Η δύναμη να λες αντίο

Μια ανάρτηση που ήθελα να κάνω προχθές…

Παρατηρώ μια αντίθεση τις τελευταίες μέρες, σαν να αναιρώ όσα λέω, σαν να εναντιώνομαι στα πιστεύω μου, σαν να κρύφτηκε πίσω από σύννεφα το πλατύ μου χαμόγελο… Πού πήγαν η αισιοδοξία μου, η λάμψη στα μάτια μου; Αλήθεια τελικά η ευτυχία είναι μονάχα στιγμές, παροδικές, μικρές στιγμούλες που φεύγουν μες απ’ τα χέρια σου, πριν καλά καλά προλάβεις να τις εκτιμήσεις.

Μετά την «λαμπρή» περίοδο λοιπόν έρχεται με μαθηματική ακρίβεια η «ζοφερή» για να επισκιάσει τη λάμψη της προηγούμενης. Ένας φίλος μου λέει πως όσα άσχημα μας συμβαίνουν είναι το τίμημα που πρέπει να πληρώσουμε για όσα όμορφα μας περιμένουν… Δεν ξέρω ίσως και να ‘χει δίκιο, ίσως πάλι αυτές οι εναλλαγές να είναι απαραίτητες για να μας κρατήσουν ζωντανούς με αμείωτο ενδιαφέρον και αγωνία για το αύριο. Ίσως πάλι οι επιλογές μας να είναι αυτές που μας προκαλούν πόνο, που μας θλίβουν, ίσως η απογοήτευση για τον ίδιο μας τον εαυτό, για τα λόγια ή για τις πράξεις μας ή για τη δειλία μας ν’ ακυρώνει την αλλοτινή ευτυχία…

Το ανικανοποίητο είναι η μεγαλύτερη πληγή του ανθρώπου και πηγή του ανικανοποίητου είναι ο αστείρευτος εγωισμός. Πιο πολύ απ’ όλα πονάει αυτό που δεν μπορείς να έχεις εσύ αλλά κάποιος άλλος , αυτό για το οποίο πασχίζεις και ελπίζεις εσύ μα δεν μπορείς να αποκτήσεις, πιο πολύ στεναχωριέσαι για τα δικά σου ακυρωμένα σχέδια, πιο πολύ θυμώνεις και φωνάζεις όταν εσύ αλλιώς τα είχες στο μυαλό σου, όταν εσύ άλλα ήθελες… Πόσο εγωιστές είμαστε λοιπόν; Τόσο πολύ ώστε να προκαλούμε τη δυστυχία στον ίδιο μας τον εαυτό, τόσο όσο χρειάζεται για να φέρνουμε σύννεφα στον ουρανό μας και βροχή στη ζωή μας. Ένα τσακισμένο εγώ μπορεί να προκαλέσει ακούσια πολλές καταστροφές, μπορεί να εξαφανίσει την αυτοπεποίθηση, να διαλύσει την αυτοεκτίμηση, να φέρει ανόητες σκέψεις και κινήσεις, να διαστρεβλώσει την πραγματικότητα, να οδηγήσει στην απελπισία κι η απελπισία είναι πολύ κακός σύμβουλος… Ένα καταρρακωμένο εγώ τυφλώνει, οδηγεί σε περίεργα μονοπάτια, διαστρέφει πρόσωπα και καταστάσεις και αργότερα όταν ο χρόνος έχει γιατρέψει πληγές αναρωτιέσαι μα εγώ σκεφτόμουν έτσι, μα πώς είναι δυνατόν, δεν με αναγνωρίζω.



Απευθύνομαι πρώτα απ’ όλους στον ίδιο μου τον εαυτό, σε μια κρίση αυτογνωσίας, σε μια προσπάθεια αυτοβοήθειας. Όταν καταλάβεις πως το παιχνίδι τελείωσε, πώς έπαιξες όλα σου τα χαρτιά με τον καλύτερο δυνατό τρόπο κι όμως έχασες, πως είπες κι έκανες όσα ένιωθες, πως πάλεψες με όλες σου τις δυνάμεις αλλά δεν ήσουν αρκετός τότε βρες τη δύναμη και φύγε. Η δύναμη να λες αντίο ισοδυναμεί με τα ψυχικά αποθέματα που απαιτούνται για να παραμερίσεις τον έμφυτο εγωισμό σου. Η παραδοχή της ήττας, της αδυναμίας, της άρνησης δεν είναι ντροπή, άλλωστε δε μένεις εκεί που δεν σε θέλουν. Βρες τη δύναμη να νικήσεις τον αδίστακτο εγωισμό που οδηγεί στην εξευτελιστική επιμονή, πάτα πάνω στο κάστρο που επί ώρες έχτιζες στην άμμο και δίχως να κοιτάξεις πίσω, προχώρα …