υπαρξιακές ανυπαρξίες

Έχω αναρωτηθεί πολλές φορές στο παρελθόν τι είναι ευτυχία και πότε είμαστε πραγματικά ή πότε αισθανόμαστε ευτυχισμένοι. Νομίζω πως χτες το βράδυ βρήκα αναπάντεχα μια απάντηση.

«Αν κάποια στιγμή αισθανθείς πως στη ζωή σου δεν είσαι ευτυχισμένος, τότε σκέψου έναν άνθρωπο που είναι ευτυχισμένος απλά και μόνο επειδή είσαι εσύ στη ζωή του» μου είπε ένας φίλος, αφού προηγουμένως είχα γκρινιάξει ατελείωτη ώρα για τα Φάρμακα που με παιδεύουν, για το στομάχι μου που διαμαρτύρεται εντόνως, για τα μάτια μου που τσούζουν και βαραίνουν από την έλλειψη ύπνου.

Χαμογέλασα και ξέχασα ό,τι με «βασάνιζε» εκείνη τη στιγμή. Το καλύτερο είναι πως δε σκέφτηκα μόνο έναν άνθρωπο που είναι ευτυχισμένος που μ’ έχει δίπλα του, που γεμίζω τη ζωή του με τις χαζομάρες μου. Τότε νομίζω πως κατάλαβα ότι μάλλον είμαι ευτυχισμένη στη ζωή μου.

Βέβαια αυτό δε σημαίνει ότι θα σταματήσω να παραπονιέμαι και να μουρμουρίζω-νιαουρίζω ανά δευτερόλεπτο!! (για μένα μιλάμε…) Επειδή, λοιπόν, είμαι αθεράπευτα γκρινιάρα θα τα γράψω εδώ για να μην τα λέω στους άλλους!! Δε θέλω  να διαβάσω άλλο!! Θέλω να φύγω μακριά, τώρα. Θέλω να ταξιδέψω με πλοίο, για μέρες εγώ και τα κύματα μόνο… Θέλω ένα μεγάλο σπίτι με κήπο και παράθυρα δίπλα στην αγαπημένη μου θάλασσα. Θέλω κάποιον να με κρύβει στην αγκαλιά του και να μου κρατάει το χέρι.