Μονοπάτια

Περπατάς στο δάσος, ξέρεις ακριβώς πού πηγαίνεις, ακολουθείς ένα συγκεκριμένο μονοπάτι, το μοναδικό για σένα. Προχωράς για ώρες κι έπειτα για μέρες, για μήνες ίσως ακόμα και για χρόνια(ανάλογα με τον προορισμό σου). Κοπιάζεις, ιδρώνεις, απελπίζεσαι, μα πάντα βρίσκεις το θάρρος και συνεχίζεις. Ο προορισμός σου φαίνεται τώρα πια τόσο κοντινός, μερικές δρασκελιές μακριά, κάνεις τα τελευταία θριαμβευτικά βήματα μα αιφνιδιασμένος σταματάς απότομα. Μπροστά γκρεμός, γύρω σου μονάχα δέντρα, κανένα άλλο μονοπάτι δεν διακρίνεται (ή δεν βλέπεις τουλάχιστον). Ο προορισμός σου στέκει εκεί στον απέναντι βράχο, σου χαμογελά. Δεν μπορείς όμως να φτάσεις, συνειδητοποιείς πως βρίσκεσαι σε αδιέξοδο. Στέκεσαι μαρμαρωμένος και κοιτάς, βλέπεις άλλους γνωστούς σου και μη να τα έχουν καταφέρει πριν από εσένα, βρέθηκαν νωρίτερα στον προορισμό σου, τους βλέπεις να ζουν τ’ όνειρό σου και ‘συ να μην μπορείς να κάνεις τίποτα για να περάσεις απέναντι. Αρχικά, φθόνος μαυρίζει την ψυχή σου «γιατί αυτοί κι όχι εγώ;» σκέφτεσαι. Έπειτα έρχεται η απογοήτευση «είναι άδικο, έκανα τα πάντα, πάλεψα με όλες μου τις δυνάμεις» συνυφασμένη με την αγανάκτηση «γιατί πάλι;». Μετά τις πρώτες παρορμητικές αντιδράσεις έρχεται το κύμα της απόγνωσης. Εγκλωβισμένος στο τέλμα σου βουλιάζεις στην απελπισία, ο κόμπος στον λαιμό σε πνίγει, τα μάτια τσούζουν, νιώθεις τα γόνατα σου να λυγίζουν και σαν μικρό παιδί κλαις, ενώ τους βλέπεις να ζουν το παραμύθι σου. Χρειάζεσαι χρόνο. . .

Μετά το ξέσπασμα αρχίζεις να σκέφτεσαι τις επιλογές σου . Τυχόν απωθημένα λειτουργούν συνδυαστικά με την απελπισία, μολύνοντας τη σκέψη σου με την ιδέα της παραίτησης. Μπορείς να καθίσεις εκεί για πάντα, βρίζοντας την τύχη σου και τους άλλους που τα κατάφεραν πρώτοι, μπορείς να μείνεις φυλακισμένος στη μιζέρια. Εναλλακτικά μπορείς να ψάξεις για άλλα μονοπάτια εκεί κοντά που οδηγούν στον αρχικό σου προορισμό. Ίσως να υπάρχουν «κρυφά» μονοπάτια, άγνωστοι για σένα δρόμοι που θα σε οδηγήσουν εκεί. Είσαι όμως διατεθειμένος ν’ αλλάξεις τον εαυτό σου για να τα καταφέρεις; Αξίζει να φθαρείς σε περίεργα μονοπάτια για πετύχεις τον στόχο σου; Αξίζει τόσα πολλά ο στόχος σου; Τέλος, μπορείς να γυρίσεις πίσω από το ίδιο πάντα μονοπάτι. Εκεί στην αφετηρία θα θέσεις νέους προορισμούς και θα ψάξεις τα κατάλληλα μονοπάτια ή μπορεί και να βρεις νέα μονοπάτια για τον παλιό σου προορισμό.

Η απόφαση εξαρτάται από την προσωπικότητά σου, από τα ψυχικά σου αποθέματα, τη δύναμη της θέλησης και το θάρρος σου. Εγώ νομίζω πως θα γυρίσω πίσω. Η μεμψιμοιρία για μένα μοιάζει αιώνια καταδίκη, η παραίτηση δεν μου αρμόζει. Από την άλλη δεν θέλω ν’αλλάξω, ο πόθος κι η φιλαυτία τυφλώνουν και φοβάμαι τα περίεργα μονοπάτια στα οποία οδηγούν. Έρμαιο των παθών σου, αλλοτριώνεσαι, χάνεις τον έλεγχο και την αξιοπρεπειά σου κάποιες φορές. Από την άλλη κι η επιστροφή στην αρχή με τρομάζει, γιατί δεν ξέρω τι ακριβώς θα συναντήσω εκεί, πόσο γρήγορα θα βρω μονοπάτια για νέους προορισμούς. Δεν μου αρέσει η αβεβαιότητα, αλλά θα πάρω το ρίσκο ξανά. Θα βρω το θάρρος να γυρίσω πίσω,σ’αυτό το μονοπάτι για τελευταία φορά με μοναδικό οδηγό την παρόρμηση.

Tell them the fairytale gone bad! Εεε και τι έγινε;; Πάντα υπάρχουν καινούρια παρααμύθια που περιμένουν να τα κυνηγήσεις και να τα ζήσεις.

Ps 1 :Νομίζω πως κατάλαβα επιτέλους γιατί μισώ τόσο πολύ τα πουλιά. Ζηλεύω επειδή αυτά μπορούν να πετάξουν.( θα είχαν και τέταρτη επιλογή στην παραπάνω περίπτωση )
Ps2 :Λένε πως στον έρωτα και στον πόλεμο όλα επιτρέπονται, άραγε συγχωρούνται και όλα;