Σάββατο 29 Σεπτεμβρίου 2012

a moi seule

Αρχή δεν ήθελα; Ορίστε λοιπόν. 
Να μωρέ, το μόνο πρόβλημα είναι που είμαι λίγο απροσάρμοστη, λίγο κολλημένη. Όλα καινούρια πια. Νέες παραστάσεις, άλλο περιβάλλον, άλλη διαδρομή, άλλα δεδομένα, διαπραγματεύσεις, ίσως κιόλας ειλημμένες αποφάσεις που καλείσαι να δεχτείς κι ας μη θες, νέα πρόσωπα, αχανές νοσοκομείο, γιατροί, νοσοκόμες, ασθενείς, συγγενείς κι εκεί κάπου στη μέση, εσύ, να κάνεις το μικρό γιατρό... Είναι απότομη η αλλαγή, σε φοβίζει λίγο, έχει όμως και πλάκα. Όλα μια συνήθεια δεν είναι; Ας χτίσουμε νέες αγαπημένες συνήθειες λοιπόν.

Ααα και καλό μήνα (κι ας αργεί 2 μέρες ακόμα) και καλό χειμωνα (κι ας έχει 35 βαθμούς ακόμα).

Κυριακή 26 Αυγούστου 2012

Μια σταλιά Ελλάδα


Καθισμένη στις πίσω θέσεις  ενός λεωφορείου κοιτάζω έξω απ’ το παράθυρο. Ένα τοπίο τελείως διαφορετικό απλώνεται γύρω μου. Ξεράγκαθα στολίζουν τα βράχια και πού και πού ξεχωρίζει καμιά πρασινάδα ως δυσαρμονία. Ο ήλιος έχει πυρώσει το χώμα και έχει ξεράνει τη βλάστηση κι όμως όλα δείχνουν τόσο ζωντανά και συνάμα τόσο ήρεμα. Ναι, η μεγαλύτερη διαφορά βρίσκεται στη γαλήνη που αποπνέει αυτός ο τόπος. Τα τζιτζίκια έχουν αντικαταστήσει τη βουή της μεγαλούπολης και αυτά τ’ απόλυτα ομοιόμορφα άσπρα σπιτάκια με τα μπλε παράθυρα το γκρίζο των πολυκατοικιών. Δρόμοι που μετά βίας χωρούν ένα αυτοκίνητο είναι διπλής κατεύθυνσης και στις άκρες αντί για συστάδες παρκαρισμένων Ι.Χ μπορεί να δεις γαϊδουράκια.

Μ’ είχε κουράσει η Αθήνα και μου  ‘χε λείψει το χωριό. Αυτή η ησυχία σε ταξιδεύει μακριά, αφήνει το μυαλό σου να καθαρίσει και τις σκέψεις να μπουν σε μια τάξη (επιτέλους). Περπατούσαμε μετά το ποτό στην ακροθαλασσιά κι έστρεψα το βλέμμα μου ψηλά. Σταμάτησα ξαφνικά κι έμεινα λίγο πιο πίσω, ύστερα τους φώναξα «κοιτάξτε φαίνονται τ’ αστέρια». Ήταν ό,τι πιο όμορφο είχα δει τους τελευταίους μήνες, λες κι επειδή τα φωτά της πόλης τα κρύβουν είχα ξεχάσει την ύπαρξή τους. Ο φωτισμός στα σοκάκια του νησιού ήταν χαμηλός κι έτσι βαδίζαμε στο φεγγαρόφωτο, κι ας ήταν σκοτεινά κανείς δε φοβόταν.

Θάλασσα, πόση δύναμη μπορεί να μου ασκεί αυτό το απέραντο γαλάζιο; Χαζεύω τα κύματα που σκάνε στην ακτή άλλοτε με φόρα κι άλλοτε τόσο φυσικά, σχεδόν απαρατήρητα. Σκάφη κάθε λογής αράζουν στο λιμάνι, ενώ περιστασιακά βλέπεις τα φουγάρα των πλοίων της γραμμής στον ορίζοντα. Βράχια κρέμονται πάνω απ’ τα κρυστάλλινα νερά και στο βάθος ήλιος. Σκαλίζω την άμμο με τα δάκτυλα των  ποδιών μου και περιμένω το επόμενο κύμα για να διορθώσει την παραφωνία μου και ξανά, αν είχα κουβαδάκια νομίζω θα’ φτιαχνα και κάστρο, σα μικρό παιδί.

