Η σιωπή είναι συγκατάβαση

Σήμερα με 30 ψήφους διαφορά το ένα έκτο περίπου των φοιτητών της σχολής αποφάσισαν επταήμερη κατάληψη ως μέσο διαμαρτυρίας στην κυβερνητική πολιτική και στα νομοσχέδια προς ψήφιση του Υπουργείου Παιδείας.Απογοητεύτηκα σήμερα, προβληματίστηκα πολύ.

Ποιος είναι χειρότερος; Αρχίζω ν΄απορώ… Τουλάχιστον οι αριστεροί, οι αγωνιστές, οι επαναστάτες ,οι τραμπούκοι, οι κολλημένοι, οι απολίτιστοι ή όπως αλλιώς θέλει να τους αποκαλέσει κανείς έχουν μια άποψη από την αρχή ως το τέλος και τη στηρίζουν με όλες τους τις δυνάμεις. Έχουν τα πιστεύω τους, τη θέση τους (άσχετα με το αν διαφωνώ ή όχι μ΄αυτήν) και την κρατούν μέχρι τελικής πτώσεως… Οι άλλοι όμως φοιτητές, οι ανεξάρτητοι; Τι συμβαίνει μ΄αυτούς; Πού είναι όταν πρέπει ν΄αποφασίσουν για την πορεία της σχολής τους; Μοιάζουν αδιάφοροι, ολοκληρωτικά απαθείς.

Αυτή η αδράνεια, η αποχή με απογοητεύει ίσως ακόμα με τρομάζει… Φωνάζουμε μετά από κάθε Γενική Συνέλευση ή μετά από κάθε εκτεταμένη κατάληψη “η μειοψηφία αποφάσισε”, ”η χούντα των αριστερών κλείνει τη σχολή ”,”χάνουμε τόσα μαθήματα, εργαστήρια” και πάντα μένουμε με την απορία: μα αφού το διάχυτο κλίμα ήταν κατά της κατάληψης πώς έκλεισε η σχολή; Η απάντηση είναι απλή και την ξέρουμε πολύ καλά… Η αδιαφορία μας είναι αυτή που κλείνει τη σχολή, η απουσία μας είναι που μετασχηματίζεται σε παντοδύναμο όπλο στα χέρια της μειοψηφίας που της δίνει τη δυνατότητα να λαμβάνει αποφάσεις.

Γιατί όμως τέτοια αποχή από τις συνελεύσεις; Συνήθως ακούς πως φταίει η πολύ μεγάλη διάρκεια της διαδικασίας, ο χαμένος χρόνος διαβάσματος ή ξεκούρασης, ο χαμένος καφές και η χαμένη απογευματινή βόλτα, η ασφυκτική ατμόσφαιρα στο αμφιθέατρο(που στις συνελεύσεις περισσότερο με τεκέ μοιάζει), οι φωνές, οι λογομαχίες(ενδεχομένως και το ξύλο), τα υβριστικά συνθήματα, τα ερεθισμένα απ΄τον καπνό μάτια, ο πονοκέφαλος που σίγουρα αποκομίζεις φεύγοντας… Εντάξει δεν διαφωνώ, το υπάρχον κλίμα στις συνελεύσεις είναι απαράδεκτο και μας υποβιβάζει σαν νοήμονες ανθρώπους, ωστόσο όλα αυτά είναι μονάχα οι αφορμές για να απέχουμε, οι αληθοφανείς δικαιολογίες. Έπειτα λέμε σιγά μωρέ θα πάνε οι άλλοι για μένα ή σκεφτόμαστε τι μας συμφέρει…

Κοιτάμε όμως βραχυπρόθεσμα! “Αχ ναι να κλείσει η σχολή για λίγες μέρες, βαρέθηκα να ξυπνάω κάθε πρωί, κουράστηκα, θέλω να κοιμηθώ ”,”Ας κλείσει η σχολή για λίγο να καθίσω σπίτι να διαβάσω”, “Ναι ναι να κλείσει να πάω εκδρομή στον κολλητό μου στην Πάτρα, να κάνουμε συνεχόμενα διακοπές ως τα Χριστούγεννα”… Μα είναι δυνατόν άτομα της ηλικίας μας, μορφωμένα, έξυπνα να σκέφτονται έτσι; Ποιος δε βαρέθηκε να ξυπνάει στις 6 κάθε μέρα σχεδόν και να κάνει ενδεχομένως ολόκληρο ταξίδι για να φτάσει στη σχολή; Σε ποιον δεν θα άρεσαν οι παρατεταμένες διακοπές, οι εκδρομές και το διάβασμα χωρίς άγχος; Ωστόσο αυτές οι «πολυτέλειες» έχουν και συνέπειες. Την ύλη που μένει συνεχώς πίσω, τις αναπληρώσεις που θα μας κατακλύσουν όταν ανοίξει η σχολή (γιατί κάποια στιγμή θα συμβεί κι αυτό) ή ίσως τα εργαστήρια που δεν θα αναπληρωθούν καθόλου λόγω πίεσης χρόνου, τις χαμένες από αμφιθεάτρου παραδόσεις, το εξάμηνο που κινδυνεύει να χαθεί, μα κυρίως την περεταίρω υποβάθμιση της σχολής μας. Όλοι παραπονιόμαστε για την χαμηλή ποιότητα σπουδών, για την έλλειψη οργάνωσης, για τη χαώδη κατάσταση των ελληνικών πανεπιστημίων, ενώ παράλληλα με την παθητική στάση μας επιτείνουμε την αθλιότητα και βυθίζουμε την ανώτατη εκπαίδευση περισσότερο στο σκοτάδι.

Κάποιοι άλλοι λένε πως οι αποφάσεις είναι ειλημμένες κι ως μεμονωμένα άτομα δεν μπορούν ν΄αλλάξουν τίποτα. Διαφωνώ κάθετα. Κάθε ψήφος μετράει και σίγουρα πάντα θα υπάρχει κάποιος που σκέφτεται όπως εσύ. Γιατί να μην εκφράσεις την άποψή σου, ακόμα κι αν δεν είναι η επικρατούσα, γιατί να σιωπήσεις; Η σιωπή είναι συγκατάβαση. Μεμονωμένα άτομα με κοινές ιδέες με κοινό όραμα σχηματίζουν ομάδες ομοϊδεατών, τέτοιες ομάδες σχηματίζουν συλλόγους, κινήματα λαμβάνουν αποφάσεις και μπορούν ν΄ανατρέψουν τα δεδομένα, να κάνουν θαύματα…

Η απουσία, η αδράνεια, η αδιαφορία, η απαξίωση του δικαιώματος μας να συμμετέχουμε στις συλλογικές αποφάσεις μόνο σε βάρος μας αποβαίνουν, γι΄αυτό ας σκεφτούμε λιγάκι πιο σοβαρά τη συμμετοχή μας στην επόμενη συνέλευση, ας πάρουμε επιτέλους το μέλλον της σχολής στα χέρια μας!