Δευτέρα 27 Δεκεμβρίου 2010

Life is life

Life is life nananana, life is LIFE…
Life is life when we all feel the power
Life is life come on, stand up and dance
When we all give the power
We all give the best
Every minute of an hour
Don’t think about the rest

Μάλιστα… Ακριβώς ένας χρόνος μετά. Προχθές Χριστούγεννα μια μέρα γιορτής χαράς, τέτοιες μέρες εύκολα τις θυμάσαι, στους περισσότερους αρέσει ν’ ανακαλούν στη μνήμη τους πού ήταν πέρυσι τέτοια μέρα και με ποιους ανθρώπους, τι σκέφτονταν , σε τι έλπιζαν, ίσως τέτοιες μέρες να προσφέρονται για να κάνεις έναν απολογισμό της χρονιάς που πέρασε.
Ας κάνω λοιπόν τον απολογισμό μου.

Πέρυσι ανήμερα των Χριστουγέννων σε κάποιο club, μαζί με φίλους, χορός, ποτά, φωτογραφίες, αλλά κι ένα μεγάλο κενό, ένα απελπισμένο τηλεφώνημα της τότε κολλητής μου να μου θυμίζει πώς νιώθω, να με αναγκάζει να βγάλω για λίγο τη μάσκα μου. Δεν ήμουν ικανοποιημένη μ’ αυτά που είχα , γιατί έψαχνα με μανία εκείνον, εκείνον που με είχε απορρίψει, εκείνον που μου είχε γίνει εμμονή, εκείνον που νόμιζα πως θα φέρει την ευτυχία στη ζωή μου. Δεν χόρευα με την ψυχή μου, δεν πρόσεχα τι μου έλεγαν, ήμουν ένα χαμογελαστό προσωπείο στις φωτογραφίες βυθισμένο στο σκοτάδι, το μόνο που θυμάμαι είναι να κοιτώ συνεχώς στην πόρτα περιμένοντάς τον να έρθει…

Φέτος ανήμερα των Χριστουγέννων ενώ το σκηνικό δεν διέφερε και πολύ, όλα ήταν αλλιώς. Αυτό που είχε αλλάξει στην πραγματικότητα ήμουν εγώ και ήμουν ευτυχισμένη. Εγώ που κατάλαβα πόσο ανόητη στάθηκα, εγώ που συνειδητοποίησα πόσες στιγμές δεν έζησα, εγώ που έμαθα επιτέλους να εκτιμώ τους ανθρώπους που ήταν πάντα δίπλα μου, αυτούς που πάντοτε με νοιάζονταν κι ας μην τους πρόσεχα, αυτούς με τους οποίους είμαι πραγματικά χαρούμενη , εγώ που επιτέλους απελευθερώθηκα από την προσωπική μου φυλακή. Ξύπνα, κοίτα γύρω σου, μάθε να εκτιμάς αυτά που έχεις, έλπιζε και πάλευε γι’ αυτά που θες, μα μην ξεχνάς να ζήσεις…



Ελπίζω ο απολογισμός όλων να είναι θετικός, καλές γιορτές!!!
Υγ: 365 ημέρες… Τα Χριστούγεννα πάντα έρχονται!!

Κυριακή 19 Δεκεμβρίου 2010

Η δύναμη να λες αντίο

Μια ανάρτηση που ήθελα να κάνω προχθές…

Παρατηρώ μια αντίθεση τις τελευταίες μέρες, σαν να αναιρώ όσα λέω, σαν να εναντιώνομαι στα πιστεύω μου, σαν να κρύφτηκε πίσω από σύννεφα το πλατύ μου χαμόγελο… Πού πήγαν η αισιοδοξία μου, η λάμψη στα μάτια μου; Αλήθεια τελικά η ευτυχία είναι μονάχα στιγμές, παροδικές, μικρές στιγμούλες που φεύγουν μες απ’ τα χέρια σου, πριν καλά καλά προλάβεις να τις εκτιμήσεις.