Φυσάει. Μες στη λαύρα του καλοκαιριού αυτά τα μελτέμια είναι αναζωογονητικά.  Τα πνευμόνια σου απολαμβάνουν τον καθαρό αέρα, και το κορμί σου δροσίζεται καθώς οι στάλες ιδρώτα εξαφανίζονται. Ένα μοναστήρι στέκει περήφανα στο βράχο, βγάζω το κεφάλι μου έξω από ένα παραθυράκι κι εισπνέω αχόρταγα θυμάρι βουνίσιο.  Αυτή η μυρωδιά ήταν σα να σφράγισε το καλοκαίρι μου κι ας έχει μείνει χρόνος ακόμα.

Είναι το ίδιο συναίσθημα, αυτό που νιώθω μπροστά σ ΄ ένα λευκό φύλλο χαρτί με το μολύβι στο χέρι. Πρέπει να γεμίσω τη σελίδα κι ας μην έχω ιδέα τι θα γράψω ή πώς θα ξεκινήσω. Είναι αυτός ο περίεργος φόβος κι αυτή η ανασφάλεια, μπορεί να΄ναι ό,τι καλύτερο έχω γράψει ποτέ ή η μεγαλύτερη βλακεία μου,  ίσως πάλι κάτι αδιάφορο. Από την άλλη υπάρχει κι ένας ενθουσιασμός για το καινούριο. Πάντα φοβόμουν τα νέα ξεκινήματα και μάλιστα τα περισσότερα πράγματα για τα οποία έχω μετανιώσει τα έκανα όταν απέρριπτα το ρίσκο μιας αρχής, είναι η πρώτη φορά που αυτή τη νέα αρχή (όποια κι αν είναι) την περιμένω.

ανάμεσα στα βουνά το χωριό της γιαγιάς μου, κάπου στη Μάνη...


Σάββατο 14 Ιουλίου 2012

Happiness shots

12 μέρες και φύγαμε.
10 μέρες και το τρίτο έτος πάει και τελείωσε.
 Μια γλυκιά ανάμνηση γυρνάει συνέχεια στο μυαλό μου τις τελευταίες μέρες.
 Το χέρι σου μέσα στο δικό μου, ενώ κοιμάσαι.
 Η ανάσα σου να βαραίνει στ’ αυτί μου.
 Ένα μεγάλο χαμόγελο μόνο για μένα. (θα μου λείψεις ξέρεις)
 3 τρελά σ’ ένα αναγνωστήριο κάπου  στο κέντρο, να γελάμε ενώ χιλιάδες αντιβιοτικά έκαναν το κεφάλι μας πολτό.
 Μαγιώ, τσάντα θαλάσσης , σαγιονάρες, καπέλα κι ένα πλοίο που μας περιμένει.
 Ένα βιβλίο (σχεδόν) στο κεφάλι μου.
 Ένα tichu- έκπληξη στον κήπο. (όπως παλιά)
 Ζεστό φαγητό και μια μεγάλη αγκαλιά της μανούλας να σε περιμένουν στο σπίτι.
 Ένα χαζοχαρούμενο τηλεφώνημα με τη Βήτα.
 Μια βόλτα στη θάλασσα με πανσέληνο.


                                         Μια βουτιά η ζωή την ανάσα μου κρατάει...
 


Κυριακή 1 Ιουλίου 2012

ένας χρόνος


20 μέρες και κάτι υπομονή και μετά  η απόδρασή μου.

Βαρέθηκα, τους βαρέθηκα όλους. Και τ’ αδικαιολόγητα νεύρα και τις παράλογες αντιδράσεις και τα μπερδέματα και τα ψέματα. Και όλα. Πίεση απ’ τη σχολή, απογοήτευση από τα «σιγουράκια» σου, πάγωμα στα μεγαλοπρεπή σχέδια των διακοπών σου, κι οι άνθρωποι που χρειάζεσαι πιο πολύ αυτή τη στιγμή μακριά.

Ναι ήταν αναμφίβολα το πιο μεγάλο και το πιο μεταβατικό έτος της ζωής μου. Από τα 20 στα 21, ένας χρόνος ή ένας αιώνας; Ανατράπηκαν όλα, δεδομένα, σχέδια, όνειρα μα το σημαντικότερο είναι ότι άλλαξα εγώ η ίδια. Μεγάλωσα πολύ σ’ ένα χρόνο. Εκείνο το ρομαντικό κορίτσι που περίμενε τον πρίγκιπα του παραμυθιού του πέθανε. Και στη θέση του ποια; Μια ανεξάρτητη γυναίκα που δε νοιάζεται για κανέναν παρά μόνο για τον εαυτό της (ή έτσι νόμιζε τουλάχιστον). Ψήγματα ρομαντισμού απειλούσαν να τη γυρίσουν πίσω αλλά όποτε τα κατάφερναν , τέλμα πάλι.  Μόνο να περνάω καλά θέλω.

