Ουράνιο τόξο

Κυριακή σήμερα και μ΄έχει πιάσει μια μελαγχολία ανεξήγητη...Ίσως να φταίει η μέρα,αφού πρέπει να παραδεχτώ πως ποτέ δεν μου άρεσαν οι Κυριακές.Στα παιδικά μου χρόνια γιατί την επόμενη είχα σχολείο,στα λυκειακά γιατί είχε περάσει η ιεροτελεστία της σαββατιάτικης εξόδου και στα φοιτητικά γιατί δεν είμαι στο καθιερωμένο κυριακάτικο τραπέζι μαζί με την οικογένειά μου.Σαν μέρα όμως έχει και τα θετικά της σου δίνει χρόνο να ξεκουραστείς,να θυμηθείς, να στοχαστείς...

Εδώ και ώρα γυρνάει μια ανάμνηση στο μυαλό μου, δεν ξέρω γιατί, πώς το θυμήθηκα αλλά μοιάζει να μ΄έχει στοιχειώσει.Μάλλον επειδή τότε για να περισώσω όσα ψυχικά αποθέματα είχα, για να με τραβήξω από το βούρκο της αυτολύπησης είχα προσπαθήσει ν΄αρνηθώ την πραγματικότητα.Μηχανισμό άμυνας το ονομάζουν οι ψυχολόγοι...Τα είχα καταφέρει πολύ καλά ομολογουμένως, όμως για να ξορκίσεις ολοκληρωτικά τους δαίμονές πρέπει ν΄ανοίξεις την πόρτα του κάστρου σου και με θάρρος να σταθείς απέναντι στους μεγαλύτερους φόβους σου, γιατί αν δεν γνωρίσεις τον βασανιστή σου πώς θα βρεις τα τρωτά του σημεία για να τον διαλύσεις;;Σήμερα λοιπον ήρθε η ώρα,ένα χρόνο σχεδόν αργότερα θ΄ανοίξω τις πόρτες,θα κοιτάξω κατάματα ό,τι με πλήγωσε και θα το απομακρύνω οριστικά απ΄τη ζωή μου.

Ήταν από εκείνες τις στιγμές που τα λόγια δεν αρμόζουν, στιγμές παγερής σιωπής, στιγμές που βλέπεις το παραμύθι σου να θολώνει και να σκορπίζεται σαν σκόνη στον άνεμο, στιγμές που η ψυχή σου θρυμματίζεται όπως το κύμα στα βράχια...Θυμάμαι είπα "δεν είναι δυνατόν,δεν μπορεί",ακούγοντας παράλληλα τα κομμάτια μου να πέφτουν.Ήθελα μόνο μια αγκαλιά για να κουρνιάσω,να μην ακούω, να μη βλέπω τίποτα ή δυνατόν να μην αισθάνομαι κιόλας, ήθελα μόνο να κλάψω για να λυτρωθώ.Όχι δεν ήταν η κοροϊδία που με πλήγωνε τόσο, ούτε τα ψέματα, ούτε οι κάλπικες υποσχέσεις, ούτε το κρυφτό τόσων μηνών, αλλά τα συντρίμμια του ονείρου μου που κείτονταν στα πόδια μου.Ήταν η ανάμνηση του παραμυθιού που ζούσα τόσο καιρό που με τσάκιζε.Κατηγορούσα τον εαυτό μου που αγνοούσε τα σημάδια, κώφευε στις προειδοποιήσεις και στις συμβουλές φίλων και συγγενών, συγχωρούσε τα πάντα και αλλοίωνε την πραγματικότητα ώστε να συμβαδίσει με το παραμύθι μου. Με θεωρούσα υπαίτια που έχτισα το κάστρο μου σε σαθρά θεμέλια, που θέλησα να ζήσω το όνειρο μου αλλά με τους λάθος όρους.

Μαζί μ΄αυτές τις ευθύνες που μου καταλόγιζα συμπορεύονταν και θαμμένες ανασφάλειές, γεννώντας αναιτιολόγητους φόβους και υποδαυλίζοντας την οργή για τον θύτη μου.Τα συναισθήματα μου αντιστράφηκαν πολύ γρήγορα, λένε άλλωστε πως η αγάπη και το μίσος είναι όψεις του ίδιου νομίσματος.Αηδία φλόγιζε το στήθος μου, ζητούσα εκδίκηση απεγνωσμένα.Τις νύχτες δάκρυα χαράκωναν τα μάγουλά μου,ηχηρά "γιατί" σαν ουρλιαχτά με βασάνιζαν , ενώ η απελπισία με περικύκλωνε...Έτσι πέρασαν μέρες, ώσπου η ελπίδα αναγεννήθηκε και μαζί της το χαμόγελο στο προσωπό μου.Φαίνεται πως η νεράιδα μου με λυπήθηκε κι έστειλε έναν απ΄αυτούς τους ανθρώπους που φέρνουν φως στη ζωή μας όταν βουλιάζουμε στο σκοτάδι.Ο χρόνος γιάτρεψε τις πληγές και η ιστορία ξεχάστηκε...

Πριν από λίγες μέρες το παρελθόν μου προσπάθησε να παίξει ξανά μαζί μου, να σβήσει ξανά τον ήλιο μου. Μάταια όμως!Έμαθα(ή τουλάχιστον παλέυω) πια να χτίζω τα όνειρά μου σε στέρεες βάσεις, να επιλέγω ανθρώπους αληθινούς, ανθρώπους με συναισθήματα που υπολογίζουν τους άλλους, που ξέρουν ν΄αγαπούν.Τώρα πια η σκηνή της ανάμνησης δεν μου προκαλεί πόνο,απλά μένει αδιάφορη, τώρα πια αποδεσμεύτηκα από ανόητους φόβους, η οργή και το μίσος δεν μαυρίζουν την ψυχή μου πλέον...Τώρα πια ξέρω πως η ελπίδα δεν πρέπει να πεθαίνει ποτέ, γιατί μετά από κάθε μπόρα βγαίνει ουράνιο τόξο!