Πολλά κι ασυνάρτητα

Δεν υπάρχει ειρμός, μόνο σκέψεις, πολλές και μπερδεμένες. Θολές εικόνες γυρνούν στο μυαλό μου, ένα ραδιόφωνο που δε λέει να σταματήσει, κοιτάζω ψηλά ψάχνω κάτι για να κρατηθώ, νομίζω πως ακούω τ’όνομά μου μα δεν μπορώ να μιλήσω, φοβάμαι και περιμένω να ξυπνήσω…

Θα μπορούσα να γράψω γύρω στις 3-4 αναρτήσεις ξεχωριστά για τα ζητήματα που μ’απασχολούν αυτή την περίοδο, όμως δε θα το κάνω. Προτιμώ σκόρπιες φράσεις…

Simple little things : καμιά φορά στην προσπάθειά μας να πετύχουμε όλο και περισσότερα, να δώσουμε όλο και πιο πολλά σ’εκείνους που αγαπάμε, χανόμαστε… Μερικές φορές η μοναδικότητα βρίσκεται στην απλότητα. Το πηγαίο και τ’αυθόρμητο ενίοτε είναι καλύτερο απ’ το σχεδιασμένο στην εντέλεια. Ορισμένες στιγμές είναι μοναδικές και δεν επαναλαμβάνονται.

Σχέδια, το πιο αστείο πράγμα στον κόσμο.

Αν αγαπάς κάποιον, να του το δείχνεις κάθε στιγμή με κάθε τρόπο.

Ζήσε κάθε λεπτό σα να ήταν το τελευταίο.

Φόρα πάντα ζώνη, ακόμα και για την πιο μικρή διαδρομή… Αλήθεια, σε δένει στη ζωή.

Ευτυχώς υπάρχουν ακόμα άνθρωποι, μ’όλη τη σημασία της λέξης…

Σαν εφιάλτης που δεν τελειώνει, περίεργα παιχνίδια του νου.


Ps : μαϊμουδάκια μου σας λατρεύω…

New rules

Εντάξει φτάνει πια.
Δεν θα ξαναγράψω απαισιόδοξη ανάρτηση.
Δεν θα ξαναγκρινιάξω.(με μια μικρή επιφύλαξη, για μένα μιλάμε :Ρ)
Θα πίνω τόνους καφέ.
Θα κάνω γουρουνιές που λέει και το ζελεδάκι.(γιατί μιλάμε πάλι για μένα xD )
Θα γελάω σα χαζό όλη την ώρα, χωρίς κανένα λόγο.
Θα δίνω βραβεία σ'όποιον μ'εκνευρίζει ή σ'όποιον βρίσκω πολύ αστείο.
Θα σκοντάφτω παντού και θα γεμίζω πολύχρωμες μελανιές(σα σκυλί της δαλματίας!!).
Θα εφαρμόσω το σύστημα "looking forwad to" της frg.
Θα φωνάζω γιούχου και θα το εννοώ!
Αυτά και άλλα πολλά στην επόμενη χαρούμενη ανάρτηση χεχε...


ps: 1o looking forward to : να πάω cinema και να δω ένα θρίλερ που για άγνωστους λόγους μ'έχει ενθουσιάσει!!

Παράσιτο

Παράσιτο, άσχημη λέξη… Ποτέ δεν μου άρεσε να την ακούω κι ακόμα περισσότερο να σκέφτομαι αυτό που αντιπροσωπεύει κι αυτό που συμβολίζει. Κοίτα τώρα σε τι σκέψεις μ’έβαλε αυτή η λέξη. Από τότε που την άκουσα σφηνώθηκε στο μυαλό μου, ακόμα κι όταν σκέφτομαι κάτι διαφορετικό εκείνη γυρνά πίσω, μπλέκεται, μ’αιχμαλωτίζει.

Υπάρχουν, λέει, και ιδέες- παράσιτα που «μολύνουν» τον εγκέφαλό , δεν σ’αφήνουν να σκεφτείς λογικά, να κρίνεις αντικειμενικά… Όσο τα παράσιτα τρέφονται από τ’όνειρο, μεγαλώνουν όλο και περισσότερο, θεριεύουν μέχρι που στο τέλος γίνονται εμμονές. Επιδρούν στη συμπεριφορά, στις επιλογές, στις αντιδράσεις, στον ψυχισμό σου.



Όταν, όμως, η συμβίωση με το παράσιτο αρχίζει και γίνεται καταστροφική για σένα πρέπει να τερματίζεται. Τα παράσιτα πρέπει να εκριζώνονται, έτσι δεν είναι; Την απόφαση της εκρίζωσης την παίρνεις μόνος σου, όσο είναι καιρός… Πριν το παράσιτο σου, αφού πρώτα εξαντλήσει όλη σου τη δύναμη σ’εγκαταλείψει.

Βιαστικό πουλί του νότου

Πρέπει & θέλω: αιώνια σύγκρουση γιγάντων.
Θέλω τα πάντα και πάνω απ’όλα να μην έχω υποχρεώσεις! Ποιος δεν το θέλησε άλλωστε; Βέβαια ακόμα κι όταν πραγματικά δεν έχω τίποτα να κάνω βαριέμαι και γκρινιάζω, αλλά αυτό είναι άλλο θέμα. Δε νιώθεις καλά, όλα κυλούν φυσιολογικά, φαινομενικά όλα είναι μια χαρά, «alles in Ordnung», όμως κάτι σ’ενοχλεί, κάτι σε σταναχωρεί. Δεν μπορείς να προσδιορίσεις την αιτία της θλίψης σου, το μόνο που ξέρεις όμως (και που δεν μπορείς πλέον να αγνοήσεις) είναι η ύπαρξή της. Προβληματίζεσαι μα δε βρίσκεις την αιτία, έχεις μόνο την πραγματικότητα. Τα πρέπει της καθημερινότητας σου συγκρούονται με τα πολλά και μερικές φορές ουτοπικά θέλω σου, άμαχος πληθυσμός του πολέμου ο ψυχισμός σου. Αφού λοιπόν η αιτία της κατήφειας και της γκρίνιας σου είναι πολλά και τίποτα και αφού κάτι απροσδιόριστο δε μπορεί εύκολα να θεραπευτεί αποφασίζεις να κάνεις ο,τιδήποτε σε κάνει ευτυχισμένο. Παραμέρισε για λίγο καιρό μονάχα τα πρέπει που σε πνίγουν, βρες ξανά τον (χαζο)χαρούμενο εαυτό σου κι έπειτα συνέχισε με συμπορευόμενα και συμφιλιωμένα πρέπει&θέλω…

Πνιγόμουν (σε μια κουταλιά νερό) την περασμένη εβδομάδα και δεν μπορούσα να προσδιορίσω τι μ’ενοχλεί ,αποφάσισα λοιπόν να κάνω ό,τι μου προσφέρει χαρά… Ήπια καφέ (πολύ καφέ όπως παλιά, καταστρέφοντας συνάμα μια καταδικασμένη προσπάθεια αποτοξίνωσης), ψώνισα ένα σκουφάκι (κι ας έχω άλλα δέκα), σταμάτησα να διαβάζω για 2 μέρες και φυσικά έφυγα. Πάντα στα δύσκολα φεύγω… Φοβάμαι τα δύσκολα, με τρομάζουν τ’αδιέξοδα. Παράλληλα λατρεύω τα ταξίδια, πιστεύω ακράδαντα στην τρομερή αναζωογονητική τους δύναμη. Καθισμένη για ώρες στο τραίνο κοιτάω απ’ το παράθυρο, το τοπίο μεταβάλλεται γρήγορα όπως και οι σκέψεις μου, που τρέχουν.

