Νεύρα, χαρά, λύπη, απάθεια, κλάματα, χάχανα και μεγάλες αγκαλιές χαρακτηρίζουν τις τελευταίες μέρες. Αποκαλύψεις για μυστικά που βάραιναν, συνειδητοποιήσεις και δάκρυα. Δεν είναι απαραίτητα δάκρυα λύπης ούτε απογοήτευσης, μάλλον δάκρυα για χαμένο χρόνο κι ευκαιρίες, για μάταια όνειρα , για εκείνον που πονούσε τόσο καιρό και ήταν μόνος του.
Με φοβίζουν τα νέα δεδομένα, δεν μ’ αρέσουν οι προσαρμογές και δεν είχα προλάβει να συνέλθω. Για να δούμε τους τελευταίους τρεις μήνες τι έγινε. Το πρώτο που θυμάμαι είναι ένα αυτοκίνητο εκτός ελέγχου σ’ ένα βρεγμένο δρόμο. Είχαμε φοβηθεί τόσο πολύ κι ας μην πάθαμε τίποτα, είχαμε δεθεί ακόμα περισσότερο. Μια μεγάλη αγκαλιά, ένα κουβάρι, τρία παιδιά στο πεζοδρόμιο που μετρούσαν τα’ άστρα. Τόσο ταραγμένοι, όμως είχαμε ο ένας τον άλλο.
Πριν προλάβουμε να ξεπεράσουμε το «συγκλονιστικό» γεγονός της ζωής μας (εκείνη την περίοδο) ήρθε το νοσοκομείο. Ξαφνικά ανατράπηκαν όλα. «Μα μια απλή επίσκεψη στον οφθαλμίατρο ήταν, πώς φτάσαμε ως εδώ;» σε θυμάμαι να λες συνέχεια. Περνούσαν οι μέρες και η αγωνία κι η ανησυχία όλων μεγάλωνε, μα γιατί δεν σ’ αφήνουν να βγεις τώρα, τώρα αμέσως να’ ρθεις πίσω να λέμε τις βλακείες μας εε;; Γιατί δε μας λένε επιτέλους τι έχεις; Γιατί σε βασανίζουν μ’ ένα σωρό εξετάσεις αφού είσαι μια χαρά… Θυμάμαι να περπατάω , φεύγοντας απ’ το νοσοκομείο και να κλαίω με λυγμούς στο δρόμο, στο μετρό, στ’ αυτοκίνητο. Δεν ήθελα να το πιστέψω, δεν ήθελα τίποτα. Μόνο να γεράσουμε μαζί και καθισμένες σ’ ένα παγκάκι να κουτσομπολεύουμε τους περαστικούς. (αφού πρώτα θα’ χουμε σκοτώσει τους άντρες μας από τη γκρίνια!). Όλοι μαζί ήμασταν κι εκεί, μια αγκαλιά, θα το παλέψουμε και θα τελειώσει τόσο αναπάντεχα & ανεξήγητα όπως ακριβώς άρχισε.
Εντάξει τα δύσκολα πέρασαν λες. Καινούρια χρονιά, καινούρια ξεκινήματα. Έβαλα ένα τέλος σε μια ιστορία που παρατράβηξε κι έκανα μικρά βήματα μπροστά. Δε μ’ αρέσει όταν ανατρέπονται τα δεδομένα μου, αλλά ήταν όμορφες ανατροπές και προσαρμόστηκα εύκολα. Όλα έφτιαχναν μέχρι που ήρθε ο Μάρτιος. Μαζί με την άνοιξη οριστικοποιήθηκε και το τέλος που είχα θέσει. Το περίμενα, βαθιά μέσα μου το φοβόμουν καιρό, αλλά δεν ήθελα να το πιστέψω, δεν ξέρω γιατί, ίσως από εγωισμό. Δυστυχώς δεν είχα καταλάβει ακόμα πως τα μεγαλύτερα λάθη της ζωής μου τα έχω κάνει όταν εθελοτυφλούσα. Μου στοίχισε κι ακόμα με πονάει και θα συνεχίσει να πονάει για λίγο , ήταν πολύς βλέπεις ο καιρός και πολλά τα γκρεμισμένα κάστρα. Είναι, όμως, κι ένα τέλος που όφειλε να μπει, πολλά «μυστικά» που έπρεπε ν’ αποκαλυφθούν και τόσες ανείπωτες σκέψεις που έπρεπε επιτέλους να εκφραστούν. Θα’ ναι καλύτερα έτσι και για τους δυο μας.
Προσπάθησα να μη δείξω τίποτα, αλλά είμαι άθλια ηθοποιός. Πάλεψα με τον εαυτό μου, με τις σκέψεις μου, ο θυμός με ώθησε σε λόγια που μετάνιωσα, αλλά τα συναισθήματα τελικά επικράτησαν. Ευτυχώς είμαστε όλοι μαζί, ενωμένοι γι’ άλλη μια φορά, γιατί το σημαντικότερο απ’ όλα στη ζωή σου είναι να’ χεις ανθρώπους δίπλα σου που νοιάζονται, που σ’ αγαπούν. Είστε δίπλα μου και μ’ αγαπάτε, μου το αποδείξατε περίτρανα τις τελευταίες μέρες, κι αυτό δεν θα το ξεχάσω ποτέ. Γίνατε οικογένεια για μένα, σας λατρεύω τον καθένα σας ξεχωριστά γιατί είναι μοναδικός.