Ξαφνιάστηκα, πόνεσα, έκλαψα, ούρλιαξα, σωριάστηκα, πανηγύρισα, γέλασα δυνατά, είδα το φως στα μάτια μου, πέτυχα το μεγάλο στόχο που μου είχα θέσει τα τελευταία δυο χρόνια και τώρα τι; 21 και δεν ξέρω καλά καλά ποια είμαι και τι θέλω. Έμαθα να μη θυσιάζω εμένα για κανέναν άλλο, έμαθα πως όταν κάποιος φέρεται μια φορά σα μαλάκας, θα’ ναι μια ζωή μαλάκας, έμαθα να βασίζομαι μόνο στις δυνάμεις μου, επίσης να μη με καταπιέζω και να κάνω λίγο στην άκρη τα «πρέπει» για τα «θέλω» μου. Ένας χρόνος έφτανε για να μου αποδείξει πως δεν τα κατάφερα κι άσχημα 3 χρόνια στη σχολή. Γνώρισα και πραγματικούς ανθρώπους, έφτιαξα και στέρεες σχέσεις, βρήκα καταφύγιο σ’ αυτούς που νοιάζονται όταν το’ χα ανάγκη.

Το σημαντικότερο όμως που έμαθα τον τελευταίο χρόνο είναι πως για καθετί που τελειώνει κάτι καινούριο ξεκινά. Μια ιστορία που χρονίζει μόνο κακό κάνει, μια ιστορία που πονάει μόνο φθείρει,  μια ιστορία που γίνεται συνήθεια είναι καταστροφική. Πρέπει να βρεις τη δύναμη να συντρίψεις τη συνήθεια, να λύσεις τα δεσμά της (ψεύτικης) ασφάλειας που νιώθεις και να προχωρήσεις. Ναι δεν ξέρεις πού πας, αλλά δεν έχει σημασία,  απλά φύγε… Ο δρόμος θα βρει τα πόδια σου.

Σα να μεγάλωσα είκοσι ολόκληρα χρόνια μέσα σε δώδεκα μήνες μόνο.  Ωρίμασα, ναι λοιπόν διαλύθηκε το ροζ συννεφάκι μου και προσγειώθηκα στον κόσμο των μεγάλων (για λίγο ή για πολύ, δεν ξέρω) .  Έμαθα πώς είναι να φοβάσαι για τη ζωή σου & για τη ζωή εκείνων που αγαπάς, έμαθα να πονάω, ν’ αποδέχομαι, να λέω αντίο. Δεν έμαθα να μην παρατάω μαθήματα για τον Οκτώβρη, να μην ερωτεύομαι κάθε δέκα μέρες, να μην κρεμάω μούτρα όταν έχω τα νεύρα μου,  να λέω τι θέλω και να επιβάλλω τους όρους μου, να εκτιμάω τον εαυτό μου (αν κι αυτό το μέτωπο βελτιώθηκε πολύ πρέπει να ομολογήσω).   

Χρόνια μου πολλά.  

Σάββατο 16 Ιουνίου 2012

Κάτι από καλοκαίρι


Μπάνιο το μεσημέρι, ηλιο-καψίματα, καλαμαράκια (γιατί μας μύρισαν) παγωμένο γιαούρτι και χάχανα στους δρόμους. Όταν όλο το αυτοκίνητο μυρίζει αντηλιακό καρύδα, όταν τα παράθυρα είναι τελείως κατεβασμένα και ο αέρας σου ανακατεύει τα μαλλιά καταλαβαίνεις πως είναι επισήμως πλέον καλοκαίρι. Κι αφού έχουμε εξεταστική και δεν μπορώ να μετακομίσω στις Μπαχάμες θα κάνω το σπίτι μου ξενοδοχείο και την αυλή σοκάκι  σε κάποιο νησί.  Πάω βόλτα στο νησί μου λοιπόν.
 

Ps: 1. Kiara στα ιταλικά σημαίνει φως.
2. το «ονειροσκόπιο» νομίζω ότι είναι λέξη  δικής μου εμπνεύσεως  και σημαίνει κάτι σαν παρατηρητήριο ονείρων.



Σάββατο 9 Ιουνίου 2012

Σάββατο 2 Ιουνίου 2012

Disney's anatomy


Επειδή μ’ έχει πιάσει μια άρνηση με τα παραμύθια τελευταία (πιθανότατα ζηλεύω που το δικό μου κατέρρευσε μεγαλοπρεπώς εν μία νυκτί ) μαζί με  την απεριόριστη βλακεία μου κι επειδή σ’ όλους μας χρειάζεται λίγο γέλιο, παραθέτω τη δική μου  εκδοχή για δυο πολύ γνωστά παραμύθια της Disney.

