Τρίτη 30 Νοεμβρίου 2010

Μυστηριώδης η χώρα των δακρύων

«εγώ δεν έχω στόμα κι όμως σου μιλώ…
εγώ δεν έχω μάτια κι όμως σε κοιτάζω…
εγώ δεν έχω αυτιά κι όμως σε ακούω…
εγώ δεν έχω κεφάλι κι όμως σε σκέφτομαι σαν να ήσουν η τελευταία μου σκέψη…
εμένα μου κόψαν το κεφάλι, αλλά εγώ ζω..μονάχα για σένα...

αλλά εσύ που έχεις λόγια να μου πεις έλα και άγγιξέ με μ αυτά…
εσύ που έχεις μάτια κάνε με τον κρυφό τους πόθο…
εσένα που η ψυχή σου έμεινε για πάντα στην επιφάνεια μιας θάλασσας, χάρισέ την σε εμένα…
χάρισέ μου τη ζωή σου για να ζήσω…
κι όταν θα περπατάμε στο δάσος και στον ουρανό η σκιά της γης θα κρύβει το φεγγάρι γίνε η πανσέληνος της ψυχής μου…»

Αυτά τα λόγια έγραψε ένας φίλος αρκετό καιρό πριν, ζητώ συγγνώμη που τα “καπηλεύομαι”, αλλά με άγγιξαν τόσο πολύ όταν τα διάβασα. Ένιωσα να ταυτίζομαι, την ίδια ταύτιση που φαντάζομαι πως θα αισθανθεί οποιοσδήποτε έχει ερωτευτεί βαθιά(και διαθέτει έστω και ίχνη ρομαντισμού…).

Αλήθεια τι είναι έρωτας; Είναι να είσαι έτοιμος να προσφέρεις τα πάντα στον άλλο, χωρίς ανταλλάγματα… Είναι να μην μπορείς να φανταστείς τη ζωή σου χωρίς τον άνθρωπο που ερωτεύτηκες… Είναι να κάνεις μεγαλοπρεπή σχέδια για το μέλλον… Είναι να πετάς στα σύννεφα… Είναι να πιστεύεις πως αυτό που νιώθεις θα μείνει αναλλοίωτο αιώνια… Είναι να είσαι πρόθυμος να κάνεις ακόμα και τις μεγαλύτερες θυσίες για να είστε μαζί… Είναι να μυθοποιείς τον άλλο… Είναι να συγχωρείς τα πάντα, ενοχοποιώντας τον εαυτό σου… Είναι παραμύθι με δυο πρωταγωνιστές μονάχα… Ο έρωτας δεν έχει λογική, είναι όνειρο.

Τι συμβαίνει όμως όταν η πραγματικότητα δε γίνεται όνειρο; Μυστηριώδης η χώρα των δακρύων… Η απόρριψη πονάει και πονάει πολύ. Στην αρχή είναι ο πληγωμένος εγωισμός, έπειτα η αφελής ονειροπόληση, η ντροπή που νιώθεις για όσα είπες μα κυρίως για όσα τόλμησες να ονειρευτείς, η απογοήτευση για όσα δεν κατάφερες να πεις. Αργότερα όταν χαθούν και οι τελευταίες σου ελπίδες, επιστρέφει η λογική για να θυμίσει πόσο ανόητος ήσουν. Εσύ που θα έδινες τα πάντα, εσύ που μόνη σου ικανοποίηση θα ήταν η ευτυχία στα μάτια του άλλου , ποιου όμως;; Αυτού που δεν είχε καταλάβει πώς ένιωθες, αυτού που είχε καταλάβει και αδιαφορούσε ή ακόμα χειρότερα σε περιέπαιζε, αυτού που δεν ήξερε πώς ακριβώς ένιωθε ή τι ακριβώς ήθελε από σένα. Πάντα ,όμως, εκεί όσο κι αν η λογική παλεύει για να επικρατήσει στέκει το συναίσθημα. Να σου θυμίζει τι ήθελες, σε τι έλπιζες , να δίνει ξανά ζωή στην ουτοπία σου για λίγες στιγμές μόνο.