Ξέχασα για λίγο τα πάντα, χάθηκα μες στις καινούριες παραστάσεις, ενσωματώθηκα σ’έναν αλλιώτικο κόσμο για να μπορέσω να επιστρέψω στο δικό μου. Κι επέστρεψα, ανανεωμένη…

Ατέρμων κύκλος

«Πρέπει να είσαι έτοιμος να καείς στην ίδια σου τη φλόγα: πώς να ξαναγεννηθείς, αν δε γίνεις πρώτα στάχτη;» Τάδε έφη Ζαρατούστρα

Κάθε τέλος, μια αρχή δε λένε; Εντάξει και πες ότι το τέλος το καταλαβαίνεις εύκολα, είτε συμβαίνει κι είναι αναπόφευκτο είτε το θέτεις μόνος σου, με την αρχή όμως τι γίνεται; Ποιος ορίζει το νέο ξεκίνημα; Μάλλον κανείς…

Έκλαψες, φώναξες, γκρίνιαξες, μούτρωσες, κλείστηκες στον εαυτό σου , είπες back to black, ήρθε το τέλος του ρομαντισμού και μπλα μπλα μπλα… Παραδέχτηκες πως κουράστηκες, έθεσες τα όριά σου κι έβαλες τέλος σ’ ό,τι σε βασάνιζε, ωραία! Κάθισες και περίμενες… Τι περίμενες αλήθεια; Μα να περάσει η μπόρα, να καταλαγιάσουν ο θυμός κι ο πόνος, να βρεις τη δύναμη να συνεχίσεις ,ωραία! Πέρασαν μέρες, μήνες ήρθε η λύτρωση που με μανία αποζητούσες, επιτέλους κάθαρση. Διορθώθηκαν λάθη του παρελθόντος, ξεπεράστηκαν αδυναμίες, τέθηκαν νέοι στόχοι, λήφθηκαν «βαρύγδουπες» αποφάσεις. Όλα είναι σε τάξη τώρα το νιώθεις πως είσαι έτοιμος να προχωρήσεις, να κάνεις το επόμενο βήμα. Είσαι έτοιμος για την αρχή που τόσο πολύ περίμενες.

Οπλισμένος με όνειρα κι ελπίδες για τη νέα αρχή σου βρίσκεσαι να περιμένεις ξανά. Μα πού είναι πλέον αυτό το νέο ξεκίνημα, μήπως κάνεις κάτι λάθος; Ναι! Το λάθος είναι που προσπαθείς συνέχεια να βάλεις ετικέτες. Μάθε απλά να ζεις, μην περιμένεις κάποια καινούρια σωτήρια αρχή, τίποτα δεν είναι εύκολο, τίποτα δεν σου χαρίζεται χωρίς αγώνα… Μάθε να παλεύεις για αυτό που θες, μάθε να διεκδικείς, να φτάνεις ακόμα και στ’άκρα, καμιά φορά ίσως χρειάζεται και θάρρος και θράσος για την ευτυχία σου.

Κι αν περιμένοντας τη νέα σου αρχή χαθείς; Κι αν απλά σπαταλάς χρόνο μένοντας αδρανής; Ζήσε μονάχα… Όσο μπορείς περισσότερο, κάθε στιγμή. Εντάξει διανύουμε ζοφερές εποχές, μένοντας σε μια χώρα που μεγάλωσε τα παιδιά της για να τα διώξει, αλλά μην παραιτείσαι . Συνέχισε να ελπίζεις και να αγωνίζεσαι, αντιμετώπισε τις δυσκολίες με χαμόγελο, σταμάτα τη μεμψιμοιρία και σκούπισε τα δάκρυα. Κι αν η αρχή σου δεν είναι όπως την περίμενες μην απογοητεύεσαι. Κύκλος είναι, ατέρμονος, αρχή-τέλος-αρχή-τέλος και ξανά... Αρκεί να’χεις θέληση να ζήσεις…

Κάποτε μου είπε ένας φίλος: «Χτίσε το μέλλον σου πάνω στην ευτυχία σου κι όχι το αντίστροφο» Τώρα καταλαβαίνω πόσο δίκιο είχε…

Ps: Αμελάκι μ’αρέσει το παιχνίδι που ξεκίνησες, δέχομαι την πρόκληση! Ανάμενε την επόμενη ανάρτηση. Επέστρεψα όπως το ζήτησες , για μένα…

40 days οf summer

19 Ιουλίου. . .τελειώνει επιτέλους η εξεταστική! Μια εξεταστική που κύλησε χωρίς ιδιαίτερο άγχος (ευτυχώς!), με αρκετή κούραση και λίγες ώρες ύπνου, με πολλή ζέστη και ακόμα περισσότερους καφέδες! Άλλη μια εξεταστική με τις κάμπιες (ή μήπως ακρίδες) στ’ αγαπημένα Starbucks.

20 Ιουλίου. . . το καλοκαίρι είναι πλέον γεγονός, ακόμα και γι’αυτούς που άργησαν πολύ να το καταλάβουν. Ατελείωτες ώρες στα μαγαζιά, ολοήμερες έξοδοι σε καφετέριες, εστιατόρια, κινηματογράφους, βραδινά μπάνια στη θάλασσα και ατελείωτες ώρες ύπνου φυσικά.
23-30 Ιουλίου. . .πριν το καταλάβουμε, πριν γευτούμε αρκετό «καλοκαίρι», πριν προλάβει σχεδόν να τελειώσει η αντίστροφη μέτρηση της Α. το ταξίδι ξεκινούσε. 7 χαρούμενα προσωπάκια , σακίδια και βαλίτσες (φορτωμένα με ρούχα για ένα μήνα!), αντηλιακά και καπέλα κατέφθασαν στο λιμάνι. Το πλοίο σάλπαρε… το νησί μας υποδέχτηκε, ακριβώς όπως το θυμόμουν. Ο μεγάλος μύλος στο λιμάνι, τα λευκά σοκάκια της Νάουσας, ο νεαρόκοσμος που κατέκλυζε τα bar και τα club, η γραφική Παροικιά, το ηλιοβασίλεμα και τα μαγευτικά χρώματά του, οι απέραντες παραλίες, η χρυσαφί άμμος. . .Μετά από 7 μέρες (και νύχτες στο Παλέρμο!) γεμάτες βουτιές, ρακέτες, φωτογραφίες, βόλτες, σφηνάκια, λουκουμάδες, πειράγματα, βραβεία, tichu. . . μέρες γεμάτες γέλιο, φάνηκε το πλοίο της επιστροφής στο λιμάνι της Πάρου.