Πρώτα ο εκφυλισμός της Χιονάτης, γιατί αυτή ήταν η πηγή της έμπνευσής μου. Λοιπόν, η Χιονάτη σύμφωνα με την αρχική μου σκέψη πνίγηκε με το μήλο κι έπεσε σε κώμα (εδώ με βοηθάει λίγο η fairy dust) κι έπειτα ο πρίγκιπας-ως φοβερός και τρομερός στις πρώτες βοήθειες που ήταν- της έκανε χειρισμό Heimlich και την επανέφερε στο άψε σβήσε. Μετά η Χιονάτη επειδή δεν είχε φακελάκι να του δώσει, αναγκάστηκε να τον παντρευτεί κι έζησαν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα… Ένα δεύτερο πολύ αξιόλογο σενάριο είναι πως η Χιονάτη έπαθε αλλαντίαση, γιατί η κακιά μάγισσα είχε βάλει μήλο κακής κονσερβοποίησης στη μηλόπιτα.  Η τοξίνη προσέβαλλε τη Χιονάτη που άρχισε σιγά σιγά να παραλύει. Οι νάνοι θρηνούσαν καθώς είχαν αντιτοξίνη, λάθος οροτύπου όμως…  Τότε η fairy dust έκανε ξανά το θαύμα της και ο πρίγκιπας-σπουδαίος γιατρός της εποχής- έφερε τον σωστό αντιορό κι έσωσε το κορίτσι. Η Χιονάτη όταν ανέκτησε τις αισθήσεις της, αιώνια ευγνώμων στον  ήρωά της, τον ερωτεύτηκε, παντρεύτηκαν κι έγινε γραμματέας στο ιατρείο του. The end.

Ακολουθεί ο εκφυλισμός της Ωραίας Κοιμωμένης. Σύμφωνα με το τρελό μυαλό μου, η ωραία κοιμωμένη καθώς τρυπήθηκε από το αδράχτι της Μαγκούφισας έπαθε τέτανο και παρέλυσε προοδευτικά. Έμεινε σε κώμα για αρκετό καιρό, στο σκοτεινό πύργο που την κρατούσε φυλακισμένη η κακιά μάγισσα. Οι τρεις , καλές, χοντρούτσικες μαγισσούλες όμως , που την αγαπούσαν πολύ, έψαξαν σ’ ολόκληρο το βασίλειο, βρήκαν τον καλύτερο γιατρό της εποχής (που δυστυχώς ήταν ταπεινής καταγωγής και πολύ φτωχός) και τον οδήγησαν στον πύργο.  Της έδωσε την ανθρώπινη αντιτοξίνη και μετά το φιλί της ζωής και η κοιμωμένη ξύπνησε! Ο βασιλιάς και η βασίλισσα για να τον ευχαριστήσουν τον ανακήρυξαν γιατρό του παλατιού και του έδωσαν το χέρι της κόρης τους κι έτσι ‘ ζήσαν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα. The end.
Σταματώ τις βλακείες γι’ απόψε τουλάχιστον. Είναι σαφές, δεν πρέπει να διαβάζω, δε μου κάνει καλό!!

Τρίτη 29 Μαΐου 2012

Chiiiil


Γκρίνια, γκρίνια και γκρίνια. Μούτρα, μούτρα και μούτρα. Άγχος, άγχος και άγχος. Λες κι ο κόσμος έχει πάρει φωτιά τις τελευταίες μέρες. Λες και όλα τα χαμογέλα γύρισαν ανάποδα, πάνω που το δικό μου επέστρεψε στο πρόσωπό μου! Αδικία ή ατυχία ή κακό timing… Ποιος νοιάζεται όμως; Πάτα pause και «άραξε». Πάντα υπάρχουν μικρές όμορφες στιγμές που σε κάνουν χαρούμενο. Απλά πρόσεξέ τες, εκεί είναι. Πρώτη φορά μετά από πολύ καιρό δε με νοιάζει το μετά, δε με νοιάζει τι θα πει ο τάδε και ο φίλος του, δε με νοιάζει αν σε πείραξε το ένα και το άλλο, δε με νοιάζει αν έχεις νεύρα με/χωρίς λόγο, ξύδι. Απλά κάνω ό,τι μου αρέσει και είναι τέλειο. Τελικά έχει πλάκα να γίνεσαι λίγο πιο «άντρας» μερικές φορές. Ίσως αυτή η λογική της υπερανάλυσης να’ναι το μεγαλύτερο ελάττωμα του γυναικείου πληθυσμού. Αν το σκοτίζουμε πολύ νομίζω πως χάνουμε το νόημα. Ναι, η υπερανάλυση είναι ο μεγαλύτερος βασανιστής των γυναικών, μας παγιδεύει όλο και περισσότερο στο λαβύρινθο των ίδιων μας των σεναρίων. Δέσμιοι των φόβων της εικονικής μας πραγματικότητας. Να δω γι’αυτές τις εμμονές πότε θα τα καταφέρω να γράψω ένα κείμενο της προκοπής…
ps: 3 frappuccino γιατί έτσι μου αρέσει και ένα στομάχι που πονάει γιατί είμαι βλαμμένη!!

