Παράλογες απαιτήσεις

Η προηγούμενη ανάρτηση τελειώνει με μια ερώτηση. Αυτή η ανάρτηση αρχίζει με μια απάντηση.

Ναι ζητάω πολλά, πάρα πολλά… Κάθε μέρα μάλιστα γίνονται όλο και περισσότερα… Ζητάω ή καλύτερα απαιτώ από τον εαυτό μου να είναι τέλειος, να διαβάζει σ’ εντατικούς ρυθμούς, να θυμάται και την παραμικρή λεπτομέρεια, παράλληλα να βγαίνει έξω, να γελάει με τους φίλους, να μπαίνει fb και να χαζεύει και ταυτόχρονα να τηρεί επακριβώς το πρόγραμμα που μου έχω επιβάλλει. Αυτό το τόσο αυστηρό πρόγραμμα, αυτές οι σελίδες που με κυνηγούν, αυτοί οι αριθμοί που γίνονται έμμονη, αυτή η αυτοπρόκλητη καταπίεση με πνίγουν…

Συνειδητοποίησα, όμως, επιτέλους πως δεν είμαι υπεράνθρωπος, δεν έχω το δικαίωμα ν’ απαιτώ από τον εαυτό μου θαύματα, ούτε να με υποβιβάζω και να βυθίζομαι σ’ ένα παράλογο σκοτάδι κάθε φορά που δεν μπορώ να τα πραγματώσω. Έχω ό,τι χρειάζομαι για να χτίσω το μέλλον μου, κρύβω τη δύναμη, όπως και όλοι μας άλλωστε, να αγωνιστώ και να πετύχω τους στόχους μου(λίγη αυτοπεποίθηση χρειάζεται), μα έχω και να ζήσω…

Αξίζει να εξαντλήσω όλη μου την ψυχή στο ταξίδι και ακόμα κι αν φτάσω στον προορισμό μου να’ χω λησμονήσει τη διαδρομή;

Αξίζει να θυσιάζω τις στιγμές της ζωής μου στο βωμό ενός ανεξήγητου άγχους, ενός αβάσιμου φόβου;

Η απάντηση και στα δύο ερωτήματα είναι όχι… Ελπίζω πως το κατάλαβα πλέον.

Α. σ’ ευχαριστώ που υπάρχεις, που είσαι δίπλα μου, που χωρίς να το σκεφτείς είπες θα έρθεις ή να έρθω εγώ τώρα, που γελάμε με βλακείες, που μοιραζόμαστε μυστικά, σκέψεις, ανησυχίες, που μπορώ να σου τηλεφωνήσω κλαίγοντας και να ξέρω πως θα με βοηθήσεις, που με συμπληρώνεις, που μου δίνεις δύναμη…

Γ. σ’ ευχαριστώ που είσαι στη ζωή μου, που με νοιάζεσαι, που θυμώνεις με τις ανοησίες μου κι έπειτα το ξεχνάς, που με ρωτάς αυστηρά τι έφαγες σήμερα, που πίνουμε τον ίδιο λατρεμένο καφέ, που γελάμε δυνατά χωρίς συγκεκριμένο λόγο, που μου δίνεις θάρρος, που πιστεύεις σε μένα, που μπορώ να σ’ εμπιστευτώ, που συζητάμε για τα πάντα, που διαβάζουμε μαζί με τις ώρες, που με προσέχεις…

Σας ευχαριστώ που είμαι ο εαυτός μου(ο γκρινιάρης, ο περίεργος, ο χαζοχαρούμενος, ο αθώος και ο πονηρός, ο χαδιάρης, ο στριμμένος) όταν είμαστε μαζί και που με ανέχεστε… Τα γράφω εδώ μάλλον γιατί ντρέπομαι να σας τα πω από κοντά, θα με πιάσουν τα γέλια ή τα κλάματα. Αφού ξέρετε πόσο μανιοκαταθλιπτικό είμαι!!! Σας αγαπώ πολύ…