Τετάρτη 5 Ιανουαρίου 2011

Δύσκολα puzzles

Περίεργος ο κόσμος και δεν τον καταλαβαίνω…
Ή μήπως είμαι περίεργη εγώ;
Όταν όλα είναι σε τάξη, όταν όλα κυλούν φυσιολογικά, αρκεί μια σπίθα…
Είναι παράλογοι οι φόβοι; Αβάσιμες οι υποψίες;

Όταν όλα συνδυάζονται μονομιάς, όταν όλα τα κομμάτια ταιριάζουν και το πάζλ μοιάζει να λύνεται…
Πάντα αγαπούσα τα πάζλ, μα τώρα μένω άφωνη μπρος στα ταιριασμένα κομμάτια. Όχι δεν μου αρέσει το πάζλ μου. Όχι θα το χαλάσω, θ’ αλλάξω τα κομμάτια, θ’ αλλάξω την εικόνα…

Ανθρώπινες σχέσεις σαν πάζλ.
Σχέσεις φιλικές, ερωτικές, συγγενικές συχνά τόσο μπερδεμένες. Πρόσωπα σαν εικόνες, λόγια, σκέψεις, συμπεριφορές, συναισθήματα όλα κομμάτια. Πολλά κομμάτια μπερδεμένα σαν κουβάρι. Κουβάρι γιατί δεν εκφράζουμε όσα πιστεύουμε, γιατί δεν κινούμαστε αυθόρμητα, γιατί δεν δείχνουμε τα πραγματικά μας συναισθήματα, γιατί εγκλωβιζόμαστε στα ψέματά μας, γιατί πληγώνουμε όσους αγαπάμε, γιατί δεν ξέρουμε τι θέλουμε ή θέλουμε τα πάντα, γιατί είμαστε εγωιστές, γιατί άβυσσος η ανθρώπινη ψυχή… Πολλοί εναλλακτικοί τρόποι για να συναρμολογήσεις το κουβάρι, όμως ο σωστός είναι μοναδικός.

Ώρες ατέρμονης σκέψης, αναζήτησης χαμένων ή κρυμμένων κομματιών, υποθετικών συναρμολογήσεων μέχρι να βρεις τη λύση. Μέχρι να συναρμολογήσεις την αλήθεια. Έπειτα στέκεσαι μπρος στο έργο σου κι αναρωτιέσαι, άξιζε τόσος χρόνος και τόση προσπάθεια γι’ αυτό το πάζλ;

Μάλιστα, εγκαινιάζω το μπλογκ για το 2011 με μια τοιούτω τρόπω ασυνάρτητη ανάρτηση. Οι σκέψεις σαν puzzle φταίνε..
Καλή μας χρονιά!!!

8 σχόλια:

Amélie Melon είπε...

Ουυφφφ... Ναι συμφωνώ! Πόσο μπερδεμένα είναι μερικές φορές τα πράγματα και πόσο δύσκολο να τα ξεμπλέξεις...

Άλλα μήπως τα μπερδεύουμε μόνοι μας; Μήπως μπλέκουμε εμείς τη ζωή μας παραπάνω από όσο χρειάζεται; Μήπως τελικά είναι όλα ξεκάθαρα μπροστά μας απλά εμείς δεν μπορούμε να τα διακρίνουμε γιατί τα συναισθήματά μας τυφλώνουν;

Δες, μόνο, πόσο ξεκάθαρη σου φαινεται μερικές φορές η ζωή του άλλου, μία κατάσταση την οποία βιώνεις ως απλός παρατηρητής...

Τι να πω; Το σκέφτομαι κι εγώ πολύ συχνά.. Ακόμα δεν έχω καταλήξει! :)

Ανώνυμος είπε...

to pio duskolo pragma einai na kaneis to aplo..
toso hlithioi eimaste..;)

Kiara είπε...

Αμελάκι σίγουρα εμείς μπερδεύουμε τη ζωή μας, εμείς πλέκουμε το κουβάρι με την ανεξήγητη συχνά συμπεριφορά μας, με τη φιλαυτία, τα ψέματα, τα λάθη...Συμφωνώ πως ο υποκειμενισμός περιπλέκει ακόμα περισσότερο τις καταστάσεις, αλλά ακόμα και μη προσωπικές υποθέσεις μου φαίνονται περίεργες πολλές φορές.
Ίσως φταίνε οι σκέψεις σαν puzzle ξανά :)

Kiara είπε...

Ανώνυμος
Το απλό θέλει τόλμη και αυθορμητισμό, όμως σχεδόν πάντα μας διακρίνει δειλία, βαθιά σκέψη και σχέδια, άπειρα σχέδια...Πόσο ηλίθιοι ;)

Ανώνυμος είπε...

Ας κανουμε σχεδια, ονειρα. Ας κανουμε επιλογες και τα αντιστοιχα βηματα.
Θα πρεπει να γνωριζουμε οτι οι συνεπειες ολων αυτων ειναι δικια μας ευθυνη και μονο!

Το πιο απλο ειναι να κανεις αυτο που θες και αυτο που νιωθεις. Μην αφηνεις τον εαυτο σου να θεωρει το απλο σα μια δυσκολη αποστολη.

Κι αν οπως λες φας τα μουτρα σου, τοτε σε βεβαιωνω θα ειναι πολυ καλυτερα απ την υποψια ή την προσδοκια που θα ζεις αν δεν τολμησεις..

Το θεμα ειναι να μην κοιταξεις πισω και πεις ποσο ηλιθιος ημουν..

aggelisni

Kiara είπε...

Αλήθεια το να κάνω, αλλά κυρίως το να πω όσα νιώθω μου φαίνεται πολλές φορές πολύ δύσκολο.Βελτιώνομαι όμως σιγά σιγά, κάποια στιγμή πιστεύω θα τα καταφέρω!!!
Αααα και Νίκο όταν και αν κοιτάξεις πίσω μην πεις πόσο ηλίθιος ήσουν για όσα ένιωθες, γιατί δεν σου αξίζει...

Ανώνυμος είπε...

να θυμασαι μονο οτι δεν εχει σημασια τι θα πουν οι αλλοι για ο,τι κανεις, αλλα τι θα πεις εσυ..

νομιζω ειναι καιρος..

ας αφησουμε τα λογια κι ας προχωρησουμε στις πραξεις.. ας τολμησουμε το ρισκο και το αυθορμητο..

υσ. μη με περιμενεις ξανα "εδω".. σου ειχα προτεινει να το σταματησεις.. κανε ο,τι θες.. απλα "εδω", ισως, να μειωνεις τις τυψεις που εχεις για την ατολμια και το συμβιβασμο που ,ισως, να εχεις εκει εξω..
ααα και κατι ακομα. ασ'το να "σαπιζει" στη σπηλια του, εκει που δεν το βλεπει κανενας, οκ?

απο ενα μικρο πιανιστα που ονειρευτηκε ενα μεγαλο πιανο

Kiara είπε...

Δεν θα σε περιμένω, αλλά μπορείς να έρχεσαι όποτε θες και να βλέπεις πώς σκέφτομαι...Θα το αφήσω να "σαπίζει" στη σπηλιά του, όπως άλλωστε έκανες κι εσύ.
υγ: ίσως και να έκανα ένα βήμα εκεί έξω, ίσως και να ήσουν περήφανος για μένα :Ρ...Θα τα πούμε από κοντά, φιλάκια!