Αύγουστος. . .10 ημέρες στην εξωτική Βουλιαγμένη, Βάρκιζα και Λαγονήσι. Βουτιές στην πισίνα, ατελείωτη ηλιοθεραπεία, παγωτά, κάτι σαν cliff-diving (αρκετό, όμως για να ξυπνήσει τη λανθάνουσα υψοφοβία μου!), πολλές ταινίες σε θερινά και σε laptop’s στα σπίτια κι άλλες νύχτες στο Παλέρμο κι ένα ξημέρωμα με games και καινούριους tichu-players.
Home sweet home… ποτάκια στο αγαπημένο στέκι, καφές το μεσημεράκι, ζεστό φαγητό της μαμάς, παιχνίδια με τη Β. και τη «Μάκι», ατελείωτες συζητήσεις και βόλτες με τη Gelly, tichu και αστειάκια με τον Α. & τον Γ. όπως παλιά!18-21… οι κάμπιες μου στη Σπάρτη… Ξενάγηση στο Μυστρά και αναρριχήσεις για υψοφοβικούς, βόλτες με το «πόνυ», ποτάκια στο Ρετρό, συζητήσεις και γέλια στο μπαλκόνι, κρασάκι και κουβεντούλα ως το ξημέρωμα.

26-29…Σύρος!Λίγες οικογενειακές μέρες σ’ένα όμορφο νησί. Βόλτες στη γραφική Ερμούπολη, άπειρες βουτιές με τη Β. στην πισίνα, μπάνιο σε παραλίες με κρύα(!) νερά, ηλιοθεραπεία, harry potter(για εκατοστή φορά) πριν τον ύπνο, νυσταγμένα προσωπάκια στο πρωινό, ένα πλοίο που δε δείχνει House στις τηλεοράσεις (παρά τις παρακλήσεις μου) και πάλι πίσω.

Καθώς περπατούσα στο λιμάνι κοίταξα τον ήλιο που έδυε στη θάλασσα. Ήξερα πως το καλοκαίρι μου είχε τελειώσει, όσο κι αν ήθελα να το αρνηθώ. Συνέχιζα να περπατώ ενώ ένα περίεργο συναίσθημα γεννιόταν μέσα μου. Ήταν θλίψη, στην ανάμνηση όσων πέρασαν, αλλά κι ενθουσιασμός για το φθινόπωρο που ερχόταν. Ένας διακαής πόθος για καινούρια αρχή μ’ είχε κυριεύσει.

Αν απλώσεις το χέρι σου θα με πιάσεις

Μεγαλώνεις...Χμμ γίνεσαι είκοσι...Όμως νιώθεις ακόμα παιδί...
Πώς καταλαβαίνεις ότι μεγάλωσες ε;
Όταν ακούς τον μπαμπά σου να μονολογεί "Η Τζωρτζίνα γίνεται είκοσι".

Όλα ίδια και συνάμα διαφορετικά.
Είναι το ίδιο κοριτσάκι που καθόταν στα πόδια του μπαμπά στη βεράντα και χαιρετούσε τους περαστικούς.
Είναι το ίδιο κοριτσάκι που ήθελε να βαφτίσει την αδερφή της.
Είναι το ίδιο κοριτσάκι που τραγουδούσε αυτοσχέδιες ελληνο-ιταλικές μείξεις στους τουρίστες, σε κάποιο λεωφορείο στην Ιταλία.

Αυτό το κοριτσάκι που έπαιζε με τις κατσαρόλες drums. Αυτή η κοπέλα που πάντα θα θέλει να μάθει drums.
Αυτό το κοριτσάκι με τα ξανθά μπουκλάκια σε μια φωτογραφία στο δωμάτιο της μαμάς και του μπαμπά. Αυτή η κοπέλα που θέλει τα μαλλιά της JLo στο I'm into you.
Αυτό το κοριτσάκι με το γάργαρο γέλιο και την κελαρυστή φωνή που ξεσήκωνε τον κόσμο. Αυτή η κοπέλα με τη χαρακτηριστίκή τρισριχτή φωνή και το δυνατό γέλιο.
Αυτό το κοριτσάκι που έτρεχε κι έμπαινε στη θάλασσα πριν μάθει κολύμπι, αυτό που τρελαινόταν για βουτιές,αυτό που μάζευε κοχύλια από τον βυθό. Αυτή η κοπέλα που έχει σαν καταφύγιο τη θάλασσα, που μια βόλτα στα λιμανάκια και ο παφλασμός των κυμάτων μπορούν να την κάνουν να ξεχάσει τα πάντα.

Αυτό το κορίτσι που δεν είχε άγχος στο σχολείο. Αυτή η κοπέλα που έχει άγχος στο πανεπιστήμιο!
Αυτό το κορίτσι που πάντα ήταν πιο ώριμο και απ'τους συνομιλήκους του.Αυτή η κοπέλα που όσο περνάει ο καιρός γίνεται όλο και πιο ανώριμη και παιχνιδιάρα.
Αυτό το κορίτσι που ήταν σοβαρό και δεν μιλούσε πολύ. Αυτή η κοπέλα που γίνεται όλο και πιο τρελή, όλο και πιο αυθόρμητη, που πολλές φορές μιλαέι ασταμάτητα!
Αυτό το κορίτσι που πάντα σκεφτόταν "τι θα πουν οι άλλοι". Αυτή η κοπέλα που αδιαφόρει για τον "παράξενο κόσμο των μεγάλων"...
Αυτό το κορίτσι που σταμάτησε το πιάνο στα τρία χρόνια, γιατί βαριόταν. Αυτή η κοπέλα που θέλει να ξαναρχίσει πιάνο, που ακούει κομμάτια στο πιάνο για να ηρεμήσει, για να σκεφτεί, για να κοιμηθεί.

Αυτή η κοπέλα που έχει κολλήσει με τα τραγούδια του Moulin rouge ξανά, που αρκεί μια μικρή γλυκιά κίνηση(όπως μια αγκαλιά, ένα χαμόγελο, ένα ευχαριστώ, μια ηχογράφηση στο πιάνο,μια τούρτα έκπληξη) για να της φτιάξει τη μέρα.
Αυτή η ονειροπαρμένη κοπέλα που μ'ένα πεταχτό φιλί στα χείλη αποσυντονίζεται, αυτή που κοκκινίζει και σκύβει το κεφάλι-ακόμα και τώρα- όταν ντρέπεται.
Αυτή η κοπέλα που έχει το δικό της αστέρι. Είναι ένα και μονάδικο, στο ίδιο σημείο, κάθε βράδυ. Διαβάζω στον κήπο, κουράζομαι, στρέφω το κεφάλι στον ουρανό και τ'αντικρύζω. Στέκεται πάντα εκεί, μόνο για μένα, φωτίζοντας τον ουρανό μου.
Αυτή η απρόσεκτη κοπέλα που σκοντάφτει παντού, που γεμίζει μελανιές σε δευτερόλεπτα, που κλειδώνεται έξω απ'το σπίτι και μπαίνει απ' τα παράθυρα.
Αυτή η κοπέλα που όταν διαβάζει ξεχνάει να φάει, που όσες μέρες κι αν της δώσεις πότε δεν θα είναι αρκετές ώστε να κάνει την τέλεια προετοιμασία.
Αυτή η ρομαντική κοπέλα που (ακόμα!) πιστεύει σε πρίγκιπες και παραμύθια,που λατρεύει το φως των κεριών και τα λευκά τριαντάφυλλα, που μετράει τ'άστρα και που κανει ευχή όταν δει κάποιο να πέφτει.
Αυτή η κοπέλα που αγαπά τ'αεροπλάνα και τα ταξίδια, που θέλει να μάθει γαλλικά και να ζήσει μερικά χρόνια στο Παρίσι.
Αυτή η κοπέλα που λατρεύει τη θέα του ηλιοβασιλέματος,τις νυχτερινές βόλτες με τ'αυτοκίνητο και την πανσέληνο.
Αυτή η κοπέλα που αρνείται πεισματικά να βάλει αντιηλιακό ακόμα κι όταν καίγεται και γίνεται κατακόκκινη...Πάντα τόσο ξεροκέφαλη!
Αυτή η κοπέλα που σκορπίζει το γέλιο με τις χαζομάρες της, που λατρεύει να γελά και να βλέπει και τους άλλους να γελούν. Εκείνη που λατρεύει την ευτυχία ζωγραφισμένη στα πρόσωπα των ανθρώπων.
Αυτή η κοπέλα που φοβάται τα διλήμματα και τις δύσκολες(ή μήπως εύκολες;) αποφάσεις.

Η ίδια κοπέλα που αναρωτιέται συνέχεια αν είναι πολύ μικρή και πολύ ρομαντική για τον σκληρό κόσμο των "μεγάλων".

Μια τελείως εγωκεντρική ανάρτηση σαν δώρο για τα γενέθλιά μου.

Κάποιον να σου κρατάει το χέρι

Κοιμάσαι… Ονειρεύεσαι…
Κάποιος σε παρατηρεί. Άλλοτε σχηματίζεται ένα χαμόγελο στο πρόσωπό σου θαρρείς κι είσαι άγγελος… Άλλοτε πάλι το πρόσωπο παγώνει, τα μάτια κινούνται γρήγορα, ένας πνιχτός ήχος ακούγεται θαρρείς και σε βασανίζουν…

Συνεχίζεις να κοιμάσαι… Αγνοείς το φως που μπαίνει απ’ το μισάνοιχτο παράθυρο, ακόμα κι όταν αυτό γίνει πολύ έντονο πεταρίζεις ενοχλημένα τα βλέφαρα, μα συνεχίζεις να κοιμάσαι. Δεν πρέπει, βλέπεις, να τελειώσει τ’όνειρο.

Συνεχίζεις να κοιμάσαι… Αγνοείς τα πουλιά που κελαηδούν γλυκά, αγνοείς το θόρυβο της πόλης που έχει ξυπνήσει εδώ και ώρα. Ακόμα κι όταν οι ήχοι δυναμώσουν, διαταράσσοντας την αρμονία σου γυρνάς πλευρό, μα συνεχίζεις να κοιμάσαι. Δεν πρέπει, βλέπεις, να τελειώσει τ’ όνειρο.

Κάποιος μπήκε στο δωμάτιο. Ακούς τα βήματα από μακριά, προσπαθούν να σε βγάλουν από την ονειροχώρα σου, μα εσύ εξακολουθείς ν’αρνείσαι πεισματικά. Τότε, σου τραβά βίαια τα σκεπάσματα. Το σώμα σου τραντάζεται, δειλά δειλά ανοίγεις τα μάτια, προσπαθείς να συνειδητοποιήσεις πού βρίσκεσαι… Όλα ίδια, όπως τ’άφησες πριν κοιμηθείς, συνάμα όμως τόσο διαφορετικά. Προσπαθείς να καταλάβεις πόσο καιρό κοιμάσαι, πόσο καιρό κατάφερες να κρατήσεις τ’ όνειρο ζωντανό. Δεν μπορείς, όμως, είναι αδύνατο να θυμηθείς… Ακόμα και τ’όνειρο έχει αρχίσει να ξεθωριάζει, να σβήνει…

Μέχρι να βγεις απ’το δωμάτιο το μόνο που θυμάσαι είναι «κάποιον να σου κρατάει το χέρι». Ευτυχώς δεν κλείδωσες πριν κοιμηθείς…

Προτεραιότητες

Ναι ο καθένας έχει προτεραιότητες. Σε διαφορετικές περιόδους της ζωής μας έχουμε και διαφορετικές προτεραιότητες. Αυτές οι προτεραίοτητες, όμως, έχουν τη δύναμη να διαμορφώνουν τη ζωή μας, να συνθέτουν με τον καιρό το εγώ μας. Οι επιλογές καθορίζονται από τις επιθύμιες, οι επιθυμίες από τις προτεραιότητες. Αναρωτιέμαι τις τελευταίες μέρες αν είναι δυνατόν ν’αλλάξεις προτεραιότητες ξαφνικά και να τα καταφέρεις να πετύχεις αυτό που θες. Έχεις μεγαλώσει πια, πλησιάζεις τα 20 σου χρόνια και από τότε που θυμάσαι τον εαυτό σου έχεις τις ίδιες, απόλυτα συγκεκριμένες προτεραιότητες, και ναι, τα καταφέρνεις τέλεια όταν το παλεύεις.Τι γίνεται όμως όταν θες κάτι εκτός προτεραιοτήτων; Εκεί τα κάνεις θάλασσα…Μάλιστα, σαν να παίζεις εκτός έδρας! Αποφασίζεις, λοιπόν, ν’αλλάξεις προτεραιότητες, σκέφτεσαι πως αν συμβαδίσουν με τα θέλω σου θα τα καταφέρεις.

Πόσο εφικτό είναι ν’αλλάξεις προτεραιότητες; Θα είσαι ευτυχισμένος τότε; Μήπως ακόμα και τότε σε τρώει το σαράκι των παλιών προτεραιοτήτων; Προβληματίζομαι… Άραγε θα’σαι καλός στον καινούριο σου ρόλο, αν δεν έχεις κάνει καμία πρόβα; Θα φανεί στο χειροκρότημα. . .

Live your life with your arms wide open
Today is where your book begins
The rest is still unwritten

Μονοπάτια

Περπατάς στο δάσος, ξέρεις ακριβώς πού πηγαίνεις, ακολουθείς ένα συγκεκριμένο μονοπάτι, το μοναδικό για σένα. Προχωράς για ώρες κι έπειτα για μέρες, για μήνες ίσως ακόμα και για χρόνια(ανάλογα με τον προορισμό σου). Κοπιάζεις, ιδρώνεις, απελπίζεσαι, μα πάντα βρίσκεις το θάρρος και συνεχίζεις. Ο προορισμός σου φαίνεται τώρα πια τόσο κοντινός, μερικές δρασκελιές μακριά, κάνεις τα τελευταία θριαμβευτικά βήματα μα αιφνιδιασμένος σταματάς απότομα. Μπροστά γκρεμός, γύρω σου μονάχα δέντρα, κανένα άλλο μονοπάτι δεν διακρίνεται (ή δεν βλέπεις τουλάχιστον). Ο προορισμός σου στέκει εκεί στον απέναντι βράχο, σου χαμογελά. Δεν μπορείς όμως να φτάσεις, συνειδητοποιείς πως βρίσκεσαι σε αδιέξοδο. Στέκεσαι μαρμαρωμένος και κοιτάς, βλέπεις άλλους γνωστούς σου και μη να τα έχουν καταφέρει πριν από εσένα, βρέθηκαν νωρίτερα στον προορισμό σου, τους βλέπεις να ζουν τ’ όνειρό σου και ‘συ να μην μπορείς να κάνεις τίποτα για να περάσεις απέναντι. Αρχικά, φθόνος μαυρίζει την ψυχή σου «γιατί αυτοί κι όχι εγώ;» σκέφτεσαι. Έπειτα έρχεται η απογοήτευση «είναι άδικο, έκανα τα πάντα, πάλεψα με όλες μου τις δυνάμεις» συνυφασμένη με την αγανάκτηση «γιατί πάλι;». Μετά τις πρώτες παρορμητικές αντιδράσεις έρχεται το κύμα της απόγνωσης. Εγκλωβισμένος στο τέλμα σου βουλιάζεις στην απελπισία, ο κόμπος στον λαιμό σε πνίγει, τα μάτια τσούζουν, νιώθεις τα γόνατα σου να λυγίζουν και σαν μικρό παιδί κλαις, ενώ τους βλέπεις να ζουν το παραμύθι σου. Χρειάζεσαι χρόνο. . .