Τα βαθιά συναισθήματα αργούν να σβήσουν(αν σβήσουν ποτέ), αργούν ν’αλλοιωθούν ή ν΄αντιστραφουν και μέχρι τότε σε βασανίζουν. Το μαρτύριο κρατά ώσπου να ξαναγεννηθεί στην ψυχή σου ο έρωτας, καινούριος, δυνατός, αιφνιδιαστικός έρχεται για να σε συναρπάσει πάλι, να σε παρασύρει στο τρελό του ταξίδι για άλλη μια φορά… Περίμενε ν’ αρχίσει το ταξίδι, γιατί σίγουρα αξίζει η διαδρομή. Ακόμα κι αν ποτέ δεν φτάσεις στον προορισμό σου η κοινή πορεία θα μένει πάντα χαραγμένη στην ψυχή σου.

Έλπιζε μέχρι να δεις τη λάμψη στα μάτια σου, το φως στο χαμόγελό σου, την ευτυχία στο πρόσωπό σου, τον ήλιο στη ζωή σου… Περίμενε… Ως πότε όμως;

Αφιερωμένο σ΄έναν φίλο και μια φίλη που έχουν πονέσει πολύ, αλλά ξέρουν να περιμένουν...

6 σχόλια:

Amélie Melon είπε...

Μυστηριώδης η χώρα των δακρύων. Σου θυμίζει πόσο ανόητος ήσοουν. Που πάντα πίστευες οτι έχει εκείνος δίκιο. Που έλεγες "άστον να φύγει... Κι ας πονάω. Αστον να φύγει γιατί ίσως είναι πιο χαρούμενος εκεί.".

Και περιμένεις.

Kiara είπε...

Ναι Α. και περιμένεις, ενώ ξέρεις πόσο ανόητη στάθηκες και πόσο ανόητη θα είσαι και την επόμενη φορά...Ναι "μυστηριώδης η χώρα των δακρύων"...(φράση από τον αγαπημένο σου μικρό πρίγκιπα!))

Ανώνυμος είπε...

ο ερωτας χωριζεται σε δυο πολυ μεγαλες κατηγοριες... σ αυτη που γινεται δεκτος και βρισκει και παρεα και σ αυτη που δεν μπορει να εκφραστει

επειδη η αναρτηση σου νομιζω αναφερεται στη δευτερη περιπτωση θα σχολιασω και γω μονο αυτη

πες ο,τι θες να πεις, ο,τι νιωθεις και οταν καταλαβεις οτι "η πραγματικοτητα δεν μπορει να γινει ονειρο" απλα ξεκολλα και προχωρα...

γιατι ολα τα υπολοιπα ειναι απλα μαλακιες... ειναι σκουπιδια του δικου σου μυαλου που πρεπει να τα πεταξεις

οχι ολα? μπα... ολα

Kiara είπε...

Ξεκόλλα και προχώρα...Δυο λέξεις μόνο που αντιστοιχούν σε τεράστια ψυχικά αποθέματα.Ναι όλα τα υπόλοιπα είναι σκουπίδια του μυαλού, όμορφα παραμύθια για ανόητους, χάρτινα κάστρα.Όταν καταλάβεις πως εγκλωβίζεσαι στο παραμύθι σου , φύγε αμέσως, τρέξε μακριά.
Ωραία τα λόγια, πόσο εύκολα όμως γκρεμίζεις ένα παλάτι που επί ώρες έφτιαχνες στην άμμο;;

Snow White.. είπε...

Πάντα χρειάζεται να ξέρουμε΄πότε πρέπει να κλείσουμε
ένα κεφάλαιο της ζωής μας και να γυρίσουμε σελίδα..
Αν όμως, επιμένουμε να παραμένουμε
στα ίδια περισσότερο απ' ό,τι πρέπει,
θα χάσουμε το νόημα και την ευχαρίστηση...μόνο αυτό έχω να σου πω όσο δύσκολο κι αν είναι..

για το υπόλοιπο της ζωής μας...

Kiara είπε...

Για το υπόλοιπο της ζωής μας...Έχεις απόλυτο δίκιο, επιβάλλεται να καταλαβαίνουμε πότε έφτασε η στιγμή που πρέπει να γυρίσουμε σελίδα,ώστε να μην τελματώσουμε. Δεν είναι εύκολο το ξέρω, δεν είναι όμως και ανεπίτευκτο!