Πάει καιρός

Είχα ξεχάσει πώς είναι να είσαι με φίλους, μονάχα με φίλους. Μ’αυτούς που σε αντέχουν έτσι όπως είσαι, μ’αυτούς που γελάνε με τις βλακείες σου, μ’αυτούς που έχουν πάντα μια μεγάλη αγκαλιά για να σε προστατεύσουν, αυτοί που μ’ένα βλέμμα καταλαβαίνουν πώς ακριβώς νιώθεις. Είχα ξεχάσει πώς είναι να μην σε νοιάζει τίποτα, να διαγράφεις το χτες, να μην σκέφτεσαι το αύριο, απλά να ζεις, εκείνες τις μικρές ανέμελες στιγμές. Είναι όμορφο, πολύ όμορφο… Απλά εσύ, εκείνοι και τα χαμόγελα σας, χωρίς δεύτερες σκέψεις, χωρίς ανόητους φόβους και άγχη, χωρίς αγωνία για τίποτα και για κανέναν. Είναι υπέροχο να ζεις στη σφαίρα του φανταστικού σας κόσμου, έστω και για λίγο κάθε φορά. Αγαπώ αυτές τις μέρες, αγαπώ τους φίλους μου…

Είχα ξεχάσει εκείνο το κοριτσάκι με τις χρυσές μπουκλίτσες, με το φωτεινό χαμόγελο, με τη φωτογραφική μηχανή της Fisher Price, περασμένη μ’ένα κόκκινο σκοινάκι στο λαιμό της, με την τσιριχτή φωνή και το κελαρυστό γέλιο, εκείνο τον σίφουνα που αναστάτωνε όλο τον κόσμο στο πέρασμά του. Εκείνο το κοριτσάκι που ζήλευε ένα πουά φόρεμα, που ήθελε να βαφτίσει την αδερφή της, που ήθελε να γίνει κομμώτρια, ηθοποιός, πυροσβέστης, δασκάλα, αρχαιολόγος, δημοσιογράφος, αρχιτέκτονας και πολλά χρόνια μετά παιδίατρος.

Τώρα γιατί τα θυμήθηκα όλα αυτά; Εεε; Νομίζω πως φταίει ένα κυριακάτικο βράδυ στο σπίτι της Α. , μια εξαιρετική ταινία (old time classic), μια μισοτελειωμένη σοκολάτα Toblerone, ανέκδοτα για φάλαινες, καφές φίλτρου με άρωμα βανίλια, καινούριες λέξεις (όπως πουά, εμπριμέ, ριγέ) για τον Β. , ένα σχολικό ενθύμιο, μια σπανακόπιτα που μυρίζει ούζο (ή μήπως άνηθο;;;), πυτζάμες με allstar και τρελές συζητήσεις για όνειρα με φιλοσοφικούς προβληματισμούς και κατσίκες για κατοικίδια. Μια όμορφη τρέλα.

Η ζωή είναι σαν κουτί με σοκολατάκια, ποτέ δεν ξέρεις ποιο θα σου τύχει.
Forrest Gump