα. Μα τι timing είναι αυτό;

Τι θέλουμε τελικά; Αυτό που θέλουμε βρίσκεται μέσα μας νομίζω . Όσο κι αν το αρνούμαστε ξέρουμε τι ακριβώς είναι αυτό που ψάχνουμε, τι ακριβώς είναι αυτό που θα μας κάνει ευτυχισμένους. Κάποιες φορές, όμως, αυτό που θέλουμε δεν μπορούμε να το έχουμε, άμεσα τουλάχιστον. Άλλες πάλι αυτό που θέλουμε είναι αδύνατον (ή μήπως όχι;). Τι κάνεις τότε; Βρίσκεις κάτι άλλο, κάτι που μοιάζει σ’αυτό που θες, ένα κακέκτυπο της ευτυχίας σου. Και; Μένεις και συμβιβάζεσαι με τα λιγότερα, γιατί αυτό θα σε κάνει προσωρινά να νιώσεις καλύτερα ή συνεχίζεις την αναζήτηση του «ιδανικού σου»;
Μη συμβιβάζεσαι γαμώτο! Σε κανέναν μας δεν αξίζουν οι συμβιβασμοί. Συνέχισε να προσπαθείς να φτάσεις στην Ιθάκη σου ακόμα κι αν χρειαστεί μια αιωνιότητα… Είμαστε περίεργα όντα οι άνθρωποι με συναισθήματα κι αυθόρμητες αντιδράσεις που μας προδίδουν. Όταν φτάσεις «εκεί» θα δεις τη λάμψη στα μάτια σου, το φως στο πρόσωπό σου και θα ξέρεις πως έκανες καλά που περίμενες….

m o i

Ναι είναι σαφές πλέον… Επιτέλους κατάλαβα γιατί δεν μπορώ με τίποτα να ενταχθώ στον περίεργο κόσμο των «μεγάλων». Έχω δύο βασικά προβλήματα :
1)Δεν μπορώ να κρατήσω κακία. Μπορεί να θυμώσω, να φωνάξω, να φύγω, να κλάψω, να βρίσω, να αρνηθώ όταν μ’απογοητεύουν, όμως είναι μόνο θυμός και στεναχώρια. Μόλις περάσουν 2-3 μέρες και ηρεμήσω το ξεχνάω. Άντε, στην περίπτωση που κάποιος ξεπεράσει τα όριά μου, να το θυμάμαι και να εκνευρίζομαι για μερικούς μήνες ακόμα… Μετά θ’αδιαφορώ απλά.

2)Είμαι απελπιστικά αφελής. Μπορεί να μου πεις ότι ο σκύλος σου μιλάει και να σου απαντήσω: αλήθεια;;; Ειδικά όταν είμαι αφηρημένη, χαμένη στον κόσμο μου (δηλαδή σχεδόν πάντα) το επίπεδο αφέλειας αυξάνεται κατακόρυφα!

Μου λένε κατά καιρούς πώς πρέπει, λέει, να γίνω πιο καχύποπτη ίσως και πιο εκδικητική… Εγώ όμως συνεχίζω τα ίδια, ξεροκέφαλο ον! Πειράζει που δεν θέλω να χάσω την εμπιστοσύνη μου στους ανθρώπους; Πειράζει που αρνούμαι να μαυρίζω την ψυχή μου με κακία;
Ίσως βέβαια το τίμημα της αφέλειας να είναι η εκμετάλλευση. Αντέχω(ακόμα :Ρ)…