2Α. Β. Γ. Δ. Ε. κάτι καινούριο ξεκινά…
Με φοβίζουν τα νέα δεδομένα, δεν μ’ αρέσουν οι προσαρμογές και δεν είχα προλάβει να συνέλθω. Για να δούμε τους τελευταίους τρεις μήνες τι έγινε. Το πρώτο που θυμάμαι είναι ένα αυτοκίνητο εκτός ελέγχου σ’ ένα βρεγμένο δρόμο. Είχαμε φοβηθεί τόσο πολύ κι ας μην πάθαμε τίποτα, είχαμε δεθεί ακόμα περισσότερο. Μια μεγάλη αγκαλιά, ένα κουβάρι, τρία παιδιά στο πεζοδρόμιο που μετρούσαν τα’ άστρα. Τόσο ταραγμένοι, όμως είχαμε ο ένας τον άλλο.
Πριν προλάβουμε να ξεπεράσουμε το «συγκλονιστικό» γεγονός της ζωής μας (εκείνη την περίοδο) ήρθε το νοσοκομείο. Ξαφνικά ανατράπηκαν όλα. «Μα μια απλή επίσκεψη στον οφθαλμίατρο ήταν, πώς φτάσαμε ως εδώ;» σε θυμάμαι να λες συνέχεια. Περνούσαν οι μέρες και η αγωνία κι η ανησυχία όλων μεγάλωνε, μα γιατί δεν σ’ αφήνουν να βγεις τώρα, τώρα αμέσως να’ ρθεις πίσω να λέμε τις βλακείες μας εε;; Γιατί δε μας λένε επιτέλους τι έχεις; Γιατί σε βασανίζουν μ’ ένα σωρό εξετάσεις αφού είσαι μια χαρά… Θυμάμαι να περπατάω , φεύγοντας απ’ το νοσοκομείο και να κλαίω με λυγμούς στο δρόμο, στο μετρό, στ’ αυτοκίνητο. Δεν ήθελα να το πιστέψω, δεν ήθελα τίποτα. Μόνο να γεράσουμε μαζί και καθισμένες σ’ ένα παγκάκι να κουτσομπολεύουμε τους περαστικούς. (αφού πρώτα θα’ χουμε σκοτώσει τους άντρες μας από τη γκρίνια!). Όλοι μαζί ήμασταν κι εκεί, μια αγκαλιά, θα το παλέψουμε και θα τελειώσει τόσο αναπάντεχα & ανεξήγητα όπως ακριβώς άρχισε.
Εντάξει τα δύσκολα πέρασαν λες. Καινούρια χρονιά, καινούρια ξεκινήματα. Έβαλα ένα τέλος σε μια ιστορία που παρατράβηξε κι έκανα μικρά βήματα μπροστά. Δε μ’ αρέσει όταν ανατρέπονται τα δεδομένα μου, αλλά ήταν όμορφες ανατροπές και προσαρμόστηκα εύκολα. Όλα έφτιαχναν μέχρι που ήρθε ο Μάρτιος. Μαζί με την άνοιξη οριστικοποιήθηκε και το τέλος που είχα θέσει. Το περίμενα, βαθιά μέσα μου το φοβόμουν καιρό, αλλά δεν ήθελα να το πιστέψω, δεν ξέρω γιατί, ίσως από εγωισμό. Δυστυχώς δεν είχα καταλάβει ακόμα πως τα μεγαλύτερα λάθη της ζωής μου τα έχω κάνει όταν εθελοτυφλούσα. Μου στοίχισε κι ακόμα με πονάει και θα συνεχίσει να πονάει για λίγο , ήταν πολύς βλέπεις ο καιρός και πολλά τα γκρεμισμένα κάστρα. Είναι, όμως, κι ένα τέλος που όφειλε να μπει, πολλά «μυστικά» που έπρεπε ν’ αποκαλυφθούν και τόσες ανείπωτες σκέψεις που έπρεπε επιτέλους να εκφραστούν. Θα’ ναι καλύτερα έτσι και για τους δυο μας.
Προσπάθησα να μη δείξω τίποτα, αλλά είμαι άθλια ηθοποιός. Πάλεψα με τον εαυτό μου, με τις σκέψεις μου, ο θυμός με ώθησε σε λόγια που μετάνιωσα, αλλά τα συναισθήματα τελικά επικράτησαν. Ευτυχώς είμαστε όλοι μαζί, ενωμένοι γι’ άλλη μια φορά, γιατί το σημαντικότερο απ’ όλα στη ζωή σου είναι να’ χεις ανθρώπους δίπλα σου που νοιάζονται, που σ’ αγαπούν. Είστε δίπλα μου και μ’ αγαπάτε, μου το αποδείξατε περίτρανα τις τελευταίες μέρες, κι αυτό δεν θα το ξεχάσω ποτέ. Γίνατε οικογένεια για μένα, σας λατρεύω τον καθένα σας ξεχωριστά γιατί είναι μοναδικός.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου