Σάββατο 23 Απριλίου 2011

Μονοπάτια

Περπατάς στο δάσος, ξέρεις ακριβώς πού πηγαίνεις, ακολουθείς ένα συγκεκριμένο μονοπάτι, το μοναδικό για σένα. Προχωράς για ώρες κι έπειτα για μέρες, για μήνες ίσως ακόμα και για χρόνια(ανάλογα με τον προορισμό σου). Κοπιάζεις, ιδρώνεις, απελπίζεσαι, μα πάντα βρίσκεις το θάρρος και συνεχίζεις. Ο προορισμός σου φαίνεται τώρα πια τόσο κοντινός, μερικές δρασκελιές μακριά, κάνεις τα τελευταία θριαμβευτικά βήματα μα αιφνιδιασμένος σταματάς απότομα. Μπροστά γκρεμός, γύρω σου μονάχα δέντρα, κανένα άλλο μονοπάτι δεν διακρίνεται (ή δεν βλέπεις τουλάχιστον). Ο προορισμός σου στέκει εκεί στον απέναντι βράχο, σου χαμογελά. Δεν μπορείς όμως να φτάσεις, συνειδητοποιείς πως βρίσκεσαι σε αδιέξοδο. Στέκεσαι μαρμαρωμένος και κοιτάς, βλέπεις άλλους γνωστούς σου και μη να τα έχουν καταφέρει πριν από εσένα, βρέθηκαν νωρίτερα στον προορισμό σου, τους βλέπεις να ζουν τ’ όνειρό σου και ‘συ να μην μπορείς να κάνεις τίποτα για να περάσεις απέναντι. Αρχικά, φθόνος μαυρίζει την ψυχή σου «γιατί αυτοί κι όχι εγώ;» σκέφτεσαι. Έπειτα έρχεται η απογοήτευση «είναι άδικο, έκανα τα πάντα, πάλεψα με όλες μου τις δυνάμεις» συνυφασμένη με την αγανάκτηση «γιατί πάλι;». Μετά τις πρώτες παρορμητικές αντιδράσεις έρχεται το κύμα της απόγνωσης. Εγκλωβισμένος στο τέλμα σου βουλιάζεις στην απελπισία, ο κόμπος στον λαιμό σε πνίγει, τα μάτια τσούζουν, νιώθεις τα γόνατα σου να λυγίζουν και σαν μικρό παιδί κλαις, ενώ τους βλέπεις να ζουν το παραμύθι σου. Χρειάζεσαι χρόνο. . .

Μετά το ξέσπασμα αρχίζεις να σκέφτεσαι τις επιλογές σου . Τυχόν απωθημένα λειτουργούν συνδυαστικά με την απελπισία, μολύνοντας τη σκέψη σου με την ιδέα της παραίτησης. Μπορείς να καθίσεις εκεί για πάντα, βρίζοντας την τύχη σου και τους άλλους που τα κατάφεραν πρώτοι, μπορείς να μείνεις φυλακισμένος στη μιζέρια. Εναλλακτικά μπορείς να ψάξεις για άλλα μονοπάτια εκεί κοντά που οδηγούν στον αρχικό σου προορισμό. Ίσως να υπάρχουν «κρυφά» μονοπάτια, άγνωστοι για σένα δρόμοι που θα σε οδηγήσουν εκεί. Είσαι όμως διατεθειμένος ν’ αλλάξεις τον εαυτό σου για να τα καταφέρεις; Αξίζει να φθαρείς σε περίεργα μονοπάτια για πετύχεις τον στόχο σου; Αξίζει τόσα πολλά ο στόχος σου; Τέλος, μπορείς να γυρίσεις πίσω από το ίδιο πάντα μονοπάτι. Εκεί στην αφετηρία θα θέσεις νέους προορισμούς και θα ψάξεις τα κατάλληλα μονοπάτια ή μπορεί και να βρεις νέα μονοπάτια για τον παλιό σου προορισμό.

Η απόφαση εξαρτάται από την προσωπικότητά σου, από τα ψυχικά σου αποθέματα, τη δύναμη της θέλησης και το θάρρος σου. Εγώ νομίζω πως θα γυρίσω πίσω. Η μεμψιμοιρία για μένα μοιάζει αιώνια καταδίκη, η παραίτηση δεν μου αρμόζει. Από την άλλη δεν θέλω ν’αλλάξω, ο πόθος κι η φιλαυτία τυφλώνουν και φοβάμαι τα περίεργα μονοπάτια στα οποία οδηγούν. Έρμαιο των παθών σου, αλλοτριώνεσαι, χάνεις τον έλεγχο και την αξιοπρεπειά σου κάποιες φορές. Από την άλλη κι η επιστροφή στην αρχή με τρομάζει, γιατί δεν ξέρω τι ακριβώς θα συναντήσω εκεί, πόσο γρήγορα θα βρω μονοπάτια για νέους προορισμούς. Δεν μου αρέσει η αβεβαιότητα, αλλά θα πάρω το ρίσκο ξανά. Θα βρω το θάρρος να γυρίσω πίσω,σ’αυτό το μονοπάτι για τελευταία φορά με μοναδικό οδηγό την παρόρμηση.

Tell them the fairytale gone bad! Εεε και τι έγινε;; Πάντα υπάρχουν καινούρια παρααμύθια που περιμένουν να τα κυνηγήσεις και να τα ζήσεις.

Ps 1 :Νομίζω πως κατάλαβα επιτέλους γιατί μισώ τόσο πολύ τα πουλιά. Ζηλεύω επειδή αυτά μπορούν να πετάξουν.( θα είχαν και τέταρτη επιλογή στην παραπάνω περίπτωση )
Ps2 :Λένε πως στον έρωτα και στον πόλεμο όλα επιτρέπονται, άραγε συγχωρούνται και όλα;

Δευτέρα 11 Απριλίου 2011

Πάει καιρός

Είχα ξεχάσει πώς είναι να είσαι με φίλους, μονάχα με φίλους. Μ’αυτούς που σε αντέχουν έτσι όπως είσαι, μ’αυτούς που γελάνε με τις βλακείες σου, μ’αυτούς που έχουν πάντα μια μεγάλη αγκαλιά για να σε προστατεύσουν, αυτοί που μ’ένα βλέμμα καταλαβαίνουν πώς ακριβώς νιώθεις. Είχα ξεχάσει πώς είναι να μην σε νοιάζει τίποτα, να διαγράφεις το χτες, να μην σκέφτεσαι το αύριο, απλά να ζεις, εκείνες τις μικρές ανέμελες στιγμές. Είναι όμορφο, πολύ όμορφο… Απλά εσύ, εκείνοι και τα χαμόγελα σας, χωρίς δεύτερες σκέψεις, χωρίς ανόητους φόβους και άγχη, χωρίς αγωνία για τίποτα και για κανέναν. Είναι υπέροχο να ζεις στη σφαίρα του φανταστικού σας κόσμου, έστω και για λίγο κάθε φορά. Αγαπώ αυτές τις μέρες, αγαπώ τους φίλους μου…

Είχα ξεχάσει εκείνο το κοριτσάκι με τις χρυσές μπουκλίτσες, με το φωτεινό χαμόγελο, με τη φωτογραφική μηχανή της Fisher Price, περασμένη μ’ένα κόκκινο σκοινάκι στο λαιμό της, με την τσιριχτή φωνή και το κελαρυστό γέλιο, εκείνο τον σίφουνα που αναστάτωνε όλο τον κόσμο στο πέρασμά του. Εκείνο το κοριτσάκι που ζήλευε ένα πουά φόρεμα, που ήθελε να βαφτίσει την αδερφή της, που ήθελε να γίνει κομμώτρια, ηθοποιός, πυροσβέστης, δασκάλα, αρχαιολόγος, δημοσιογράφος, αρχιτέκτονας και πολλά χρόνια μετά παιδίατρος.

Τώρα γιατί τα θυμήθηκα όλα αυτά; Εεε; Νομίζω πως φταίει ένα κυριακάτικο βράδυ στο σπίτι της Α. , μια εξαιρετική ταινία (old time classic), μια μισοτελειωμένη σοκολάτα Toblerone, ανέκδοτα για φάλαινες, καφές φίλτρου με άρωμα βανίλια, καινούριες λέξεις (όπως πουά, εμπριμέ, ριγέ) για τον Β. , ένα σχολικό ενθύμιο, μια σπανακόπιτα που μυρίζει ούζο (ή μήπως άνηθο;;;), πυτζάμες με allstar και τρελές συζητήσεις για όνειρα με φιλοσοφικούς προβληματισμούς και κατσίκες για κατοικίδια. Μια όμορφη τρέλα.

Η ζωή είναι σαν κουτί με σοκολατάκια, ποτέ δεν ξέρεις ποιο θα σου τύχει.
Forrest Gump