Μετά το ξέσπασμα αρχίζεις να σκέφτεσαι τις επιλογές σου . Τυχόν απωθημένα λειτουργούν συνδυαστικά με την απελπισία, μολύνοντας τη σκέψη σου με την ιδέα της παραίτησης. Μπορείς να καθίσεις εκεί για πάντα, βρίζοντας την τύχη σου και τους άλλους που τα κατάφεραν πρώτοι, μπορείς να μείνεις φυλακισμένος στη μιζέρια. Εναλλακτικά μπορείς να ψάξεις για άλλα μονοπάτια εκεί κοντά που οδηγούν στον αρχικό σου προορισμό. Ίσως να υπάρχουν «κρυφά» μονοπάτια, άγνωστοι για σένα δρόμοι που θα σε οδηγήσουν εκεί. Είσαι όμως διατεθειμένος ν’ αλλάξεις τον εαυτό σου για να τα καταφέρεις; Αξίζει να φθαρείς σε περίεργα μονοπάτια για πετύχεις τον στόχο σου; Αξίζει τόσα πολλά ο στόχος σου; Τέλος, μπορείς να γυρίσεις πίσω από το ίδιο πάντα μονοπάτι. Εκεί στην αφετηρία θα θέσεις νέους προορισμούς και θα ψάξεις τα κατάλληλα μονοπάτια ή μπορεί και να βρεις νέα μονοπάτια για τον παλιό σου προορισμό.

Η απόφαση εξαρτάται από την προσωπικότητά σου, από τα ψυχικά σου αποθέματα, τη δύναμη της θέλησης και το θάρρος σου. Εγώ νομίζω πως θα γυρίσω πίσω. Η μεμψιμοιρία για μένα μοιάζει αιώνια καταδίκη, η παραίτηση δεν μου αρμόζει. Από την άλλη δεν θέλω ν’αλλάξω, ο πόθος κι η φιλαυτία τυφλώνουν και φοβάμαι τα περίεργα μονοπάτια στα οποία οδηγούν. Έρμαιο των παθών σου, αλλοτριώνεσαι, χάνεις τον έλεγχο και την αξιοπρεπειά σου κάποιες φορές. Από την άλλη κι η επιστροφή στην αρχή με τρομάζει, γιατί δεν ξέρω τι ακριβώς θα συναντήσω εκεί, πόσο γρήγορα θα βρω μονοπάτια για νέους προορισμούς. Δεν μου αρέσει η αβεβαιότητα, αλλά θα πάρω το ρίσκο ξανά. Θα βρω το θάρρος να γυρίσω πίσω,σ’αυτό το μονοπάτι για τελευταία φορά με μοναδικό οδηγό την παρόρμηση.

Tell them the fairytale gone bad! Εεε και τι έγινε;; Πάντα υπάρχουν καινούρια παρααμύθια που περιμένουν να τα κυνηγήσεις και να τα ζήσεις.

Ps 1 :Νομίζω πως κατάλαβα επιτέλους γιατί μισώ τόσο πολύ τα πουλιά. Ζηλεύω επειδή αυτά μπορούν να πετάξουν.( θα είχαν και τέταρτη επιλογή στην παραπάνω περίπτωση )
Ps2 :Λένε πως στον έρωτα και στον πόλεμο όλα επιτρέπονται, άραγε συγχωρούνται και όλα;

Πάει καιρός

Είχα ξεχάσει πώς είναι να είσαι με φίλους, μονάχα με φίλους. Μ’αυτούς που σε αντέχουν έτσι όπως είσαι, μ’αυτούς που γελάνε με τις βλακείες σου, μ’αυτούς που έχουν πάντα μια μεγάλη αγκαλιά για να σε προστατεύσουν, αυτοί που μ’ένα βλέμμα καταλαβαίνουν πώς ακριβώς νιώθεις. Είχα ξεχάσει πώς είναι να μην σε νοιάζει τίποτα, να διαγράφεις το χτες, να μην σκέφτεσαι το αύριο, απλά να ζεις, εκείνες τις μικρές ανέμελες στιγμές. Είναι όμορφο, πολύ όμορφο… Απλά εσύ, εκείνοι και τα χαμόγελα σας, χωρίς δεύτερες σκέψεις, χωρίς ανόητους φόβους και άγχη, χωρίς αγωνία για τίποτα και για κανέναν. Είναι υπέροχο να ζεις στη σφαίρα του φανταστικού σας κόσμου, έστω και για λίγο κάθε φορά. Αγαπώ αυτές τις μέρες, αγαπώ τους φίλους μου…

Είχα ξεχάσει εκείνο το κοριτσάκι με τις χρυσές μπουκλίτσες, με το φωτεινό χαμόγελο, με τη φωτογραφική μηχανή της Fisher Price, περασμένη μ’ένα κόκκινο σκοινάκι στο λαιμό της, με την τσιριχτή φωνή και το κελαρυστό γέλιο, εκείνο τον σίφουνα που αναστάτωνε όλο τον κόσμο στο πέρασμά του. Εκείνο το κοριτσάκι που ζήλευε ένα πουά φόρεμα, που ήθελε να βαφτίσει την αδερφή της, που ήθελε να γίνει κομμώτρια, ηθοποιός, πυροσβέστης, δασκάλα, αρχαιολόγος, δημοσιογράφος, αρχιτέκτονας και πολλά χρόνια μετά παιδίατρος.

Τώρα γιατί τα θυμήθηκα όλα αυτά; Εεε; Νομίζω πως φταίει ένα κυριακάτικο βράδυ στο σπίτι της Α. , μια εξαιρετική ταινία (old time classic), μια μισοτελειωμένη σοκολάτα Toblerone, ανέκδοτα για φάλαινες, καφές φίλτρου με άρωμα βανίλια, καινούριες λέξεις (όπως πουά, εμπριμέ, ριγέ) για τον Β. , ένα σχολικό ενθύμιο, μια σπανακόπιτα που μυρίζει ούζο (ή μήπως άνηθο;;;), πυτζάμες με allstar και τρελές συζητήσεις για όνειρα με φιλοσοφικούς προβληματισμούς και κατσίκες για κατοικίδια. Μια όμορφη τρέλα.

