Αγκάθια

Αν η ζωή ήταν παιχνίδι… πολλές φορές δε θα’ θελες να πατήσεις το κουμπί του  “new game” εξαφανίζοντας αυτόματα το γύρο που σε παίδεψε ή που σου φαίνεται πολύ δύσκολος; Στη ζωή, λοιπόν, πόσες φορές δε θες να κάνεις αυτά που τελικά κάνεις; Πόσες φορές δε θες τίποτα; Πόσες φορές θες να ουρλιάξεις, να πατήσεις “quit” και να εξαφανιστείς; Κι όμως μένεις εκεί και υποφέρεις, μαθαίνεις να ζεις με το αγκάθι σου πάντα παρόν, άλλοτε βαθιά χωμένο και ξεχασμένο, κι άλλοτε πιο επιφανειακά να σε ματώνει.

Περίεργο πράγμα ο ανθρώπινος πόνος. Όποια κι αν είναι η αιτία του βασανισμού μας,  σοβαρή ή ασήμαντη, μας προκαλεί φρικτό πόνο. Είναι πόνος ψυχικός ανυπόφορος, τον νιώθεις εκείνες τις στιγμές που κλαις με λυγμούς, που φωνάζεις δυνατά αλλά κι εκείνες που χάνεις τα λόγια σου και σωπαίνεις ενώ η καρδιά σου θρυμματίζεται. Όλοι έχουν δικαίωμα στον ανθρώπινο πόνο και όλοι χρειάζονται κάποιον να τους κρατάει το χέρι εκείνες τις στιγμές…

Όταν το αγκάθι καρφώθηκε στην ψυχή σου ούρλιαξες, αρνήθηκες, έκλαψες μα δεν μπορείς να κάνεις αλλιώς… Δε θες, μα δεν υπάρχει άλλη επιλογή. Υπομένεις μόνο κι επιμένεις να ελπίζεις στα καλύτερα που θα’ρθουν.

don't make me sad

don't make me cry

sometimes love is not enough

and the road gets tough

I don't know why...