Μετά την «λαμπρή» περίοδο λοιπόν έρχεται με μαθηματική ακρίβεια η «ζοφερή» για να επισκιάσει τη λάμψη της προηγούμενης. Ένας φίλος μου λέει πως όσα άσχημα μας συμβαίνουν είναι το τίμημα που πρέπει να πληρώσουμε για όσα όμορφα μας περιμένουν… Δεν ξέρω ίσως και να ‘χει δίκιο, ίσως πάλι αυτές οι εναλλαγές να είναι απαραίτητες για να μας κρατήσουν ζωντανούς με αμείωτο ενδιαφέρον και αγωνία για το αύριο. Ίσως πάλι οι επιλογές μας να είναι αυτές που μας προκαλούν πόνο, που μας θλίβουν, ίσως η απογοήτευση για τον ίδιο μας τον εαυτό, για τα λόγια ή για τις πράξεις μας ή για τη δειλία μας ν’ ακυρώνει την αλλοτινή ευτυχία…

Το ανικανοποίητο είναι η μεγαλύτερη πληγή του ανθρώπου και πηγή του ανικανοποίητου είναι ο αστείρευτος εγωισμός. Πιο πολύ απ’ όλα πονάει αυτό που δεν μπορείς να έχεις εσύ αλλά κάποιος άλλος , αυτό για το οποίο πασχίζεις και ελπίζεις εσύ μα δεν μπορείς να αποκτήσεις, πιο πολύ στεναχωριέσαι για τα δικά σου ακυρωμένα σχέδια, πιο πολύ θυμώνεις και φωνάζεις όταν εσύ αλλιώς τα είχες στο μυαλό σου, όταν εσύ άλλα ήθελες… Πόσο εγωιστές είμαστε λοιπόν; Τόσο πολύ ώστε να προκαλούμε τη δυστυχία στον ίδιο μας τον εαυτό, τόσο όσο χρειάζεται για να φέρνουμε σύννεφα στον ουρανό μας και βροχή στη ζωή μας. Ένα τσακισμένο εγώ μπορεί να προκαλέσει ακούσια πολλές καταστροφές, μπορεί να εξαφανίσει την αυτοπεποίθηση, να διαλύσει την αυτοεκτίμηση, να φέρει ανόητες σκέψεις και κινήσεις, να διαστρεβλώσει την πραγματικότητα, να οδηγήσει στην απελπισία κι η απελπισία είναι πολύ κακός σύμβουλος… Ένα καταρρακωμένο εγώ τυφλώνει, οδηγεί σε περίεργα μονοπάτια, διαστρέφει πρόσωπα και καταστάσεις και αργότερα όταν ο χρόνος έχει γιατρέψει πληγές αναρωτιέσαι μα εγώ σκεφτόμουν έτσι, μα πώς είναι δυνατόν, δεν με αναγνωρίζω.



Απευθύνομαι πρώτα απ’ όλους στον ίδιο μου τον εαυτό, σε μια κρίση αυτογνωσίας, σε μια προσπάθεια αυτοβοήθειας. Όταν καταλάβεις πως το παιχνίδι τελείωσε, πώς έπαιξες όλα σου τα χαρτιά με τον καλύτερο δυνατό τρόπο κι όμως έχασες, πως είπες κι έκανες όσα ένιωθες, πως πάλεψες με όλες σου τις δυνάμεις αλλά δεν ήσουν αρκετός τότε βρες τη δύναμη και φύγε. Η δύναμη να λες αντίο ισοδυναμεί με τα ψυχικά αποθέματα που απαιτούνται για να παραμερίσεις τον έμφυτο εγωισμό σου. Η παραδοχή της ήττας, της αδυναμίας, της άρνησης δεν είναι ντροπή, άλλωστε δε μένεις εκεί που δεν σε θέλουν. Βρες τη δύναμη να νικήσεις τον αδίστακτο εγωισμό που οδηγεί στην εξευτελιστική επιμονή, πάτα πάνω στο κάστρο που επί ώρες έχτιζες στην άμμο και δίχως να κοιτάξεις πίσω, προχώρα …

Σάββατο 18 Δεκεμβρίου 2010

Στιγμές

Μια ανάρτηση που ήθελα να κάνω μερικές μέρες πριν…
10-12 Δεκέμβρη , ένα τριήμερο που δεν θέλω να ξεχάσω όσα χρόνια κι αν περάσουν, όσα πράγματα κι αν αλλάξουν.

Θα προσπαθήσω να γράψω σκόρπιες σκέψεις, όσα θυμάμαι, όσα χαράχτηκαν μέσα μου, όσα μας χάρισαν το γέλιο, θα προσπαθήσω να καταγράψω όμορφες αναμνήσεις. Έξι χαρούμενα προσωπάκια, τραίνα, ατελείωτες σκάλες, ασήκωτες βαλίτσες(βαλίτσες «τούμπανα»), μια τράπουλα tichu σε κάθε τραπέζι, αφράτο χιόνι, χιονοπόλεμος, σκουφάκια, παγωμένα χέρια, νιφάδες στα ρούχα, μια θεότρελη απονομή βραβείων( κατ’ αντιστοιχία με τα «μαύρα μούρα» ), γέλια ν’ αντηχούν σ’ ολόκληρο το ξενοδοχείο, όνειρα και inception, συζητήσεις με θέα τα χιονισμένα έλατα και καπνό στις καμινάδες, κόκκινο κρασί, ζεστή σοκολάτα, χριστουγεννιάτικα δέντρα , αναμμένο τζάκι και τραγούδια, 1-2-3-4-5-6-ΜΠΑΜ ή μήπως όχι;! , κατηφόρες με πάγο και γλίστρες (πιάσε μεεεεεεεε), χορευτικά στον οδοντωτό ή αλλιώς οδοντό, δοκιμασία για γερά νεύρα και μύτες στο λεωφορείο, ένας σκύλος που λατρεύει τους φιόγκους και πάλι πίσω… Φωτογραφίες με παιδιά που χαμογελούν διάπλατα και πολλές αναμνήσεις μένουν για να θυμίζουν και να προϊδεάζουν για το μέλλον.

Αγαπώ την ευτυχία ζωγραφισμένη στα πρόσωπα των ανθρώπων γράφω δίπλα, γι΄ αυτό αγάπησα αυτές τις μέρες. Είδα την ευτυχία στα πρόσωπα των φίλων μου, είδα τη λάμψη στο πρόσωπό μου, ξέχασα ό,τι με απασχολεί, έζησα το παραμύθι… Ευτυχία, μικρή λέξη, παράξενο συναίσθημα. Αλήθεια πότε είμαστε ευτυχισμένοι; Η ευτυχία κρύβεται στις στιγμές. Στιγμές που περνούν γρήγορα , που άλλοτε τις καταλαβαίνεις κι άλλοτε όχι, άλλοτε τις εκτιμάς κι άλλοτε τις περιφρονείς και μόνο όταν περάσουν καταλαβαίνεις πώς ένιωθες τότε. Ευτυχία είναι να μπορείς να αγαπήσεις και να αγαπιέσαι αληθινά, να γελάς μ΄ όλη σου τη δύναμη, να αγκαλιάζεις σφιχτά, να κάνεις όνειρα και να τα βλέπεις να πραγματοποιούνται. Ευτυχισμένος είναι εκείνος που κατόρθωσε να ξεπεράσει την έμφυτη επιθυμία του ανικανοποίητου.

…Γιατί η ζωή είναι ευχή που δε μετράει η λογική είναι η σκόρπια ομορφιά στην παιδική σου ζωγραφιά, γιατί η ζωή είν΄επαφή είναι η γεύση κι αφή… όπως λέει κι ένα τραγούδι.
Αφιερωμένο στις χιονισμένες κάμπιες.