Η ζωή είναι σαν κουτί με σοκολατάκια, ποτέ δεν ξέρεις ποιο θα σου τύχει.
Forrest Gump

Η ίδια ονειροπαρμένη "εκείνη"

Κοίτα την στέκει περήφανη στο μπαλκόνι του δωματίου της ,πανέμορφη με το διάπλατο χαμόγελό της, τα μαλλιά της να χρυσίζουν στον ήλιο, το πρόσωπό της να λάμπει από ευτυχία,. Θαυμάζει τον πανέμορφο κήπο του κάστρου, το βλέμμα της χάνεται στο ατελείωτο πράσινο, οι σκέψεις της πετούν κάπου ψηλά στα σύννεφα, όπως κι αυτή.

Πρόσεχε, την προειδοποιούσε συνέχεια η νεράιδα της, μην πετάς πολύ ψηλά γιατί μπορεί να προσγειωθείς απότομα και να χτυπήσεις. Πρόσεχε μην εμπιστεύεσαι όσους σε πλήγωσαν μια φορά , γιατί το πιθανότερο είναι πως θα το ξανακάνουν. Πρόσεχε μην είσαι αφελής, σταμάτα να κάνεις όνειρα, σταμάτα να χτίζεις παλάτια στην άμμο…

Εκείνη όμως δεν άκουγε… Μάλιστα νευρίαζε πολλές φορές με τη νεράιδα, πίστευε πως ήθελε το κακό της. Όχι σκεφτόταν, αυτή τη φορά είναι αλλιώς, τα σχέδια μου δεν είναι ουτοπικά, το παλάτι μου έχει γερά θεμέλια, τα όνειρά μου θα γίνουν σύντομα πραγματικότητα. Έτσι, συνέχιζε να πετάει, ολοένα και πιο ψηλά.

Τώρα πια είχε φτάσει σχεδόν, πετούσε τόσο ψηλά και ήταν τόσο κοντά σ’ αυτό που τόσο πολύ επιθυμούσε, ήταν τόσο κοντά στ’ όνειρό της. Να, μπορούσε ν’ απλώσει το χέρι της και να τ’αγγίξει… Το χαμόγελο ,όμως, σβήστηκε απότομα, μια κραυγή αντήχησε στο κάστρο κι η πριγκίπισσα άρχισε να πέφτει … Δυστυχώς, όσο πιο ψηλά πετάς, τόσο πιο χαμηλά πέφτεις.

Κοίτα την ξανά, τώρα κουρνιάζει στα μαξιλάρια του κρεβατιού της, κλεισμένη στο κάστρο, νιώθει ασφάλεια μακριά από τους δαίμονές της, το πρόσωπό της είναι ωχρό κι η λάμψη του έχει χαθεί. Ωστόσο, μια αλλιώτικη λάμψη διακρίνεται στα μάτια της, είναι θυμός; Περίεργο για εκείνη, πάντα τόσο γαλήνια, τόσο ήρεμη, σπάνια άφηνε τον θυμό να θολώνει τη σκέψη της, την οργή να μαυρίζει την ψυχή της… Μπορεί, απλά να βαρέθηκε τα δάκρυα. Το μόνο που ακούει πια είναι μια φωνή να ουρλιάζει μέσα της "φύγε".



Έχω αναρωτηθεί ξανά στο παρελθόν: εντάξει τα καλύτερα έρχονται εκεί που δεν τα περιμένεις, γιατί ,όμως, όταν περιμένεις τα καλύτερα εκείνη ακριβώς τη στιγμή είναι που σου συμβαίνουν τα χειρότερα;

Αν δεν ελπίζαμε, δεν θα απογοητευόμασταν, δεν θα πονούσαμε;

Αλλά αν δεν ελπίζαμε , θα συνεχίζαμε να ζούμε;

it's just the same old me

No matter what I say or do
the message isn't getting through
and you are listening to the sound
of my breaking heart. . .

I really want you to want me
but I really don't know if you can do that
I know you want to do what's right
but I know it's so hard for you to do that . . .

oldies again

Άνθρωποι, περίεργα πλάσματα

Αλήθεια τι ζητάμε; Πότε νιώθουμε πραγματικά ικανοποιημένοι(αν νιώθουμε έτσι ποτέ); Γιατί ελπίζουμε; Σε τι ελπίζουμε;

Άλλοτε ζητάμε πολλά, άλλοτε πάλι λίγα, πολύ λίγα. Μπορεί να θέλουμε τα πάντα ή και τίποτα. Μπορεί να ζητάμε το ακατόρθωτο ή και το αυτονόητο . Μπορεί να θέλω ένα σπίτι με πισίνα δίπλα στη θάλασσα, έναν τεράστιο κήπο, ένα ταξίδι, μια ολοήμερη εξόρμηση στα μαγαζιά, ένα πιάνο στο σπίτι, ένα σκυλάκι και παράλληλα μια ζεστή αγκαλιά κι ένα χαμόγελο να αρκούν για να με κάνουν ευτυχισμένη.

Τα θέλω μας πολλά, ουτοπικά και μη ποικίλουν. Όμως πότε αισθανόμαστε ικανοποιημένοι; Νομίζω ποτέ… Όσα κι αν πετύχουμε πάντα θέλουμε κι άλλα, πάντοτε ζητάμε πιο πολλά, πάντα θέτουμε τον πήχη ψηλότερα. Το ανικανοποίητο της ανθρώπινης φύσης λένε. . .αποτέλεσμα του έμφυτου εγωισμού, αλλά και δύναμη δημιουργίας κι εξέλιξης για μένα.

Ελπίδα... Γιατί ελπίζουμε;Μέρες τώρα με βασανίζει αυτή η ερώτηση. Ελπίζουμε για να συνεχίσουμε να ζούμε, γιατί μια απελπισμένη ψυχή χάνει το νόημα της ύπαρξης, γιατί χωρίς ελπίδα δεν υπάρχει μέλλον, καταργούνται οι δυνατότητες προόδου. Αυτά θα μπορούσε να υποστηρίξει ο αισιόδοξος. Ελπίζουμε γιατί είμαστε ανόητοι, γιατί συνεχίζουμε να προσμένουμε σε κάτι που έχει λήξει οριστικά, γιατί είμαστε βλακωδώς επίμονοι ή αφελείς, γιατί είμαστε φύσει ονειροπόλοι. Αυτά θα μπορούσε να υποστηρίξει ο απαισιόδοξος. Ίσως πάλι σε κάποιες περιπτώσεις να ελπίζουμε γιατί οι άλλοι μας δίνουν το δικαίωμα, προσφέρουν τροφή στις ελπίδες μας, τις πολλαπλασιάζουν κι έπειτα μας απογοητεύουν. Κάποιες φορές οι άνθρωποι χαρίζουν ελπίδες για να τις γκρεμίσουν ύστερα. Σα να χτίζεις μ’ επιμονή και επιμέλεια έναν πύργο που πρόκειται εσύ ο ίδιος να διαλύσεις. Άνθρωποι, περίεργα πλάσματα… Ίσως απλά δεν ξέρουμε τι θέλουμε, ίσως απλά δεν ξέρουμε πώς νιώθουμε, ίσως απλά αποφεύγουμε να παραδεχτούμε την αλήθεια, ίσως απλά φοβόμαστε να βγάλουμε τη μάσκα και ν’ αντικρύσουμε κατάματα τον εαυτό μας, ίσως απλά μας αρέσει το κρυφτό… Πάντα κάνουμε τα απλά περίπλοκα, άνθρωποι, περίεργα πλάσματα...

