Chiiiil

Γκρίνια, γκρίνια και γκρίνια. Μούτρα, μούτρα και μούτρα. Άγχος, άγχος και άγχος. Λες κι ο κόσμος έχει πάρει φωτιά τις τελευταίες μέρες. Λες και όλα τα χαμογέλα γύρισαν ανάποδα, πάνω που το δικό μου επέστρεψε στο πρόσωπό μου! Αδικία ή ατυχία ή κακό timing… Ποιος νοιάζεται όμως; Πάτα pause και «άραξε». Πάντα υπάρχουν μικρές όμορφες στιγμές που σε κάνουν χαρούμενο. Απλά πρόσεξέ τες, εκεί είναι. Πρώτη φορά μετά από πολύ καιρό δε με νοιάζει το μετά, δε με νοιάζει τι θα πει ο τάδε και ο φίλος του, δε με νοιάζει αν σε πείραξε το ένα και το άλλο, δε με νοιάζει αν έχεις νεύρα με/χωρίς λόγο, ξύδι. Απλά κάνω ό,τι μου αρέσει και είναι τέλειο. Τελικά έχει πλάκα να γίνεσαι λίγο πιο «άντρας» μερικές φορές. Ίσως αυτή η λογική της υπερανάλυσης να’ναι το μεγαλύτερο ελάττωμα του γυναικείου πληθυσμού. Αν το σκοτίζουμε πολύ νομίζω πως χάνουμε το νόημα. Ναι, η υπερανάλυση είναι ο μεγαλύτερος βασανιστής των γυναικών, μας παγιδεύει όλο και περισσότερο στο λαβύρινθο των ίδιων μας των σεναρίων. Δέσμιοι των φόβων της εικονικής μας πραγματικότητας. Να δω γι’αυτές τις εμμονές πότε θα τα καταφέρω να γράψω ένα κείμενο της προκοπής…

ps: 3 frappuccino γιατί έτσι μου αρέσει και ένα στομάχι που πονάει γιατί είμαι βλαμμένη!!

αιώρα βλέπεις Ε. ; αιώρα λοιπόν!!