αιώρα βλέπεις Ε. ; αιώρα λοιπόν!!

Τρίτη 15 Μαΐου 2012

Αγαπητό μου εγώ


«Κάθε προσφορά είναι αυτοπροσφορά, κάθε αγάπη είναι αγάπη του εαυτού μας. Στην πραγματικότητα δεν αγαπάμε τους άλλους, αλλά τα ευχάριστα συναισθήματα που μας προκαλούν» Irvin Yalom

Την εν λόγω φράση διάβασα πρόσφατα και προβληματίστηκα αρκετά. Αρχικά εκνευρίστηκα, ενίσταμαι φώναζα σιωπηλά. Αποκλείεται!! Εγώ αγαπάω τους άλλους, εγώ μπορώ να θυσιαστώ για να τους κάνω ευτυχισμένους!! Μα ξέρω κι εκείνους τους άλλους που μ’ αγαπούν βαθιά και θα έκαναν το ίδιο για μένα. Μα τι μηδενισμός είναι αυτός; Έκπληκτη, λοιπόν, ξαναδιάβασα την παράγραφο ολόκληρη, προσπαθώντας να βρω τι δεν κατάλαβα, σίγουρα θα’ χα κάνει κάπου λάθος. Πάλι το ίδιο ανόητο νόημα όμως…. Αποφάσισα τότε να κάνω για λίγο το συνήγορο του διαβόλου.

Άρχισα να σκέφτομαι ανάποδα, αφού δεν μπορούσα με τίποτα να δεχτώ την πρόταση. Πότε μισώ κάποιον; Μα όταν με κάνει να κλαίω συνέχεια, μονολόγησα αυθόρμητα. Ουπς!  Στην πραγματικότητα δηλαδή, μισώ το κενό στο βλέμμα μου, τη θλίψη στο πρόσωπό μου, τα δάκρυα στα μάτια μου και μετά εκείνον τον κάποιο που μου τα προκάλεσε. Μήπως, άραγε ισχύει και το αντίθετο, άρχισα ν’ αναρωτιέμαι. Προσπάθησα να σκεφτώ κάποιον που αγαπώ πολύ και γιατί. Συνέχεια, όμως, έπεφτα στην παγίδα να σκέφτομαι τα αισθήματα που μου προκαλεί και αυτό με οδηγεί στο να τον λατρεύω. Άρχισα ν’ αμφιβάλλω για τον ίδιο μου τον εαυτό, πώς θα μπορούσα να ‘μαι σίγουρη και για τους άλλους;
Αλήθεια, αγαπάμε κανέναν ως οντότητα, απλά γιατί υπάρχει; Αλήθεια, αγαπάμε κανέναν περισσότερο από τον εαυτό μας; Αγαπάμε μέχρι την αυτοθυσία;

 Στον αντίποδα έχω αρχίσει να σκέφτομαι μήπως δεν πρέπει ν’ αγαπάμε κανέναν πιο πολύ από την  ίδια μας την ύπαρξη. Καμιά φορά η απεριόριστη αγάπη, η «λατρεία» κάποιου άλλου μας κάνει ν’ απεμπολούμε την αγάπη για τον εαυτό μας.  Εσύ, τα θέλω σου, οι ανάγκες σου έρχονται σε δεύτερη μοίρα, εσύ πρέπει να κάνεις ό,τι είναι δυνατό για να είναι το αντικείμενο της λατρείας σου ευτυχισμένο. Θα αντλείς ικανοποίηση και χαρά όταν βλέπεις το πρόσωπό του να λάμπει. Η ευτυχία του θα γίνει η ευτυχία σου. Μήπως , όμως, τότε καταπιέζεσαι άθελά σου; Κάποια στιγμή οι θαμμένες επιθυμίες σου, οι καταπατημένες ανάγκες σου, το ξεχασμένο εγώ σου θα εκραγούν. Ενδεχομένως τότε όλη αυτή η αγάπη να μετατραπεί σε μίσος. Δυο πλευρές του ίδιου νομίσματος δε λένε;

 Αγάπα τον εαυτό σου πρώτα και περισσότερο απ’ όλους. Αυτός θα ΄ναι ο μεγαλύτερος σου σύμμαχος πάντοτε. Αγάπα τους άλλους όσο σ’ αγαπούν κι αυτοί, προσέφερε τους όσα σου προσφέρουν, γιατί νομίζω πως δεν υπάρχει χειρότερο συναίσθημα από το να μετανιώνεις για ‘κείνους που ευεργέτησες.
Τώρα πώς προέκυψαν όλα αυτά δεν ξέρω. Εγώ για τις εμμονές ήθελα να γράψω!

Τετάρτη 28 Μαρτίου 2012

Αγκάθια


Αν η ζωή ήταν παιχνίδι… πολλές φορές δε θα’ θελες να πατήσεις το κουμπί του  “new game” εξαφανίζοντας αυτόματα το γύρο που σε παίδεψε ή που σου φαίνεται πολύ δύσκολος; Στη ζωή, λοιπόν, πόσες φορές δε θες να κάνεις αυτά που τελικά κάνεις; Πόσες φορές δε θες τίποτα; Πόσες φορές θες να ουρλιάξεις, να πατήσεις “quit” και να εξαφανιστείς; Κι όμως μένεις εκεί και υποφέρεις, μαθαίνεις να ζεις με το αγκάθι σου πάντα παρόν, άλλοτε βαθιά χωμένο και ξεχασμένο, κι άλλοτε πιο επιφανειακά να σε ματώνει.

Περίεργο πράγμα ο ανθρώπινος πόνος. Όποια κι αν είναι η αιτία του βασανισμού μας,  σοβαρή ή ασήμαντη, μας προκαλεί φρικτό πόνο. Είναι πόνος ψυχικός ανυπόφορος, τον νιώθεις εκείνες τις στιγμές που κλαις με λυγμούς, που φωνάζεις δυνατά αλλά κι εκείνες που χάνεις τα λόγια σου και σωπαίνεις ενώ η καρδιά σου θρυμματίζεται. Όλοι έχουν δικαίωμα στον ανθρώπινο πόνο και όλοι χρειάζονται κάποιον να τους κρατάει το χέρι εκείνες τις στιγμές…

Όταν το αγκάθι καρφώθηκε στην ψυχή σου ούρλιαξες, αρνήθηκες, έκλαψες μα δεν μπορείς να κάνεις αλλιώς… Δε θες, μα δεν υπάρχει άλλη επιλογή. Υπομένεις μόνο κι επιμένεις να ελπίζεις στα καλύτερα που θα’ρθουν.

don't make me sad
don't make me cry
sometimes love is not enough
and the road gets tough
I don't know why...

Κυριακή 11 Μαρτίου 2012

υπαρξιακές ανυπαρξίες


Έχω αναρωτηθεί πολλές φορές στο παρελθόν τι είναι ευτυχία και πότε είμαστε πραγματικά ή πότε αισθανόμαστε ευτυχισμένοι. Νομίζω πως χτες το βράδυ βρήκα αναπάντεχα μια απάντηση.

«Αν κάποια στιγμή αισθανθείς πως στη ζωή σου δεν είσαι ευτυχισμένος, τότε σκέψου έναν άνθρωπο που είναι ευτυχισμένος απλά και μόνο επειδή είσαι εσύ στη ζωή του» μου είπε ένας φίλος, αφού προηγουμένως είχα γκρινιάξει ατελείωτη ώρα για τα Φάρμακα που με παιδεύουν, για το στομάχι μου που διαμαρτύρεται εντόνως, για τα μάτια μου που τσούζουν και βαραίνουν από την έλλειψη ύπνου.

Χαμογέλασα και ξέχασα ό,τι με «βασάνιζε» εκείνη τη στιγμή. Το καλύτερο είναι πως δε σκέφτηκα μόνο έναν άνθρωπο που είναι ευτυχισμένος που μ’ έχει δίπλα του, που γεμίζω τη ζωή του με τις χαζομάρες μου. Τότε νομίζω πως κατάλαβα ότι μάλλον είμαι ευτυχισμένη στη ζωή μου.

Βέβαια αυτό δε σημαίνει ότι θα σταματήσω να παραπονιέμαι και να μουρμουρίζω-νιαουρίζω ανά δευτερόλεπτο!! (για μένα μιλάμε…) Επειδή, λοιπόν, είμαι αθεράπευτα γκρινιάρα θα τα γράψω εδώ για να μην τα λέω στους άλλους!! Δε θέλω  να διαβάσω άλλο!! Θέλω να φύγω μακριά, τώρα. Θέλω να ταξιδέψω με πλοίο, για μέρες εγώ και τα κύματα μόνο… Θέλω ένα μεγάλο σπίτι με κήπο και παράθυρα δίπλα στην αγαπημένη μου θάλασσα. Θέλω κάποιον να με κρύβει στην αγκαλιά του και να μου κρατάει το χέρι.

Τρίτη 6 Μαρτίου 2012

2Α. Β. Γ. Δ. Ε.

Νεύρα, χαρά, λύπη, απάθεια, κλάματα, χάχανα και μεγάλες αγκαλιές χαρακτηρίζουν τις τελευταίες μέρες. Αποκαλύψεις για μυστικά που βάραιναν, συνειδητοποιήσεις και δάκρυα. Δεν είναι απαραίτητα δάκρυα λύπης ούτε απογοήτευσης, μάλλον δάκρυα για χαμένο χρόνο κι ευκαιρίες, για μάταια όνειρα , για εκείνον που πονούσε τόσο καιρό και ήταν μόνος του.

  Με φοβίζουν τα νέα δεδομένα, δεν μ’ αρέσουν οι προσαρμογές και δεν είχα προλάβει να συνέλθω. Για να δούμε τους τελευταίους τρεις μήνες τι έγινε. Το πρώτο που θυμάμαι είναι ένα αυτοκίνητο εκτός ελέγχου σ’ ένα βρεγμένο δρόμο. Είχαμε φοβηθεί τόσο πολύ κι ας μην πάθαμε τίποτα, είχαμε δεθεί ακόμα περισσότερο. Μια μεγάλη αγκαλιά, ένα κουβάρι, τρία παιδιά στο πεζοδρόμιο που μετρούσαν τα’ άστρα. Τόσο ταραγμένοι, όμως είχαμε ο ένας τον άλλο.

Πριν προλάβουμε να ξεπεράσουμε το «συγκλονιστικό» γεγονός της ζωής μας (εκείνη την περίοδο) ήρθε το νοσοκομείο. Ξαφνικά ανατράπηκαν όλα. «Μα μια απλή επίσκεψη στον οφθαλμίατρο ήταν, πώς φτάσαμε ως εδώ;» σε θυμάμαι να λες συνέχεια. Περνούσαν οι μέρες και η αγωνία κι η ανησυχία όλων μεγάλωνε, μα γιατί δεν σ’ αφήνουν να βγεις τώρα, τώρα αμέσως να’ ρθεις πίσω να λέμε τις βλακείες μας εε;; Γιατί δε μας λένε επιτέλους τι έχεις; Γιατί σε βασανίζουν μ’ ένα σωρό εξετάσεις αφού είσαι μια χαρά… Θυμάμαι να περπατάω , φεύγοντας απ’ το νοσοκομείο και να κλαίω με λυγμούς στο δρόμο, στο μετρό, στ’ αυτοκίνητο. Δεν ήθελα να το πιστέψω, δεν ήθελα τίποτα. Μόνο να γεράσουμε μαζί και καθισμένες σ’ ένα παγκάκι να κουτσομπολεύουμε τους περαστικούς. (αφού πρώτα θα’ χουμε σκοτώσει τους άντρες μας από τη γκρίνια!). Όλοι μαζί ήμασταν κι εκεί, μια αγκαλιά, θα το παλέψουμε και θα τελειώσει τόσο αναπάντεχα & ανεξήγητα όπως ακριβώς άρχισε.

 Εντάξει τα δύσκολα πέρασαν λες. Καινούρια χρονιά, καινούρια ξεκινήματα. Έβαλα ένα τέλος σε μια ιστορία που παρατράβηξε κι έκανα μικρά βήματα μπροστά. Δε μ’ αρέσει όταν ανατρέπονται τα δεδομένα μου, αλλά ήταν όμορφες ανατροπές και προσαρμόστηκα εύκολα. Όλα έφτιαχναν μέχρι που ήρθε ο Μάρτιος. Μαζί με την άνοιξη οριστικοποιήθηκε και το τέλος που είχα θέσει. Το περίμενα, βαθιά μέσα μου το φοβόμουν καιρό, αλλά δεν ήθελα να το πιστέψω, δεν ξέρω γιατί, ίσως από εγωισμό. Δυστυχώς δεν είχα καταλάβει ακόμα πως τα μεγαλύτερα λάθη της ζωής μου τα έχω κάνει όταν εθελοτυφλούσα. Μου στοίχισε κι ακόμα με πονάει και θα συνεχίσει να πονάει για λίγο , ήταν πολύς βλέπεις ο καιρός και πολλά τα γκρεμισμένα κάστρα. Είναι, όμως, κι ένα τέλος που όφειλε να μπει, πολλά «μυστικά» που έπρεπε ν’ αποκαλυφθούν και τόσες ανείπωτες σκέψεις που έπρεπε επιτέλους να εκφραστούν. Θα’ ναι καλύτερα έτσι και για τους δυο μας.