Αυτό γιατί θυμήθηκα τα παλιά αγαπημένα και γιατί το λατρεύω...
I know you well, I know your smell, I've been addicted to you. Goodbye my lover, goodbye my friend, you have been the one, you have been the one for me. . .I'm a dreamer, but when I wake you can't break my spirit, it's my dreams you take.

Πάντως είναι ωραίο να πετάς στα σύννεφα αγκαλιά με τις ελπίδες σου, αρκεί να μην πέσεις απότομα και να μην πετούσες πολύ ψηλά.

Ps: Κι είμαστε ακόμα ζωντανοί, στη σχολή, σαν rock συγκρότημα… Η μαραθώνια εξεταστική έλαβε τέλος, οι ζωές μας μπορούν να συνεχιστούν επιτέλους ;)

Μετρώ ώρες...

Το συγκεκριμένο τραγούδι γιατί:

1)είναι του αγαπημένου Σάκη
2)μου φτιάχνει το κέφι όποτε το ακούω (ακόμα και σήμερα μετά από τόσο διάβασμα και πριν από άλλο τόσο που με περιμένει)
3)μου θυμίζει ένα πολύ όμορφο πρωινό με ήλιο, δίπλα στην αγαπημένη μου θάλασσα, μάζι μ'ένα αγαπημένο πρόσωπο. . .

Παράλογες απαιτήσεις

Η προηγούμενη ανάρτηση τελειώνει με μια ερώτηση. Αυτή η ανάρτηση αρχίζει με μια απάντηση.

Ναι ζητάω πολλά, πάρα πολλά… Κάθε μέρα μάλιστα γίνονται όλο και περισσότερα… Ζητάω ή καλύτερα απαιτώ από τον εαυτό μου να είναι τέλειος, να διαβάζει σ’ εντατικούς ρυθμούς, να θυμάται και την παραμικρή λεπτομέρεια, παράλληλα να βγαίνει έξω, να γελάει με τους φίλους, να μπαίνει fb και να χαζεύει και ταυτόχρονα να τηρεί επακριβώς το πρόγραμμα που μου έχω επιβάλλει. Αυτό το τόσο αυστηρό πρόγραμμα, αυτές οι σελίδες που με κυνηγούν, αυτοί οι αριθμοί που γίνονται έμμονη, αυτή η αυτοπρόκλητη καταπίεση με πνίγουν…

Συνειδητοποίησα, όμως, επιτέλους πως δεν είμαι υπεράνθρωπος, δεν έχω το δικαίωμα ν’ απαιτώ από τον εαυτό μου θαύματα, ούτε να με υποβιβάζω και να βυθίζομαι σ’ ένα παράλογο σκοτάδι κάθε φορά που δεν μπορώ να τα πραγματώσω. Έχω ό,τι χρειάζομαι για να χτίσω το μέλλον μου, κρύβω τη δύναμη, όπως και όλοι μας άλλωστε, να αγωνιστώ και να πετύχω τους στόχους μου(λίγη αυτοπεποίθηση χρειάζεται), μα έχω και να ζήσω…

Αξίζει να εξαντλήσω όλη μου την ψυχή στο ταξίδι και ακόμα κι αν φτάσω στον προορισμό μου να’ χω λησμονήσει τη διαδρομή;

Αξίζει να θυσιάζω τις στιγμές της ζωής μου στο βωμό ενός ανεξήγητου άγχους, ενός αβάσιμου φόβου;

Η απάντηση και στα δύο ερωτήματα είναι όχι… Ελπίζω πως το κατάλαβα πλέον.

Α. σ’ ευχαριστώ που υπάρχεις, που είσαι δίπλα μου, που χωρίς να το σκεφτείς είπες θα έρθεις ή να έρθω εγώ τώρα, που γελάμε με βλακείες, που μοιραζόμαστε μυστικά, σκέψεις, ανησυχίες, που μπορώ να σου τηλεφωνήσω κλαίγοντας και να ξέρω πως θα με βοηθήσεις, που με συμπληρώνεις, που μου δίνεις δύναμη…

Γ. σ’ ευχαριστώ που είσαι στη ζωή μου, που με νοιάζεσαι, που θυμώνεις με τις ανοησίες μου κι έπειτα το ξεχνάς, που με ρωτάς αυστηρά τι έφαγες σήμερα, που πίνουμε τον ίδιο λατρεμένο καφέ, που γελάμε δυνατά χωρίς συγκεκριμένο λόγο, που μου δίνεις θάρρος, που πιστεύεις σε μένα, που μπορώ να σ’ εμπιστευτώ, που συζητάμε για τα πάντα, που διαβάζουμε μαζί με τις ώρες, που με προσέχεις…

Σας ευχαριστώ που είμαι ο εαυτός μου(ο γκρινιάρης, ο περίεργος, ο χαζοχαρούμενος, ο αθώος και ο πονηρός, ο χαδιάρης, ο στριμμένος) όταν είμαστε μαζί και που με ανέχεστε… Τα γράφω εδώ μάλλον γιατί ντρέπομαι να σας τα πω από κοντά, θα με πιάσουν τα γέλια ή τα κλάματα. Αφού ξέρετε πόσο μανιοκαταθλιπτικό είμαι!!! Σας αγαπώ πολύ…

Ρομαντική διάθεση

Απλώς επέστρεφα σπίτι από μια συνηθισμένη βραδιά για παγωτό και tichu. Οδηγούσα όταν είδα μια λάμψη δεξιά. Ο αντικατοπτρισμός του φεγγαριού στο μεταλλικό της ζώνης. Γύρισα το κεφάλι μου και κοίταξα φευγαλέα έξω από το παράθυρο. Σαγηνευτική και τόσο επιβλητική η θαμπή ημισέληνος διακρινόταν στο νυχτερινό ουρανό. Τότε σκέφτηκα το φεγγάρι, το αιώνιο σύμβολο των ερωτευμένων… Στέκει εκεί ψηλά, αγέρωχο, πανέμορφο. Κρύβει μια γοητεία ανεξήγητη, μια μαγεία. Τόσο φωτεινό και συνάμα τόσο μυστηριώδες. Άλλοτε μόνο του, άλλοτε συνοδευόμενο από εκατομμύρια άστρα, όποια στιγμή κι αν σηκώσεις τα μάτια θα το αντικρίσεις, όπου κι αν είσαι, αρκεί να κοιτάξεις. . .

