Κωδικός: χαμόγελο

Έχω τόσα να πω κι όμως σωπαίνω...Έχω τόσα να κάνω κι όμως βυθίζομαι στην απραξία...Έχω τόσα να δείξω κι όμως μοιάζω αδιάφορη...Έχω τόσα συναισθήματα να προσφέρω κι όμως νικά η αυτοσυγκράτηση...Γιατί;Αυτή η ερώτηση με βασανίζει εδώ και μέρες!

Τον τελευταίο μήνα μοιάζουν όλα να έχουν αντιστραφεί,λες και μια "κακιά μάγισσα" κατάφερε να εισβάλει στο παραμύθι μου και να προκαλέσει χάος.Από τις μικρότερες αναποδιές,μέχρι συναισθηματικές κατακρημνίσεις,τσακισμένους εγωισμούς, ατυχήματα, νοσοκομεία, τσακωμούς...
Άγχος, φόβος, σύγχυση και ως επακόλουθο νέυρα αποτελούν το χαρακτηριστικό των ημερών αυτών. Το
χαμόγελο στα χείλη όλων ενώ πασχίζει να εκφραστεί, λίγες φορές τα καταφέρνει και ακόμα και τότε σύντομα σβήνει.Γιατί βουλιάζουμε στην απογοήτευση;

Αναρωτιέμαι τελικά μήπως εμείς οι ίδιοι προκαλούμε τον πόνο στον εαυτό μας, μήπως εμείς είμαστε οι δημιουργοί των μεγαλύτερων προβλημάτων μας.Η σημασία που δίνουμε στα γεγονότα,ο τρόπος με τον οποίο τα ερμηνεύουμε,αλληλένδετος με τον τρόπο αντίδρασης μας σ΄αυτά, σχετίζονται με τις συνέπειές τους στον ψυχισμό μας.Αν αντιμετωπίζαμε με ψυχραιμία τις μικροατυχίες,με νηφαλιότητα και ελπίδα τα σοβαρότερα ζητήματα,αν αφιερώναμε λίγο χρόνο για να διαλογιστούμε,αν αναγνωρίζαμε τα λάθη μας,αν καταλογίζαμε όσες ευθύνες χρειάζεται στον εαυτό μας,αν ζητούσαμε με ειλικρίνεια συγγνώμη,αν παραμερίζαμε τον εγωισμό μας και νοιαζόμασταν και για τους άλλους, ίσως τότε να χαμογελούσαμε πιο συχνά.Χρησιμοποίησα δυο λέξεις που δηλώνουν τη δυσκολία του εγχειρήματος αυτού ΑΝ και ΙΣΩΣ.

Μήπως λοιπόν κρατάμε την ευτυχία μας στα χέρια μας και απλά δεν το έχουμε καταλάβει;Μήπως το κλειδί του παραδείσου κρύβεται στην τσέπη μας;Κάποιες φορές οι επιλογές μας, η αξία που δίνουμε σε ανθρώπους και καταστάσεις είναι αυτές που πληγώνουν περισσότερο.Κάποιες φορές η έλλειψη επικοινωνίας με τον ίδιο μας τον εαυτό είναι υπεύθυνη για την αυτολύπηση.Κάποιες φορές ανασφάλειες και δαίμονες του παρελθόντος εκφράζονται σαν απωθημένα ξεπερνώντας τους ηθικούς φραγμούς του Υπερεγώ και ρυθμίζοντας τη συμπεριφορά μας.Κάποιες φορές η περιχαρράκωση στον εαυτό μας προκαλεί την απομόνωσή μας,γιατί το να αφεθείς στην ασφάλεια του κάστρου σου για πάντα σημαίνει μοναξιά.Κάποιες φορές το θύμα και ο θύτης ταυτίζονται.

Κάπου διάβασα πως αν θέλεις ν΄αλλάξεις τους άλλους πρέπει πρώτα ν΄αλλάξεις εσύ...Μάθε πρώτα να χαρίζεις,να υποχωρείς,να προσπαθείς, να νοιάζεσαι,να σκέφτεσαι,να αισθάνεσαι ,να συγχωρείς,να ανοίγεσαι,να ακούς,να εκτιμάς.Τότε μόνο θα λάβεις,θα κερδίσεις,θα τα καταφέρεις,θα έχεις ανθρώπους δίπλα σου που θα σε νοιάζονται και θα σε συγχωρούν,θα σ΄εκτιμούν και θα σε σέβονται. Μάθε ν΄αγαπάς και θα σε αγαπήσουν, μάθε να χαμογελάς αλήθινά και η ζωή σου θα γεμίσει χαμόγελα!