Προσπάθησα να μη δείξω τίποτα, αλλά είμαι άθλια ηθοποιός. Πάλεψα με τον εαυτό μου, με τις σκέψεις μου, ο θυμός με ώθησε σε λόγια που μετάνιωσα, αλλά τα συναισθήματα τελικά επικράτησαν. Ευτυχώς είμαστε όλοι μαζί, ενωμένοι γι’ άλλη μια φορά, γιατί το σημαντικότερο απ’ όλα στη ζωή σου είναι να’ χεις ανθρώπους δίπλα σου που νοιάζονται, που σ’ αγαπούν. Είστε δίπλα μου και μ’ αγαπάτε, μου το αποδείξατε περίτρανα τις τελευταίες μέρες, κι αυτό δεν θα το ξεχάσω ποτέ. Γίνατε οικογένεια για μένα, σας λατρεύω τον καθένα σας ξεχωριστά γιατί είναι μοναδικός.
2Α. Β. Γ. Δ. Ε. κάτι καινούριο ξεκινά…

Παρασκευή 2 Μαρτίου 2012

me, myself and I

Μισώ τις εκπλήξεις.

Μισώ τις ανατροπές.

Μισώ την προσαρμογή.

Μισώ τα μυστικά.

Μισώ τις αποκαλύψεις.

Μισώ τον αριθμό 3.

Μισώ τον Μάρτιο. (τρίτος μήνας του χρόνου, κοίτα να δεις...)

Μισώ το απλανές μου βλέμμα.

Μισώ τις συνειδητοποιήσεις και τις σκέψεις μου.

Μισώ τα νέα ξεκινήματα.

Αν πω καλό μήνα να'χουμε θ'ακουστεί ειρωνικό νομίζω.

Παρασκευή 17 Φεβρουαρίου 2012

would you be my valentine??

Πάντα μα πάντα, όσο καιρό θυμάμαι τον εαυτό μου μισούσα την ημέρα του Αγίου Βαλεντίνου. Χρησιμοποιούσα τα κλασικά επιχειρήματα όλων των πολεμίων της συγκεκριμένης γιορτής (αν μπορεί να χαρακτηριστεί έτσι) περί εμπορικής φύσεως, ευτελισμού των ανθρώπινων συναισθημάτων στο βωμό του κέρδους, γιορτή των ανθοπωλείων και των ζαχαροπλαστείων, γιορτή για γυμνασιόπαιδα και κοριτσάκια που περιμένουν τον πρίγκιπα και μπλα μπλα μπλα. Τόνιζε τη μοναξιά στους «εκ πεποιθήσεως» singles, ωθούσε τους πρόσφατα χωρισμένους και τους κάθε λογής ερωτοχτυπημένους σε ανόητες παρορμήσεις και λάθη κατ’ εμέ.

Αυτά πίστευα λοιπόν κι υποστήριζα σθεναρά για πολλά χρόνια μέχρι πέρυσι. Άρχισε όμως ο επαναπροσδιορισμός κάπου στην πορεία…Καμιά φορά ο αυθορμητισμός και μια όμορφη κίνηση ακόμα κι αν γίνει στα πλαίσια της συγκεκριμένης ημέρας είναι αυτά που μένουν. Καμιά φορά ανόητες αφορμές όπως η 14η Φεβρουαρίου μας δίνουν, πώς να το πω «φτερά στα πόδια», απενοχοποιούν τοιούτω τρόπω και απελευθερώνουν κρυμμένα συναισθήματα κι ευαισθησίες. Αν η μέρα του Αγίου Βαλεντίνου είναι μια ευκαιρία για να δείξουμε στους άλλους πόσο τους αγαπάμε και πόσο σημαντικοί είναι στη ζωή μας, τότε νομίζω πως μου αρέσει! Μια σοκολάτα από το κοντινότερο περίπτερο ή από το κυλικείο του κινηματογράφου, ένα δωράκι διαλεγμένο μόνο για σένα, ένα φιλί, ένα χαμόγελο και μια αγκαλιά αρκούν για να σε κάνουν ευτυχισμένο.

Χωρίς υπερπαραγωγές, μπαλόνια, τριαντάφυλλα, πραλίνες και ακριβά δώρα μπορούμε να δείχνουμε στους άλλους την αγάπη μας κάθε μέρα, ίσως και λίγο πιο φωναχτά του Αγίου Βαλεντίνου.
Ps: Τώρα μην διαβάσεις το κείμενο frg και πάρεις θάρρος!! Ικανή είσαι ν’ αρχίσεις τις προετοιμασίες για του επόμενου καρδουλίνου από τώρα! :Ρ