Θέλω μια βόλτα στη θάλασσα κάτω απ’ το φεγγάρι και μια ζεστή αγκαλιά… Χωρίς άγχος, δίχως να σκέφτομαι τίποτα, θέλω να παγώσω το χρόνο για λίγες στιγμές μονάχα.
Ζητώ πολλά;

2 όψεις

Πόσες όψεις μπορεί να έχει ένα γεγονός; Νομίζω πολλές, πάρα πολλές, μάλλον τόσες όσοι και οι άνθρωποι που το βίωσαν. Αποκτά δε ακόμα περισσότερες από την παρεμβολή τρίτων που το διαδίδουν. Μα πώς είναι δυνατόν το ίδιο περιστατικό, η ίδια συνομιλία να περιγράφεται τόσο διαφορετικά από εκάστοτε πρωταγωνιστή; Επιτέλους ποια είναι η αλήθεια;

Η αλήθεια βρίσκεται πάντα κάπου στη μέση…

Κάθε γεγονός στη ζωή μας έχει δυο όψεις, την πραγματική και την ευκταία. Πραγματική όψη είναι το ίδιο το συμβάν, το δεδομένο, ενώ ευκταία όψη είναι ο τρόπος με τον οποίο ο πρωταγωνιστής αντιλαμβάνεται το γεγονός. Νομίζω πως συχνά ο τρόπος ερμηνείας των όσων μας συμβαίνουν είναι πλήρως υποκειμενικός και σχετίζεται άμεσα με όσα θα θέλαμε να μας συμβούν, με όσα ελπίζαμε και ευχόμασταν. Μια μικρή παραλλαγή των λέξεων, των κινήσεων, μια τροποποίηση της σειράς των πεπραγμένων, μυριάδες υποθέσεις για τα κίνητρα και τις αντιδράσεις των υπολοίπων πρωταγωνιστών μπορούν να διαφοροποιήσουν σε μεγάλο βαθμό τον τρόπο με τον οποίο το άτομο βίωσε, κατανόησε και περιέγραψε αυτό που του συνέβη.

Άλλοτε αλλοιώνουμε σε μεγάλο ποσοστό τον τρόπο με τον οποίο βιώνουμε και αντιλαμβανόμαστε ένα επώδυνο περιστατικό, έτσι ώστε να μειώσουμε τις αρνητικές του συνέπειες στον ψυχισμό μας. Μάλλον λειτουργεί σαν μηχανισμός άμυνας του εγώ… Τέτοιος μηχανισμός είναι και η διαγραφή επώδυνων περιστατικών από τη μνήμη. Το άτομο συμπεριφέρεται ακριβώς όπως και πριν από το δυσάρεστο γεγονός, απόλυτα φυσιολογικά, βυθίζοντας ό,τι συνέβη στη λήθη. Κάποιες φορές πιστεύουμε πως αν προσποιηθούμε ότι κάτι δεν έγινε ποτέ, όντως δεν έγινε. Δημιουργείται έτσι ένας φαύλος κύκλος παραποίησης των γεγονότων, παγιδεύουμε τους ίδιους μας τους εαυτούς σ’ ένα παράλληλο σύμπαν και επιλέγουμε να πιστέψουμε στην παράλληλη αλήθεια του.

Εγκλωβισμένοι στην αλήθεια μας, προστατεύουμε τον εαυτό μας και μόνο. Πάντα τόσο εγωιστές. . .

2 λέξεις

2 λέξεις μόνο για σήμερα...

Ευχαριστώ. Ευχαριστώ που υπάρχετε και που είστε δίπλα μου όποτε σας χρειάζομαι, ευχαριστώ που με βοηθάτε να καταπολεμήσω φοβίες και ανασφάλειες, ευχαριστώ που μέσα στη ζεστή αγκαλιά σας βρίσκω καταφύγιο απ' όλους τους δαίμονές μου. Ευχαριστώ που μου δείχνετε ποια είμαι...

Συγγνώμη. Συγγνώμη που ήμουν ανόητη, συγγνώμη που δεν μπόρεσα για άλλη μια φορά να ξεπεράσω τις αδυναμίες μου, συγγνώμη που έχασα το δρόμο, συγγνώμη που σας ταλαιπώρησα χωρίς λόγο. Συγγνώμη που σας στεναχώρησα...

Όταν αισθάνεσαι απελπισμένος κοίτα γύρω σου, πάντα υπάρχει κάποιος που σε νοιάζεται, κάποιος για να σ' αγκαλιάσει σφιχτά, να σου κρατήσει το χέρι. Πάντα υπάρχουν άνθρωποι που μας αγαπούν, πάντα υπάρχουν φύλακες άγγελοι... Όταν είσαι χαρούμενος μην ξεχάσεις και πάλι να κοιτάξεις γύρω σου. Πάντα υπάρχει κάποιος για να μοιραστείς τη χαρά σου...

Εεεε, κοίτα εκεί ψηλά, εκεί στο βάθος, εκεί ανάμεσα στα άλλα είναι και το δικό σου αστέρι...

Δύσκολα puzzles

Περίεργος ο κόσμος και δεν τον καταλαβαίνω…
Ή μήπως είμαι περίεργη εγώ;
Όταν όλα είναι σε τάξη, όταν όλα κυλούν φυσιολογικά, αρκεί μια σπίθα…
Είναι παράλογοι οι φόβοι; Αβάσιμες οι υποψίες;

Όταν όλα συνδυάζονται μονομιάς, όταν όλα τα κομμάτια ταιριάζουν και το πάζλ μοιάζει να λύνεται…
Πάντα αγαπούσα τα πάζλ, μα τώρα μένω άφωνη μπρος στα ταιριασμένα κομμάτια. Όχι δεν μου αρέσει το πάζλ μου. Όχι θα το χαλάσω, θ’ αλλάξω τα κομμάτια, θ’ αλλάξω την εικόνα…

Ανθρώπινες σχέσεις σαν πάζλ.
Σχέσεις φιλικές, ερωτικές, συγγενικές συχνά τόσο μπερδεμένες. Πρόσωπα σαν εικόνες, λόγια, σκέψεις, συμπεριφορές, συναισθήματα όλα κομμάτια. Πολλά κομμάτια μπερδεμένα σαν κουβάρι. Κουβάρι γιατί δεν εκφράζουμε όσα πιστεύουμε, γιατί δεν κινούμαστε αυθόρμητα, γιατί δεν δείχνουμε τα πραγματικά μας συναισθήματα, γιατί εγκλωβιζόμαστε στα ψέματά μας, γιατί πληγώνουμε όσους αγαπάμε, γιατί δεν ξέρουμε τι θέλουμε ή θέλουμε τα πάντα, γιατί είμαστε εγωιστές, γιατί άβυσσος η ανθρώπινη ψυχή… Πολλοί εναλλακτικοί τρόποι για να συναρμολογήσεις το κουβάρι, όμως ο σωστός είναι μοναδικός.

Ώρες ατέρμονης σκέψης, αναζήτησης χαμένων ή κρυμμένων κομματιών, υποθετικών συναρμολογήσεων μέχρι να βρεις τη λύση. Μέχρι να συναρμολογήσεις την αλήθεια. Έπειτα στέκεσαι μπρος στο έργο σου κι αναρωτιέσαι, άξιζε τόσος χρόνος και τόση προσπάθεια γι’ αυτό το πάζλ;

Μάλιστα, εγκαινιάζω το μπλογκ για το 2011 με μια τοιούτω τρόπω ασυνάρτητη ανάρτηση. Οι σκέψεις σαν puzzle φταίνε..
Καλή μας χρονιά!!!